جداسازی تعدادی از باکتری های پاتوژن مقاوم به آنتی بیوتیک ها از پساب مراکز پرورش طیور و تاثیر پروبیوتیک ها بر آن ها

نظر به افزایش اهمیت سیستم های پساب شهری، بیمارستانی و صنعتی در ایجاد باکتری های مقاوم به آنتی بیوتیک، پساب مراکز پرورش طیور با استفاده از باکتری های enterobacteriaceae، enterococci و staphylococci به عنوان ارگانیسم های شاخص مورد بررسی قرار گرفت. چرا که در این مراکز همواره حجم بالایی از آنتی بیوتیک ها جهت اهداف درمانی و نیز به عنوان محرک رشد مورد استفاده قرار می گیرند. ورود مقادیر زیادی آنتی بیوتیک از طریق فضولات طیور به درون این پساب ها منجربه اعمال فشار انتخابی و غلبه باکتری های مقاوم به آنتی بیوتیک در چنین محیط هایی خواهد شد. باکتری هایی که در نهایت از طریق این پساب مستقیما به محیط راه یافته و به عنوان مخزنی از ژن های مقاومت عمل خواهند کرد. هدف از پروژه حاضر بررسی مقاومت این سویه های شاخص نسبت به آنتی بیوتیک های رایج درمانی بوده است. نتایج حاکی از آن است که کاربرد گسترده ی آنتی بیوتیک های تتراسیکلین و اکسی تتراسیکلین به عنوان محرک رشد در مراکز پرورش طیور، میزان شیوع باکتری های مقاوم به این دو آنتی بیوتیک را به طور وسیعی افزایش داده است. از این رو دانش بشری همواره به دنبال جایگزینی برای آنتی بیوتیک ها بوده است که مهمترین دستاورد آن پروبیوتیک هاست. امروزه بکارگیری پروبیوتیک ها در پرورش حیوانات پذیرفته شده و میزان مصرف آن ها روز به روز در حال افزایش است بنابراین در این راستا، گونه ای از جنس lactobacillus از این مراکز جداسازی و شناسایی مولکولی آن با روش تجزیه و تحلیل توالی ژن s rrna16 انجام شد و خصوصیات پروبیوتیکی آن از طریق فعالیت باز دارندگی رشد علیه باکتری های شاخص جداسازی شده مانند escherichia coli، enterococcus و staphylococcus، مقاومت نسبت به ph اسیدی و نمک صفراوی مورد بررسی قرار گرفت. lactobacillus جداشده این پتانسیل را دارد که به عنوان یک پروبیوتیک جایگزین آنتی بیوتیک در رژیم غذایی طیور شود که البته این امر نیاز به بررسی جامع تری دارد. در ادامه از lactobacillus های جداسازی شده جهت کاهش میزان مقاومت آنتی بیوتیکی در سویه های مقاوم استفاده شد و مشاهده گردید که میزان حداقل غلظت بازدارنده رشد mic باکتری ها، برای آنتی بیوتیک تتراسایکلین در e. coli و staphylococcus بعد از اثر قسمت شناور lactobacillus ها کاهش می یابد. اما نتایج بعد از تعیین الگوی پلاسمیدی حاصل از آزمایشات حذف پلاسمیدی حاکی از آن است که بخش شناور هیچ گونه اثری در حذف پلاسمید و کاهش مقاومت از این طریق نداشته و احتمالا با تغییراتی که در شرایط فیزیولوژیکی باکتری ایجاد می کند، زمینه کاهش مقاومت در باکتری شاخص مورد آزمایش را فراهم ساخته است.