تعیین اندازه عمق شیار تخت کفش بر مبنای اصول ارگونومی و فاکتورهای افزایش پایداری انسان در حین راه رفتن بر روی سطوح خشک و لغزنده

چکیده: زمینه و هدف: کفش تنها محل تماس پا با زمین حین راه رفتن است و هر تغییری در آن بر روی پارامترهای راه رفتن تاثیر می گذارد. کفش با ساختارهای مختلف (جنس، نرمی و سفتی تخت کفش، ارتفاع پاشنه، طول ساق، پهنای زیره، شکل و ابعاد شیارهای تخت کفش) بر روی ثبات بدن و کنترل تعادل اثر مستقیم می گذارد. ریسک لغزیدن و افتادن مربوط به جنس کفش، جنس سطح، شرایط سطح و طراحی هندسی تخت می باشد و برای پیشگیری از لیزخوردن باید به طراحی کفش مقاوم در برابر لغزندگی (طراحی انسان محور) توجه کرد. هدف این تحقیق سنجش تاثیر عمق های مختلف شیار تخت کفش بر روی ضریب اصطکاک و فاکتورهای پایداری حین راه رفتن بر روی دو سطح خشک و لغزنده می باشد. مواد و روش: مطالعه حاضر، نیمه تجربی و از نوع اندازه گیری های مکرر است که 22 مرد جوان با کفش استاندارد آکسفورد با سه عمق متفاوت شیار تخت (1، 5/2 و 5 میلیمتر) و بر روی دو سطح مختلف (خشک و لیز) راه رفتند. اطلاعات از طریق دو دستگاه آنالیزحرکت vicon و صفحه نیرو جمع آوری شد. فرکانس نوسانات مفصل مچ پا، مولفه های عمودی و قدامی-خلفی نیروی عکس العمل زمین، توان مکانیکی زانو، سرعت راه رفتن و ضریب اصطکاک اندازه گیری شدند. نتایج: مولفه عمودی در شرایط لیز نسبت به خشک تفاوت نداشت. مولفه قدامی- خلفی، توان مکانیکی زانو و ضریب اصطکاک در شرایط لیز کمتر از شرایط خشک می باشد. افزایش عمق شیار تاثیری بر سرعت راه رفتن نداشت. بر روی هر دو سطح خشک و لیز، افزایش عمق شیار منجر به افزایش ضریب اصطکاک شد. نتیجه گیری: هدف این مطالعه یافتن عمق شیاری با پایداری و ضریب اصطکاک بهینه می باشد. از نظر مولفه-های عمودی و قدامی-خلفی، نوسانات مفصل مچ پا و ضریب اصطکاک، عمق شیار 5 میلیمتر بهینه می باشد. چون عمق 5 میلیمتر برای کاهش نیروهای عکس العمل زمین و نوسانات مفصل مچ پا و از طرفی افزایش اصطکاک در حین راه رفتن مناسبتر می باشد. کلید واژه ها: کفش، راه رفتن، عمق شیار، شرایط سطح، پایداری، ضریب اصطکاک.