رویکردهای ارتباط انسان وخدا در مثنوی مولانا

ارتباط انسان و خدا به عنوان موضوعی کلیدی در سرتا سر مثنوی مطرح شده است . به طوریکه موضوعات دیگر حول محور آن می گردد . از همان ابیات نخستین (نی نامه) شاعر پس از اینکه به حال بی خویشی می رسد و عشق خرمن وجودش را می سوزاند از جدایی ها شکایت می کند و بیان می دارد که حالی پیدا کرده است که هرکسی آنرا در نمی یابد . بنابراین مولانا برای خود و خدا ارتباطی قایل است که قابل بیان نیست و از آن می توان به سرّ ، تعبیر کرد . وجود همین اسرار است که انگیزه ی سالک را برای ادامه راه و ترس از قطع ارتباط ، دوچندان می کند . بنابراین مبحث ارتباط انسان و خدا در مثنوی جنبه ی ذوقی دارد و فراتر از ارتباط فاقد کشف وشهودی است که در ذهنیت مردم عادی جریان دارد . و نیازمند بکار گیری راهکارهایی است که بیان آنها تنها از عهده ی انسان های کمال یافته ای بر می آید که مسیر رسیدن به حقیقت را طی کرده اند . در این رساله برخی رویکرد های ارتباط انسان وخدا که در مثنوی بیشتر برآن تکیه شده ، با استفاده از کتب عرفانی تعریف شده و سپس عقاید و راهکار های مولانا در قالب مثنوی و به زبان شعر بیان شده است ،که به علت گویا بودن اشعار در بسیاری موارد از توضیحات اضافه برای تبیین آنها خودداری شده است . وازه های کلیدی:ارتباط ،انسان، خدا، مثنوی، مولوی