پالایش نگارگری ایرانی از دوره ایلخانی تا صفوی از عناصر بیگانه چینی با تاکید بر سه شاهنامه بزرگ دموت ،بایسنقری و طهماسبی

هنر نگارگری ایران در طول دوره های متفاوت تاریخی ، براساس حکومت ها و گرایش های غالب در مقطع زمانی خود ، دچار تغییر و تحول می شده است . حال این تغییرات ، براساس قدرت فرهنگی مقطعی که در آن اعمال می شود ماهیت خود را به طور نسبی دگرگون می سازد. دوره تاریخی ایلخانی با حکومت مغولان از این امر مستثنی نیست . با در نظر گرفتن اصل التقاطی هنر ایران ، فرهنگ و هنر ایران پس از پذیرش عناصر بیگانه خصوصا چینی ، و شدت گرفتن روند چینی مابی ، سعی در حل کردن و ایرانی کردن این تأثیرات ، در این دوره و دورهای حکومت های بعدی داشته است ، که خود معلول علت های زیادی از جمله ، تصوف ، ادبیات ، تأثیرپذیر از چین ، تاثیر مکتب های نگارگری بر یکدیگر،و ... در طول دوره تاریخی ایلخانی تا صفوی می باشد. که در این تحقیق به بررسی عوامل ذکر شده و نقش آنها در پالایش نگارگری ایرانی، ازدوره ایلخانی تا صفوی، پرداخته شده است .