بررسی تطبیقی جایگاه قومیت ها در قانون اساسی و عملکرد حکومت ها در ایران و عراق از سال 2003 تا کنون

مسائل قومیت ها، گروه های قومی و چگونگی تحقق حقوق آنان از جمله موضوعات حساسی است که از دیرباز برای جوامع بشری مطرح بوده و ضمن داشتن ارتباط تنگاتنگ با منافع ملی، استقلال و تمامیت- ارضی کشورها، موجب پیدایش جنگ ها و خونریزی های فراوانِ قومی و نژادی شده است. بیش از نود درصد کشورها از تنوع قومی، نژادی، زبانی و مذهبی برخوردارند و هر کدام از آن ها نیز سیاست ها و راهکارهای خاصی را در جهت برقراری پیوندها و انسجام ملی خودشان اتخاذ نموده اند. معمولاً دولت ها در این ارتباط دو نوع سیاست و راه چاره اساسی را به کار بسته اند: اول- اجرای سیاست های همانندسازی قومی و فرهنگی در جوامع مختلف. دوم- پذیرفتن تکثرگرایی و دستیابی به یک نوع انسجام و وحدت ملی بر اساس احترام متقابل اقوام در داخل دولت های ملی. ایران کشوری است کثیرالاقوام که مردمانش در طول تاریخ، ضمن داشتن مذهب، زبان و نژادهای متفاوت یک حیات سیاسی و سرنوشت مشترکی را دنبال کرده است.تنوع قومیتی به عنوان یک واقعیت تاریخی - سیاسی همواره با جغرافیای سیاسی ایران پیوند خورده است. عراق کشوری با ساختارهای هویتی و قومی متمایز است. بی تردید یکی از مهم ترین ویژگی های عراق جدید نگاه هویت های متمایز به ساخت قدرت و سیاست و چگونگی تنظیم روابط با یکدیگر است.