تاثیر 8 هفته تمرین به دو شیوه مقاومتی-پلایومتریک و بازی در ابعاد کوچک (ssg) بر سطوح استراحتی سایتوکین های پیش التهابی و عوامل رشدی بازیکنان نوجوان فوتبال

هدف پژوهش حاضر، بررسی تاثیر 8 هفته تمرین مقاومتی-پلایومتریک و بازی در ابعاد کوچک بر غلظت برخی سایتوکین های پیش التهابی و عوامل رشدی بازیکنان پسر نوجوان فوتبال بود. بدین منظور 30 بازیکن فوتبال با دامنه سنی 14-17 سال برای شرکت در این تحقیق انتخاب شدند و به طور تصادفی در سه گروه بازی در ابعاد کوچک (8 نفر)، مقاومتی-پلایومتریک (11 نفر) و کنترل (11 نفر) تقسیم شدند. ابتدا قد، وزن، bmi و vo2max آزمودنی ها اندازه گیری شد. روز بعد، نمونه خون اولیه به میزان 10 سی سی از ورید قدامی بازویی ازمودنی ها جهت اندازه گیری il-6، tnf-?، هورمون رشد و عامل رشد شبه انسولین-1 گرفته شد. سپس آزمودنی ها به مدت 8 هفته در گروه های مربوطه تمرینات خود را انجام دادند. همه متغیرها پس از 8 هفته مجددا اندازه گیری شد. به منظور مقایسه درون گروهی داده ها از آزمون t همبسته و برای مقایسه بین گروهی از آزمون anova استفاده شد. بر اساس یافته های پژوهش حاضر 8 هفته تمرین ssg می تواند مقادیر il-6 و tnf-? را بطور معنی داری افزایش دهد و موجب کاهش معنی داری در gh و igf-? شود (000/0p=). این متغیر ها اگر چه در روش تمرینی دیگر، یعنی مقاومتی- پلایومتریک، دچار تغییر شدند ولی این تغییرات معنی دار نبوده است. به دلیل شدت بالای تمرینات در شیوه ssg و نیز سطوح بالای هورمون های اپی نفرین و کورتیزول در هنگام تمرینات، کاهش عوامل رشدی و افزایش واسطه های التهابی مشاهده شد. از طرفی افزایش سطوح در گردش سایتوکین های پیش التهابی به ویژه اینترلوکین-6 می تواند تولید عامل رشد شبه انسولین-1 را مهار کند. همچنین افزایش اینترلوکین-6 با مقاومت نسبت به هورمون رشد همراه است. در مجموع می توان نتیجه گرفت اضافه کردن این شیوه های تمرین به برنامه معمول بازیکنان جوان فوتبال می تواند موجب ایجاد یک محیط کاتابولیکی در بازیکنان نوجوان فوتبال شود.