بررسی رابطه برنامه ریزی مسکن در بافت فرسوده با کیفیت سطح زندگی ساکنین (مطالعه موردی: محله جوادیه تهران)

هدف پژوهش حاضر تعیین روابط علی و مدل یابی معادلات ساختاری روابط بین مولفه های "برنامه ریزی مسکن بافت فرسوده" و "کیفیت مسکن" با "کیفیت سطح زندگی ساکنین محله جوادیه تهران" می باشد. پژوهش حاضر از نظر هدف «کاربردی» و از نوع «همبستگی» است. جامعه آماری پژوهش شامل شهروندان محله جوادیه شهر تهران (با حداقل 5 سال سابقه) سکونت بوده است. حجم نمونه 267 عدد محاسبه شده است و روش نمونه گیری خوشه ای می باشد. برای پیشبرد اهداف این پژوهش، از ضریب همبستگی پیرسون با استفاده از نرم افزار spss 18 و همچنین از روش «مدل یابی معادلات ساختاری (sem)» با استفاده از نرم افزار lisrel 8.5 برای پاسخگویی به سوالات پژوهش و آزمون فرضیه ها استفاده خواهد شد. نتایج پژوهش نشان می دهد که بین "برنامه ریزی مسکن بافت فرسوده" و "کیفیت مسکن" از یک سو و همچنین "کیفیت مسکن" و "کیفیت سطح زندگی ساکنین محله جوادیه" از سوی دیگر رابطه مثبت و معناداری بر قرار است در نتیجه بر اساس فرضیه اصلی پژوهش بین "برنامه ریزی مسکن در بافت فرسوده محله جوادیه تهران" و "کیفیت سطح زندگی ساکنین این محله" رابطه مثبت و معناداری بر قرار است و همچنین نحوه برقراری ارتباط هر یک از عوامل و زیر عامل ها را بر اساس مدل مفهومی پژوهش مشخص می سازد.