انتقال پیش راند? پلیمر از یک حفر? باریک: نقش میزان آبگریزی پلیمر، افت وخیز حفره و انداز? نیروی پیش ران

انتقال ماکرومولکول های پلیمری از حفره های با اندازه نانومتری (قابل مقایسه با اندازه قطر پلیمر)، در فیزیک و علوم زیستی از اهمیت کاربردی و نظری برخوردار است. در غشای بسیاری از سلول ها حفره هایی برای عبور مواد وجود دارد. در این پایان نامه اثرات افت وخیز مکان و اندازه حفره، آبگریزی پلیمر و اندازه نیروهای پیش ران در فرایند انتقال پلیمر با استفاده از شبیه سازی دینامیک مولکولی بررسی می شود. به دلیل طبیعت سیال گونه غشا، مکان و اندازه این حفره ها دارای افت وخیز است. برای مطالعه اثر این افت وخیزها، با ایجاد افت وخیزهای تصادفی ذرات دیواره، مکان و اندازه حفره تغییر می کند. در این پایان نامه نشان داده می شود که این افت وخیزها تأثیر قابل توجهی در مقیاس بندی زمان عبور بر حسب طول پلیمر ندارد و نتایج حاصل با نتایج به دست آمده برای حفره ثابت هم خوانی دارد. در مطالعه ی انتقال پیش رانده ی پلیمرهای آبگریز مشاهده شده است که برای مقادیر مختلف آبگریزی، سرعت انتقال پلیمر با افزایش طول قطعه پلیمر منتقل شده به طرف دیگر دیواره کاهش می یابد. این سرعت، وابستگی توانی منفی به زمان دارد. نتایج نشان می دهد برای یک مقدار آبگریزی ثابت، مقدار این توان با افزایش نیروی پیش ران افزایش می یابد. هم چنین رابطه ی مقیاس بندی زمان عبور بر حسب طول پلیمر به شکل یک رابطه توانی است که برای یک نیروی ثابت، نمای مربوط به طول پلیمر با افزایش قدرت آبگریزی افزایش می یابد.