بررسی اثر فعالیت گیرنده اوپیوئیدی مو بر سمیت سلولی ناشی از 6-هیدروکسی دوپامین در سلول های نوروبلاستومای انسانی sh-sy5y در بیماری پارکینسون

بیماری پارکینسون یک اختلال تخریب کننده نورونی شدید سیستم عصبی است که با مرگ سلولی پیشرونده و اختصاصی نورون های دوپامینرژیک همراه است. مطالعه موادی که بتوانند مرگ سلولی را متوقف کنند و اثر محافظتی داشته باشند روزبه روز مورد توجه بیشتری است. آگونیست های گیرنده اوپیوئیدی هم دارای اثرات توکسیک و هم اثرات محافظت کننده نورونی می باشند. به هر حال تا به امروز نقش احتمالی سیگنالینگ گیرنده اوپیوئیدی مو بر آسیب نورونی ناشی از 6-هیدروکسی دوپامین مورد بررسی قرار نگرفته است. در این مطالعه ما اثر مرفین و دامگو را به عنوان آگونیست های گیرنده اوپیوئیدی مو بر آسیب نورونی ناشی از 6-هیدروکسی دوپامین بر روی سلول های دوپامینرژیک نوروبلاستومای انسانی sh-sy5y به عنوان مدل in vitro بیماری پارکینسون بررسی کردیم. جهت القاء سمیت سلولی، سلول های sh-sy5y با 150 میکرومول 6-هیدروکسی دوپامین تیمار شدند و میزان بقاء سلولی توسط تست mtt تعیین شد. یکی از پارامترهای بیوشیمیایی آسیب میتوکندریایی و شروع کننده آپوپتوز (رهایش سیتوکروم c) با روش ایمونوبلاتینگ ارزیابی شد. نتایج ما نشان دادند که افزایش 6-هیدروکسی دوپامین منجر به افزایش میزان آسیب سلولی و کاهش بقاء سلولی می شود. همچنین سبب رهایش سیتوکروم c می شود. تیمار با مرفین (50 و 100 میکرومول) و دامگو (1، 5 و 10 میکرومول) سبب بروز اثرات محافظتی می شود و پارامترهای بیوشیمیایی آسیب سلولی را کاهش می دهد. روی هم رفته نتایج پیشنهاد می¬کنند که سیگنالینگ گیرنده اوپیوئیدی مو دارای اثر محافظت کننده نورونی در برابر سمیت نورونی ناشی از 6-هیدروکسی دوپامین می باشد. حداقل بخشی از این اثر محافظت کننده به واسطه اثر آنتی اکسیدانی، بلوک کننده کانال کلسیمی و ضد آپوپتوتیک می باشد.