مقایسه توانایی حل مسأله اجتماعی، سازگاری و شادکامی در فرزندان خانواده های تک فرزند و چند فرزند

هدف کلی پژوهش حاضر مقایسه توانایی حل مسأله اجتماعی، شادکامی و سازگاری بین فرزندان خانواده های تک فرزند و چند فرزند می باشد. گروه نمونه شامل 280 دانش آموز دختر (140تک فرزند و 140چند فرزند ) بود که در سال تحصیلی 93 – 92 در دبیرستان های ناحیه دو شهر شیراز مشغول به تحصیل بودند. نمونه ی مورد نظر به شیوه ی نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده در پژوهش شامل پرسشنامه فرم کوتاه توانایی حل مسأله اجتماعی( دورزیلا و نزو، 2002 )، پرسشنامه سازگاری ( سهرابی و سامانی، 1391 ) و پرسشنامه شادکامی آکسفورد( آرجیل و مارتین، 1989) بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها از شیوه آماری تحلیل واریانس چند متغیره مانوا استفاده شد. نتایج این مطالعه حاکی از آن بود که بین توانایی حل مسأله اجتماعی، شادکامی و سازگاری فرزندان خانواده های تک فرزند و چند فرزند تفاوت معناداری وجود ندارد امادر توانایی حل مساله اجتماعی دربعد منطقی حل مسأله تفاوت معناداری بین دو گروه دانش آموزان به دست آمد که عملکرد دانش آموزان چند فرزند بهتر از تک فرزند بود.