کاربرد نظریه تک قطبی در تحلیل رفتار دولت امریکا از 1990-2008

هزاره سوم صعود تمام عیار نومحافظه کاران به کریدورهای قدرت در آمریکا را به نمایش گذاشت. بر خلاف دوران جنگ سرد که آمریکا نقش پلیس را ایفا می کرد، محافظه کاران در قدرت ایفای دو نقش هم زمان به عنوان پلیس و چراغ دریایی را بر عهده گرفتند. . اقدامات این کشور در چارچوب این منطق که آمریکا مسئولیت ترویج دموکراسی را بر عهده دارد که به همانا مسئولیت خطیر دفاع از مردم آمریکا است، چرا که این دو در هم تنیده اند. تاکید به ماموریت بجای بقاء بوسیله نومحافظه کاران دوران انسجام روشنفکری در دهه های شصت و هفتاد ضرورت وضوح اخلاقی را به وجود می آورد و اینکه موضوعات بایستی در قالب سیاه و سفید و مقوله های اخلاقی به تحلیل گرفته شوند و باور به الزام تمایز اخلاقی به ضرورت توجیه گر این می گردد که در صورت وجود منابع و ظرفیتها استفاده از ابزار زور در راه پیاده سازی مسئولیتهای برآمده از آن وضوح اخلاقی بلامانع باشد. افزایش گسترده بودجه نظامی و دست یازی به دو جنگ پردامنه در دو جغرافیای دوردست را می بایست در چارچوب این ذهنیت به جستجو نشست. قدرت به بار آورنده مسئولیت است و به همین روی است که در بهره وری از آن باید سخن از نیروهای خیر و شیطانی کرد تا توجیه اخلاقی بیابد. همانطور که برای درک سیاستهای لیبرال که در دوران جنگ سرد تاکید را به مباحث فلسفی و تئوریک که در نوشته آرتور شلزینگر تحت عنوان «مرکز حیاتی» در سال 1949 باید قرار داد. برای فهم فضای روانی که در بستر آن نومحافظه کاران در قدرت، تصمیم گیری می کنند باید به «لحظه تک قطبی» نوشته چارلز کراتهامر توجه معطوف کرد. مرکز حیاتی نقشه راه دوران جنگ سرد را پدید آورد و لحظه تک قطبی هم منطق فلسفی ضرورت سیاست خارجی «درگیر» ، «ملی گرا»، «تهاجمی» و مسلح را بیان می کند. آرتور شولزینگر منطق دفاع در برابر کمونیسم را به تصویر کشید و بر ضرورت توانمندی نظامی و قدرت در موفق گرداندن این سیاست دفاعی تاکید کرد و مرکز ثقل سیاست تدافعی را اروپا قرار داد. سقوط شوروی و کمونیسم این فرصت را فراهم ساخت که نقشه ذهنی و روانی متناسب با آن برای نو محافظه کارانی که در مسیر رسیدن به قدرت تصمیم گیری بودند فراهم آید و مدیریت هزاره سوم میسر شود. نظریه لحظه تک قطبی شکل گرفت، «یک تک قطب از قدرت جهانی که از ایالات متحده آمریکا در تارک غرب صنعتی تشکیل شده است.» ضرورت تهاجم به لحاظ فضای استراتژیک متناسب با توانمندی ها تاکید گردید و منطق تهاجمی در سیاست خارجی یک الزام تلقی شد که این لزوماً به معنای رهبری در صحنه بین المللی است. موقعیت تک قطبی که به لحاظ توانمندی نظامی، سیاسی، اقتصادی و فرهنگی شکل گرفته است تنها در صورتی تداوم خواهد یافت که میل و اراده به بهره وری از آن باشد. لحظه تک قطبی هر چند که انزواگرایی را برای آمریکا به جهت جاذبه عوام گرایانه و جاذبه طبیعی از جذابیت برخوردار می داند ولی به جهت چینه بندی قدرت در سطح جهانی می بایستی حضور فعال در صحنه جهانی داشت و بین الملل گرایی را پیشه ساخت. بین الملل گرایی در بطن لحظه تک قطبی به ضرورت ایجاب می کند که اقدامات یکجانبه آمریکا فراوان پیش آید.