مقایسه عملکرد آیزوکینتیک و حس وضعیت مفصل زانو در ورزشکاران نخبه پس از بازسازی acl و ورزشکاران نخبه سالم

از اندازه گیری پارامترهای آیزوکینتیکی عضلات پس از بازسازی acl به طور گسترده برای ارزیابی وضعیت داینامیک زانو و کنترل پیشرفت در فرآیند بازتوانی استفاده می شود . هدف از پژوهش حاضر مقایسه حداکثر گشتاور نسبی عضلات چهارسر و همسترینگ و حس عمقی مفصل زانو در ورزشکاران نخبه دارای جراحی بازسازی acl و ورزشکاران نخبه سالم بود. بدین منظور از 30 ورزشکار نخبه در قالب دو گروه ورزشکار نخبه دارای جراحی بازسازی acl و ورزشکار نخبه سالم در پژوهش استفاده شد. گروه آسیب دیده شامل 15 بازیکن دارای جراحی بازسازی acl توسط پیوند همسترینگ (8 فوتبالیست، 7 هندبالیست)، (سن 58/3 ±86/23 ، قدcm 7/6 ±4/180 ، وزنkg 02/1 ±4/76 ) و گروه کنترل شامل 15 بازیکن نخبه سالم (7 هندبالیست، 8 فوتبالیست)، (سن 1/3 ±06/23 ، قد cm8/7 ±4/184 ، وزن kg1/1 ±2/85 ) بود که از نظر پای برتر و غیر برتر و رشته ورزشی با گروه آسیب دیده همتا شده بودند. به طور میانگین 9/19 ماه از زمان جراحی بازسازی آزمودنی ها تا زمان شرکت در آزمون سپری شده بود. تمامی آزمودنی ها از دامنه حرکتی کامل و بدون درد در زمان انجام آزمون برخوردار بودند. حداکثر گشتاور آیزوکینتیک عضلات چهارسر و همسترینگ و همچنین خطای بازسازی فعال زاویه توسط داینامومتر آیزوکینتیک بایودکس سیستم 3 اندازه گیری شد. قبل از انجام آزمون هر آزمودنی 5 دقیقه گرم کردن بر روی دوچرخه کارسنج را انجام می داد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس یک سویه استفاده شد. همچنین، سطح معناداری 05/0p< در نظر گرفته شد. بر اساس یافته های این پژوهش بین حداکثر گشتاور نسبی عضلات چهارسر و همسترینگ در پای جراحی شده نسبت به پای سالم خود فرد و پای همتا شده گروه کنترل تفاوت معناداری مشاهده نشد. پای جراحی شده به طور معنی داری از حداکثر گشتاور مطلق کمتری نسبت به پای همتا شده گروه کنترل برخوردار بود . حس وضعیت مفصل زانو در پای جراحی شده نسبت به پای سالم خود فرد و پای همتا شده گروه کنترل تفاوت معناداری را نشان نداد. پای جراحی شده نیز نسبت به پای سالم و پای همتا شده گروه کنترل نسبت h/q بزرگتری را نشان داد که از نظر آماری معنی دار نبود. نتایج پژوهش حاضر نشان می دهد که در تفسیر یافته ها مقادیر نسبی و مطلق آیزوکینتیک نتایج متفاوتی را به دنبال دارد. به نظر می رسد حس عمقی زانو ویژگی چند وجهی است و فقط به اطلاعات حاصله از گیرنده های مکانیکی لیگامان ها محدود نمی شود. همچنین احتمال اینکه عصب گیری مجدد در لیگامان پیوندی و تمرینات دوره بازتوانی توانسته باشد این نقص را جبران کند وجود دارد.