بررسی اثر تمرین هوازی و تمرین ترکیبی (هوازی- مقاومتی) بر سطوح رزیستین سرم در افراد مبتلا به دیابت نوع 2

مقدمه: رزیستین آدیپوکاینی است به عنوان یک مارکر التهابی در افراد چاق و مبتلا به دیابت سطوح بالاتری دارد. پژوهش ها نشان داده اند که فعالیت بدنی منظم در پیشگیری و کنترل دیابت نوع 2 و عوارض آن موثر بوده است. هدف از این تحقیق بررسی و مقایسه اثر تمرین هوازی و ترکیبی بر سطوح رزیستین سرم، شاخص مقاومت به انسولین، اکسیژن مصرفی بیشینه و ترکیب بدن افراد مبتلا به دیابت نوع 2 بوده است. روش ها: 24 مرد غیرفعال مبتلا به دیابت نوع 2 با شاخص توده بدن بالای 25 به صورت داوطلبانه در پژوهش شرکت کرده و به صورت تصادفی در سه گروه 8 نفری گواه، هوازی و ترکیبی تقسیم شدند. آزمودنی های گروه های هوازی و ترکیبی به مدت 8 هفته (سه جلسه در هفته، هر جلسه 60 دقیقه) تمرینات هوازی را با شدت 60 تا 80 درصد ضربان قلب بیشینه انجام دادند و آزمودنی های گروه ترکیبی علاوه برتمرینات هوازی در هر جلسه تمرینات مقاومتی گروه های عضلانی بزرگ انجام دادند. گروه گواه در این مدت فعالیت ورزشی خاصی را انجام ندادند. دو روز پیش و پس از مداخله پیش آزمون و پس آزمون انجام شد. متغیرهای مورد اندازه-گیری شامل جرم بدن، قد، گلوکز خون، درصد چربی، اکسیژن مصرفی بیشینه، رزیستین و انسولین بود. یافته ها: پس از مداخله در گروه های تمرینی کاهش معنی داری در گلوکز خون، درصد چربی، مقاومت به انسولین به دست آمد، در حالی که رزیستین تنها در گروه ترکیبی کاهش معنی داری یافت. کاهش در انسولین، bmi و وزن از لحاظ آماری معنی دار نبودند. و اکسیژن مصرفی بیشینه در گروه های تمرینی افزایش معنی-داری یافته بود. مقادیر ذکر شده در گروه کنترل تغییر معنی داری نداشتند. نتیجه گیری: در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2، تمرین هوازی و ترکیبی می تواند بهبود سطوح قند خون، درصد چربی، شاخص مقاومت به انسولین و اکسیژن مصرفی بیشینه را در پی داشته باشد و ترکیب تمرین مقاومتی و هوازی با اثر کاهنده بر رزیستین برای این دسته از بیماران پیشنهاد می شود.