شکل گیری جامعه امن در خاورمیانه : مطالعه موردی شورای همکاری خلیج فارس

امنیت و برقراری آن یکی از مهمترین مسائل و پ ژوهشهای اندیشه ورزان روابط بی نالملل و علوم سیاسی بوده است. در تلاش برای یافتن عوامل موثر در برقراری امنیت، مکاتب و نظریه های مختلفی شکل گرفته، که هر کدام با مبانی و مفاهیمی به تشریح انسا ن، شکل گیری جوامع، عملکرد دولت ها و فضای بی نالمللی پرداخته اند. در نظریه های جدید، مطرح است. در دوره پس از جنگ به خصوص در دوره پس از جنگ سرد، جوامعی در فضای « ایده جامعه بینالمللی » یاد می شود. میان آنها سالهای متمادی جنگی رخ نداده و « جوامع امن » بینالمللی شکل گرفتهاند که از آنها با عنوان یا توسل به زور از ابزارهای تنظیم روابط و تامین اهداف در درون جامعه در حال حذف شدن است. نخستین بار، مفهوم او که از « ارتباطات » مورد نظر دویچ در نظریه « جامعه امن » جامعه امن را کارل دویچ در سال 1975 مطرح کرد. مفهوم جمله نظریات مربوط به همگرایی است توضیح داده شده است. فرآیند همگرایی با تشکیل جامعه زغال و فولاد اروپا در سال 1952 آغاز گردید و منجر به پیدایش نظریات متعدد همگرایی و تعریف مشخصات آن از منظرهای گوناگون هنجاری، کارکردی و ... در صحنه بین الملل گردید. با تشکیل شورای همکاری خلیج فارس در 1981 ، این شورا تاکنون گام های بلندی جهت همگرایی در کشورهای عرب جنوب خلیج فارس برداشته است. وجود همانندیهای فرهنگی، عقیدتی و ساختار مشابه اقتصادی، سیاسی و سرنوشت مشترک تاریخی در حوزه خلیج فارس به روند همگرایی اعضای شورای همکاری خلیج فارس کمک شایانی نموده است. در این پایاننامه ما به بررسی و واکاوی روند همگرایی و حصول به جامعه امنیتی در شورای همکاری خلیج فارس بر اساس نظریه ارتباطات کارل دویچ و شرایط جامعه امنیتی تکثرگرا پرداخته ایم و سعی نموده ایم با برشماری خصیصهها و عوامل لازم در این نظریه، زمینهها و شرایط همگرایی و در نتیجه دستیابی به جامعه امنیتی در این شورا را مورد بررسی و تحلیل قرار دهیم و از طرفی ضرورتها و عوامل شکست در تشکیل جامعه امنیتی و واگرایی را بر شمارده و به تحلیل و علتیابی آنها بپردازیم