اثر مداخله های شناختی-رفتاری بر هجی کردن ودیکته نویسی در دانش آموزان پسر دوم ابتدایی ناتوان در دیکته نویسی

اثربخشی به کارگیری راهبردهای مداخله شناختی- رفتاری در بهبود و درمان اختلال هجی و دیکته نویسی دانش آموزان پسر دوم ابتدایی ناتوان در یادگیری شهر مشهد این پژوهش با هدف اثربخشی به کارگیری راهبردهای مداخله شناختی- رفتاری در بهبود و درمان اختلال هجی و دیکته نویسی دانش آموزان پسر دوم ابتدایی ناتوان در یادگیری شهر مشهد انجام شد. نمونه پژوهش شامل 30 نفر از دانش آموزان پسر نادرست نویس بود که در دو گروه آزمایش (15 نفر) و کنترل(15 نفر) به طور تصادفی جایگزین شدند. آزمودنی های گروه آزمایش تحت یک دوره 10 جلسه ای آموزش درمانی از طریق ارائه روشهای مبتنی بر شناختی- رفتاری و با تأکید بر راهبردهای خودآموزی، خود نظارتی و خود ارزیابی قرار گرفتند و در این مدت، گروه کنترل برنامه عادی توان بخشی مرکز را طبق معمول گذشته دریافت نمود. داده های پژوهش با استفاده از مقیاس محقق ساخته و دیکته نویسی و هجی کردن گردآوری شد و اندازه گیری متغیر وابسته برای هر دو گروه قبل و بعد از اجرای مداخله انجام گرفت. تحلیل داده ها با استفاده از روش آماری تحلیل نمره های تفاوت نشان داد که مداخله شناختی- رفتاری که شیوه ای خودآموز در یادگیری است سبب بهبود فرایند بیان نوشتاری دانش آموزان نادرست نویس و افزایش سرعت روان نوشتن آنها است.