اثربخشی آموزش خودمهارگری بر تعارضات زناشویی زوجین کمتر از پنج سال زندگی مشترک شهر مشهد

در این پژوهش اثر بخشی آموزش "خودمهارگری "بر تعارضات زناشویی زوجین کمتر از پنج سال زندگی مشترک مورد بررسی قرار گرفت . روش پژوهش از نوع "نیمه آزمایشی " پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس 20 زوج از مراجعه کنندگان و متقاضیان مشاوره خانواده مراکز مشاوره سطح شهر مشهد در سال 1392 انتخاب شدند . سپس به صورت تصادفی ساده به دو گروه آزمایش وکنترل تقسیم شدند.در جلسه ای با حضور کلیه زوجین ، پرسشنامه تعارضات زناشویی فرم تجدید نظرشده (mcq-r) (ثنایی ذاکر و همکاران 1387) اجرا گردید .گروه آزمایش به مدت 7 جلسه ی 2 ساعته (در هر هفته 2 جلسه ) در معرض متغییر مستقل (آموزش خود مهارگری )قرار گرفته و سپس در پایان از هر دو گروه آزمایش و کنترل پس آزمون به عمل آمد. پس از جمع آوری داده ها ، جهت تجزیه و تحلیل داده از روش تحلیلی کوراریانس استفاده شد.که در مجموع یافته های پژوهش ،کاهش تعارضات زناشویی را درعامل کلی تعارضات و کلیه مولفه های تعارضات بجز افزایش جلب حمایت و کاهش ارتباط موثر را به دنبال داشته است. به طور کلی یافته های پژوهش نشان داد که "خودمهارگری "بر کاهش تعارضات زناشویی تاثیر مثبت و معنادار دارد.