جایگاه و سهم ورزش در فعالیت های بدنی دانشجویان و رابطه ی آن با سلامت عمومی و خودکارآمدی دانشجویان ورزشکار و غیر ورزشکار دانشگاه بیرجند

هدف از این پژوهش، بررسی جایگاه و سهم ورزش در فعالیت¬های بدنی دانشجویان و رابطه¬ی این فعالیت¬ها با سلامت عمومی و خودکارآمدی در دانشجویان ورزشکار و غیر ورزشکار دانشگاه بیرجند است. این تحقیق از نظر هدف، کاربردی و از نظر روش، تحقیق همبستگی است و جامعه آماری را کلیه دانشجویان ورزشکار و غیر ورزشکار پسر دانشگاه بیرجند تشکیل دادند و حجم نمونه برحسب جدول نمونه گیری مورگان به روش تصادفی به تعداد 382 دانشجو (225 ورزشکار و 157 غیر ورزشکار) برگزیده شدند. ابزار اندازه گیری این پژوهش پرسشنامه¬های سلامت عمومی گلدبرگ، خودکارآمدی شرر و پرسشنامه بین المللی فعالیت-های¬ بدنی بود. از آمار توصیفی به منظور توزیع داده¬ها و از آمار استنباطی، آزمون¬های کولوموگروف- اسمیرنوف، ضریب همبستگی اسپیرمن، آزمون من ویتنی (معادل ناپارامتری t-test نمونه های مستقل) و آزمون z فیشر و ضریب همبستگی اسپیرمن از طریق فرمول r_p=2sin?(r_s ?/6) به منظور آگاهی از توزیع نرمال داده¬ها و بررسی رابطه بین متغیر¬ها استفاده شد. نتایج تحقیق حاضر نشان داد بین سلامت عمومی با فعالیت بدنی و خودکارآمدی رابطه مثبت و معنادار وجود دارد. ولی بین خودکارآمدی و فعالیت بدنی رابطه معنادار وجود ندارد. همچنین معلوم شد بین سلامت عمومی و فعالیت بدنی در گروه ورزشکار رابطه معنادار وجود دارد، ولی بین سلامت عمومی و فعالیت بدنی در گروه غیر ورزشکار رابطه معنادار وجود ندارد. علاوه بر این یافته ها، معلوم شد که بین سلامت عمومی و خود کارآمدی هم در گروه ورزشکار و هم در گروه غیر ورزشکار رابطه معنادار وجود دارد. ولی بین خودکارآمدی و فعالیت بدنی در هر دو گروه ورزشکار و غیر ورزشکار رابطه معنادار وجود ندارد. همچنین معلوم شد که سلامت عمومی و خودکارآمدی در گروه ورزشکار و غیر ورزشکار تفاوت معناداری ندارد و در نهایت آنالیز همبستگی نشان داد که بین همبستگی فعالیت بدنی و سلامت عمومی در گروه ورزشکار و غیر ورزشکار تفاوت معناداری وجود دارد ولی همبستگی فعالیت بدنی و خودکارآمدی در گروه ورزشکار و غیر ورزشکار تفاوت معناداری ندارد. در کل چنین می توان نتیجه گیری نمود که 1- میزان مشخصی از فعالیت بدنی می تواند موجب سلامت عمومی شود که کم تر از آن میزان صادق نیست. 2- علاوه بر این بین سلامت عمومی و خودکارآمدی همسویی وجود دارد، یعنی با افزایش سلامت عمومی، خودکارآمدی نیز افزایش پیدا کرده است که رابطه ی معکوس بین این دو متغیر نیز برقرار است. 3- همچنین افزایش خودکارآمدی باعث افزایش در فعالیت بدنی نشده است، بلکه فعالیت بدنی با افزایش خودکارآمدی کم تر هم شده است. کلید واژه¬ها: ورزش، فعالیت¬های بدنی، دانشجویان ورزشکار و غیر ورزشکار، سلامت عمومی، خودکارآمدی.