بررسی انگاره منجی باوری در گاهان و یشتها

اندیشه نجات بخشی در جهان بینی زردشتی جایگاهی ارزشمند دارد. این باور در مـتنهای زردشتی میانه عـموماً با واژه سوشیـانت (-sao?iiant)، مطرح میشود. در گاهان، که اصیل ترین و قدیمی ترین بخش اوستا است، سوشیانت، مفهومی عام و بدون ارتباط با فرجام جهان را در برمیگیرد و به شخصی که صرفاً برای نجات بشر می آید دلالت نمیکند . از میان یشتها، فروردین یشت و زامیاد یشت دو یشتی هستند که این اندیشه در آنها مطرح و تا حدودی بسط داده شده است. در مقایسه با گاهان، مفهوم این واژه در یـشتها به تدریج محدود میشود و در نهایت به آخرین نجات بخش اطلاق می گردد. این پژوهش به توضیح و معرفی اندیشه نجات بخشی در دین زردشتی و بررسـی این اندیشه در گـاهان و یشتها می پردازد که شـامل متن اوستایی، آوانوشت، ترجمه و توضیحات بخشهایی از آنها است که در برگیرنده مطالبی در زمینه نجات بخشی هستند.