اثر تیموکینون بر پاسخ درد شیمیایی و حرارتی موشهای صحرایی دیابتی

چکیده مقدمه و هدف: هیپرآلژزی یکی از علائم دیابت قندی محسوب می شود که کیفیت زندگی افراد مبتلا را تحت تاثیر قرار می دهد وتیموکینون مشتق از سیاهدانه دارای اثرات ضد دیابتی و ضد التهابی می باشد. در این بررسی اثر ضد دردی آن در موشهای صحرایی دیابتی شده توسط استرپتوزوتوسین مورد ارزیابی قرار گرفت. روش بررسی: موشها به گروه های کنترل، کنترل تحت تیمار با دوز بالای تیموکینون، دیابتی، کنترل و دیابتی دریافت کننده سدیم سالیسیلات، دیابتی های تیمار شده با دوز پائین و یا دوز بالای تیموکینون تقسیم شدند. تیموکینون در دو دوز 2/5 و 5 میلی گرم بر کیلوگرم (داخل صفاقی) بعد از یک هفته از القای دیابت توسط استرپتوزوتوسین به مدت 5 هفته تجویز شد. یافته ها: تجویز تیموکینون به گروه های دیابتی در هر دو دوز پائین و بالا موجب کاهش معنی دار میزان گلوکز سرم در هفته ششم در مقایسه با گروه دیابتی گردید (p<0/005). بعلاوه، تیموکینون موجب کاهش معنی دار نمرات درد موشهای دیابتی در دو مرحله حاد و مزمن آزمون فرمالین گردید (p<0/05) و تزریق سدیم سالیسیلات نمره درد را در مرحله مزمن بطور معنی دار کاهش داد (p<0/01). در تست غوطه وری دم موشهای دیابتی یک کاهش معنی داری در زمان تاخیر در بیرون کشیدن دم در مقایسه با گروه کنترل نشان دادند(p<0/05) و موشهای دیابتی تحت تیمار با تیموکینون افزایش مختصری در این تاخیر نسبت به دیابتی های درمان نشده نشان دادند اما این تفاوت معنی دار نبود. همچنین، تیموکینون میزان مالون دی آلدئید را در سرم موش های دیابتی بطور معنی دار کاهش داد (p<0/05). نتیجه گیری: تجویز تیموکینون موجب کاهش معنی دار شدت درد در دو مرحله حاد و مزمن آزمون فرمالین در مدل تجربی دیابت قندی می شود و بر آستانه درد حرارتی تاثیر ندارد و بخشی از این اثر از طریق کاهش پراکسیداسیون لیپیدی در نواحی محیطی بدن به انجام می رسد. واژه های کلیدی: تیموکینون، دیابت قندی، اثر ضد دردی، آزمون فرمالین، آزمون غوطه وری دم در آب داغ، مالون دی آلدئید.