مطالعه سنجه های درهمتنیدگی کوانتومی شکل یابی و توافق و رابطه آنها با شاهدهای درهمتنیدگی

مباحث اطلاعات کوانتومی یکی از مباحث مهم مطرح در حال حاضر است و درهمتنیدگی کوانتومی یکی از منابع اصلی در تمام فرایندهای اطلاعات کوانتومی است.به عنوان مثال،حالتهایی که دارای ماکزیمم درهمتنیدگی هستند، حالتهای کلیدی برای ترابرد کوانتومی به شمار می روند ، از دیگر کاربردهای درهمتنیدگی در فرایندهای اطلاعات کوانتومی می توان به رمزنگاری کوانتومی ، محاسبات کوانتومی و مخابرات کوانتومی اشاره کرد . به همین دلیل، پی بردن به در همتنیدگی یک حالت کوانتومی و میزان درهمتنیدگی آن جهت استفاده در فرایندهای اطلاعات کوانتومی از اهمیت اساسی برخوردار است. برای تشخیص در همتنیدگی یک حالت کوانتومی، می توان از دو رهیافت استفاده کرد. رهیافت اول، معیارهای درهمتنیدگی و رهیافت دوم، شاهدهای درهمتنیدگی است. برای تعیین میزان درهمتنیدگی، از سنجه های درهمتنیدگی کوانتومی استفاده می شود. تاکنون سنجه های زیادی برای تعیین میزان در همتنیدگی حالتهای کوانتومی معرفی شده است که هیچ یک از آنها به تنهایی قادر به تعیین میزان در همتنیدگی تمام حالتهای کوانتومی نیستند . سنجه های توافق و درهمتنیدگی شکل یابی از مهم ترین آنها است .