بررسی رفتار های خودکشی درشهرستان های تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی مشهد (استان خراسان رضوی به جز گناباد و سبزوار) در سال های 1389 و 1390

با گذر از جامعه سنتی و توسعه یافتن و مدرن شدن جوامع، انسان با پیشرفت های زیادی در زندگی مواجه شده است به گونه ای که میانگین سن انسان در سده بیستم ، ده سال و یا حتی بیشتر افزایش یافته است . در سال های اخیر شاهد روند رو به رشد نرخ خودکشی نسبت به بیست سال گذشته هم در جنس مردان و هم در زنان، هستیم . اقدام به خودکشی به عنوان یکی از علل مهم مرگ و میر محسوب شده و از این نظر که عمدتاً افراد جوان و مولدرا در معرض فوت قرار می دهد یکی از اورژانس های مهم طبی نیز تلقی می گردد. پیشگیری از اقدام و مرگ ناشی از خودکشی نیازمند احاطه بر اطلاعات وسیع در مورد شرایط اجتماعی ، اقتصادی جامعه ، موقعیت فرهنگی و اعتقادات اقدام کنندگان و ایجاد امکانات لازم جهت دسترسی سریع و به موقع موارد اقدام به خودکشی می باشد.تاکنون تحقیق جامعی در مورد عوامل زمینه ساز و مستعد کننده اقدام به خودکشی در کشور ما انجام نشده و اگر هم جسته و گریخته تحقیقی صورت گرفته ، اولاً محدود و موضعی بوده ،ثانیاً مقطعی و در مدت زمان کوتاه انجام شده و ثالثاً تنها بر روی موارد ارجاعی به اورژانس ها انجام شده که قابل تعمیم به کل جامعه نبوده و اطلاعات حاصل از آنها از اطمینان کافی جهت برنامه ریزی و تهیه شرایط لازم جهت پیشگیری از خودکشی توسط سیستم بهداشتی ، درمانی و سیاست گذاران و برنامه ریزان در جامعه برخوردار نبوده است. پژوهش حاضر به منظور بررسی گذشته نگر رفتارهای خودکشی در سطح استان خراسان رضوی انجام گرفته است. در این بررسی عوامل اثرگذار بر رفتارهای خودکشی مانند سن، جنسیت، وضعیت تأهل، میزان تحصیلات ،ماه و سال، شغل،بیماری های جسمی و روانی، روش خودکشی،محل سکونت ،طلاق ،بیکاری و شاخص های توسعه یافتگی مناطق شناسایی شده است.