رویکردی نواستعمارگرایانه به نمایشنامه ی پادشاه بابو نوشته ی ووله شویینکا

این پژوهش سعی در پرداختن به دیدگاه خاص شویینکا درباره ی مفهوم استعمار نوین در نمایشنامه ی پادشاه بابو دارد. تحقیق حاضر نشان می دهدکه تصویر قاره آفریقا بازتابی از دریاچه ی ژرف استعمار نو است. در خلال دهه های استعماری قاره ی آفریقا بطورفاجعه باری دست نخوردگی خود را از دست داده است. در مطالعات پسااستعماری، اصطلاح "استعمار نو" به سلطه ی سیاسی، اقتصادی و فرهنگی برکشورهای در حال توسعه توسط کشورهای استعمارگر اطلاق می شود. قدرت های استعماری کهن به منظور حفظ استعمار ، شیوه های نوینی را برای تسلط برکشورهای مستعمره ی سابق خود بکار می گیرند: آنها با کنترل گفتمان های غالب مانند دموکراسی و لیبرالسیم، و سازمان های جهانی مثل بانک جهانی و سازمان ملل، از آنها به عنوان اهرم هایی در جهت حفظ قدرت در کشورهای استعمارشده استفاده می کنند که دیگر نیازی به حضور فیزیکی آنها در آن کشورها نیست این رویکرد در سالهای اخیر موضوع اصلی بسیاری از آثار نگاشته شده در ادبیات و نقد ادبی بوده است. یکی از اصلی ترین موضوع های بحث برانگیز نمایشنامه ی اخیر شویینکا ،پادشاه بابو، پرداختن به مسائل استعمار نوین است. شویینکا کشوری ساختگی و تازه استقلال یافته به نام گوآتو (guatu ) را به تصویر می کشد که توسط کودتاهای پیاپی ویران شده است. پادشاه بابو هجوی سیاسی است درباره ی تاریخچه ی حکومت فاسد ژنرال باشا باش (basha bash ). او که سربازی جزئی و رقت انگیز است در پی یک کودتا با کمک همسرش ماریا ( maariya) حکومت ژنرال پتیپو (potipoo) را سرنگون می کند و خود قدرت را بدست می گیرد. . از آنجایی که شاه بابو الگوی مناسبی جهت اداره ی حکومت خود در دست ندارد با کپی برداری از شیوه های حکومتی کشورهای استعمارگر در کشورهای مستعمره و اعمال خشونت جهت حفظ قدرت، علی رغم وعده های حکومت مردم سالاری، خود به حاکمی ظالم مبدل می گردد. . با آنکه مردم گوآتو توانسته اند از دیکتاتوری ژنرال پوتیپو خلاص شوند، دوباره وارد مرحله ی جدیدی از دیکتاتوری یا استعمار نوین می شوند، زیرا قدرت های استعماری با بی صلاحیت دانستن حکومت شاه بابو برای اصلاح آن راه را برای نفوذ و مداخله ی خود باز می کنند. این پژوهش بر استعمارنوین که منجر به تسط در بخش های فرهنگی، اقتصادی و سیاسی می شود متمرکز شده است. تجزیه و تحلیل نمایشنامه ی پادشاه بابو اثر شویینکا نشان می دهد که استعمارنوین نقشی اساسی در استعمار مجدد کشورهای به اصطلاح مستقل یافته از لحاظ سیاسی ایفا می کند و این استعمار نوین بدون یاری رهبران بومی به عنوان دست نشاندگان استعمارگران سابق حاصل نمی شود.