ارزیابی فنی و اقتصادی پایدار سازی گودهای عمیق به روش انکراژ و نیلینگ

امروزه در بسیاری از پروژه‎های ساختمانی لازم است که زمین به صورتی خاکبرداری شود که جداره‎های آن قائم یا نزدیک به قائم باشد. این کار ممکن است به منظور احداث زیرزمین، کانال یا تاسیسات شهری و غیره صورت گیرد. اگرچه ترانشه‎ها جنبه موقت دارند، اما به منظور جلوگیری از ریزش ترانشه‎ها و تبعات منفی احتمالی ناشی از خاکبرداری، باید به کمک سیستم‎های مهاربند مناسب از دیواره گودها حمایت شود. پایدارسازی جداره گودبرداری‎ها با استفاده از سازه‎هایی در قالب سیستم‎های مختلف نگهدارنده صورت می‎گیرد. سیستم‎های نگهبان شامل روش‎هایی مثل دیوار دیافراگم، شمع‎های بتنی و فولادی، روش خرپا، نیلینگ و انکراژ می‎باشد. طراحی و اجرای سازه‎های نگهبان در مهندسی عمران دارای گستره وسیعی است و نیاز به بررسی‎ها و مطالعات ژئوتکنیکی، سازه‎ای، مصالح تکنولوژیکی، اجرایی و اقتصادی دارد. از جمله روش‎های پایدارسازی که در کشور رو به گسترش است روش نیلینگ و انکراژ می‎باشد. در این تحقیق سعی بر آن است که مقایسه فنی و اقتصادی بین ترانشه‎های پایدارشده با روش نیلینگ و انکراژ صورت گیرد. به این منظور ترانشه‎های فرضی با عمق‎های مختلف 7 و 11 و 15متر، در 3 نوع خاک مشابه شرایط خاک تبریز یک بار از طریق نیلینگ و بار دیگر از طریق طراحی انکراژ پایدار می‎گردد. به منظور تعیین آرایش طول و امتداد نیل‎ها و مهاری‎ها از روش تعادل حدی برای بررسی پایداری گوه خاک استفاده می‎شود. جهت بررسی تغییرشکل ترانشه‎های پایدار شده نیز از نرم‎افزار plaxis با مدل رفتاری موهرکلمب استفاده می‎گردد. از راهنمای fhwa، ضرایب اطمینان مجاز در تحلیل تعادل حدی برای طراحی سازه‎های میخکوبی شده استفاده و سایر ضرایب اطمینان مورد نیاز از قبیل تنش و برش ورق‎های فولادی هدنیل و... ازآئین‎نامه‎ها یا سایر مراجع مرتبط اتخاذ می‎گردد.سپس نتایج حاصل از مدل‎سازی‎ها با استفاده از فهرست بهای ابنیه سال 1393 مورد ارزیابی اقتصادی قرار می‎‎گیرند. نتایج نشان می دهدکه در هر 3 نوع خاک در گودهای با عمق 7 متر، استفاده از سیستم نیلینگ هزینه کمتری دارد. در حالی که در گود های با عمق 11 متر، استفاده از سیستم انکرینگ با صرفه تر می باشد. همچنین در گودهای با عمق 15 متر، هزینه اجرای سیستم انکرینگ حدود 20 درصد کمتر از هزینه سیستم نیلینگ بوده و با توجه به تغییر شکل های کوچک و ایجاد کمترین آسیب به سازه های مجاور، یک روش بهینه به لحاظ فنی و اقتصادی محسوب می‎شود.