مدیریت ساماندهی حاشیه شهرها نمونه موردی کوی نه دره شهر مشهد

شهر مشهد با 2/5 میلیون نفر جمعیت به عنوان دومین کلانشهر کشور بدلیل مشکلات ساختاری مدیریت شهری منبعث از ساختار کلان مدیریت شهری و مسائل و مشکلات منطقه ای، در حال حاضر میزبان 820 هزار نفر حاشیه نشین است که در 60 هسته جمعیتی به وسعت 3200 هکتار بصورت غیرمجاز زندگی می کنند و بر پایه سرشماری 1385 جمعیت آنها از جمعیت 4 استان کشور بیشتر است. کوی نه دره به عنوان محدوده مورد مطالعه از جمله این سکونتگاههای غیررسمی است که با 27 هزار نفر جمعیت و وسعت 80 هکتار در محدوده منطقه 9 شهرداری مشهد قرار گرفته است. بررسی ها نشان می دهد که بیشترین دوره رشد و گسترش آن مربوط به بعد از انقلاب بخصوص دهه 65-55 است که جمعیت آن 39 برابر شده است. این رساله در صدد تبیین موانع و مشکلات پیش روی فرایند ساماندهی حاشیه شهر مشهد بویژه کوی نه دره و چاره جویی برون رفت از وضع موجود می باشد. روش تحقیق این پژوهش از نوع توصیفی- تحلیلی بوده و با طراحی دو نمونه پرسشنامه(ساکنین محله، مدیران و صاحبنظران شهری)، سپس تکمیل پرسشنامه ها، کدبندی متغیرها، اطلاعات با استفاده از برنامه های نرم افزاری رایانه ای spss و minitab تجزیه و تحلیل گردید. ضمناً برای تهیه نقشه ها جهت تبیین بهتر مطالب از نرم افزارهای arcgis، arcview و autocad استفاده شده است. یافته های پژوهش بیانگر آن است ساماندهی سکونتگاههای غیررسمی مشهد بخصوص کوی نه دره با موانع و مشکلات متعددی از جمله نداشتن متولی مشخص، تعدد مدیریتی و عدم هماهنگی بین دستگاهی، نگرشهای نادرست مدیران به اسکان غیررسمی و فقدان یک مدیریت واحد مواجه می باشد و شهرداری و شورای شهر به عنوان مرجع اصلی مدیریت شهری بدلیل نداشتن اختیارات کافی و ناهماهنگی-های سایر دستگاههای مدیریتی و اقدامات موازی آنها در حاشیه شهر مشهد، قادر به مهار و ساماندهی اسکان غیررسمی نمی باشنداز سوی دیگر، بدلیل فقدان یک ارتباط تعریف شده سازمانی و هماهنگ بین شهرداری مشهد و سایر سازمانهای تاثیرگذار در مدیریت شهریضرورت یک مدیریت واحد شهری در حاشیه کوی نه دره احساس می گردد.