مقایسه نظامهای حالت دهی گویش کرمانجی با فارسی معاصر

گویش کرمانجی خراسانی یکی از گویشهای ایرانی شمال غربی است که به رغم همجواری با خیلی از زبانها مانند فارسی، ترکی، عربی، روسی، و ارمنی و از دست دادن برخی از ویژگیهای صرفی و نحوی خود، یکی از مهمترین مشخصه های تمایز دهنده صرفی و نحوی به نام نظام حالت دهی ارگتیو-مطلق را حفظ نموده است. این نوع نظام حالت دهی از جمله ویژگی هایی است که در برخی از گویشهای ایرانی (مانند کرمانجی، تالشی، تاتی و بلوچی و غیره) هنوز باقی مانده است در حالی که در برخی دیگر (مانند فارسی معاصر،کردی مرکزی و جنوبی، لری، مازندرانی، گیلکی و غیره)، به کلی از بین رفته است و جای خود را به انواع نظام های حالت دهی دیگر از جمله فاعلی-مفعولی داده است. در این تحقیق نخست نظام حالت ارگتیو- مطلق در گویش کرمانجی خراسانی بررسی و سپس موارد فروپاشی و تبدیل آن به نظامهای دیگر ذکر می گردد و در پایان نظام حالت دهی فارسی معاصر در مقایسه با نظام حالت دهی گویش کرمانجی مورد بررسی قرار می گیرد.