چکیده اساس اسلوب در قرآن بر پایه ی تصویرپردازی بنا شده است و معانی از طریق زبان تصویر بیان می شود، نه به زبان صریح و گزارشی مستقیم. هنر قرآن آن است که با قلم اعجازگر خود به معانی و مفاهیم، روح، می بخشد و بر اندام معانی کسوت حیات می پوشاند به گونه ای که معانی انتزاعی و موضوعات معنوی و ذهنی و حالات نفسانی، همه جان می گیرندو به حرکت در می آیند. پژوهش حاضر به تصویرپردازی که یکی از جلوه های زیبا وجذاب قرآن کریم است و کمتر مورد توجه قرار گرفته است، می پردازد. در این پژوهش تلاش شده است به جلوه هایی از هنر خارق العاده قرآن در صحنه پردازی و تجسم بخشیدن به برخی از صحنه های مربوط به مومنان و کافران در دنیا وآخرت و خلق تصاویری زنده و بدیع، اشاره شود و نمونه هایی از تابلو ها وچشم انداز زیبایی آن را در پیش روی مشتاقان و شیفتگان این کتاب آسمانی،قرار دهد. این اثر در فصل نخست،ضمن اشاره به تصویر از دیدگاه ناقدان مختلف و جایگاه و اهمیت آن در آشکار کردن معانی، به مشخص کردن عناصر تصویر می پردازد، و در فصل دوم با بیان نمونه هایی چند،،سعی بر روشن کردن تصاویری از صحنه های مومنان در دنیا ودر بخش دوم به صحنه هایی از کافران در دنیا و تفکیک عناصرتصویر، می پردازد. در آخرین فصل نیز به صحنه-های مومنان در آخرت و سپس به صحنه های کافران در آخرت، توجه می شود. از نکات مهم، توجه به تجسیم در صحنه های مربوط به کافران در دنیا است که به صورتی ملموس دیده می شود وعنصر حرکت نیز به تبع آن واضح ودر بیشتر صحنه ها به حواس اشاره ای مستقیم،شده است و تنوع و توجه به زمان در دنیا، سایه ی الفاظ و تناسب بین واژگان از اهمیت بسزایی برخوردار است و عناصر دیگر،عمدتا از سایه ی الفاظ بیرون کشیده می شود. اما عناصری چون: گفتگو،رنگ،توجه به حواس و زمان و مکان در آیات مربوط به آخرت نمایان تر است و عنصرگفتگو و رنگ در صحنه های مومنان وحواس، زمان و مکان در صحنه-های کافران پررنگ تر به نظر می رسد. این پژوهش بر مبنای روش توصیفی، تحلیلی انجام شده است. کلمات کلیدی: تصویرپردازی، عناصرتصویر، انسان، مومنان، کافران.