شناسایی موقعیت استراتژیک مدیریت بحران دانشگاه فردوسی مشهد با استفاده از مدل ترکیبی swot، تحلیل سلسله مراتبی و شبیه سازی مونت کارلو

همه سازمان ها در زمان های مختلف تحت تاثیر انواع بحران ها قرار می گیرند. بنابراین مدیران سازمان ها باید پیوسته آماده رویارویی با بحرانها باشند. بحران ها خود تعیین کننده میزان خسارت نیستند بلکه پاسخ مسئولان به بحران است که میزان خسارتهای وارده را تعیین می کند. عدم برنامه ریزی و یا مدیریت ناصحیح بحران، میزان خسارت را افزایش می دهد. موضوع مدیریت بحران درحوزه های مختلف مطرح می باشد و دانشگاه ها به عنوان یکی از اجزای اصلی جامعه امروزی نیز از این امر مستثنی نیستند. در این میان مدیریت بحران یکی از مسائل مهم دانشگاه فردوسی به عنوان مهم ترین دانشگاه شرق کشور به شمار می آید. مسلما کم توجهی و بی توجهی به آن می تواند ضمن ایجاد خسارت جانی و مالی فراوان در هنگام وقوع بحران از اعتبار و ارزش این دانشگاه در بین عموم مردم بکاهد. هدف این پایان نامه شناسایی موقعیت استراتژیک مدیریت بحران دانشگاه فردوسی مشهد در بعد بحران های طبیعی و فنی است که ابتدا از طریق مصاحبه با خبرگان نقاط قوت، ضعف، فرصت ها و تهدیداتی که پیش روی مدیریت بحران در دانشگاه فردوسی مشهد وجود دارد شناسایی شده است. سپس با استفاده از مدل ترکیبی swot، تحلیل سلسله مراتبی و شبیه سازی مونت کارلو این عوامل وزن دهی شده و موقعیت استراتژیک مدیریت بحران دانشگاه فردوسی مشهد از میان موقعیت های چهارگانه مشخص شده است. در انتها راهبردهایی در سطح وظیفه ای تدوین گردیده است. آنچه در نتایج مشاهده شد وجود 12 عامل داخلی در برابر 7 عامل خارجی است. با بررسی عوامل داخلی و خارجی، رعایت استانداردهای فنی و ایمنی مورد نیاز در ساخت و ساز های جدید پردیس دانشگاه مهم ترین نقطه قوت است و همجواری ایستگاه آتش نشانی با پردیس دانشگاه مهم ترین فرصت به شمار می آید. همچنین عدم وجود برنامه ی مشخص برای رویارویی با بحران به ازای انواع بحران ها در ساختمان های مختلف مهم ترین نقطه ضعف است و از طرفی قاطعیت نداشتن سازمان های ناظر بر مقاوم سازی ساختمان ها مهمترین تهدید به شمار می آید. با توجه به نتایج بدست آمده مدیریت بحران دانشگاه فردوسی 4/45 درصد در موقعیت تهاجمی، 5/31 درصد در موقعیت انطباقی، 8/15 درصد در موقعیت اقتضایی و 3/7 درصد در موقعیت تدافعی قرار می گیرد. برای هر کدام از موقعیت های چهارگانه استراتژی هایی در سطح وظیفه ای تدوین شده است که شامل ایجاد زیرساخت های کنترل بحران در دانشگاه، استراتژی تعامل سازنده مرتبط با زیرساخت ها، ارتقا دانش و آگاهی کارکنان و دانشجویان در ارتباط با واکنش در مقابل بحران و ارزیابی خطرات بالقوه و بررسی راه های پیشگیری و کاهش خطرات، حوادث و بلایا در دانشگاه می باشد.