انکوژنهای e6و e7 ویروس پاپیلومای انسانی که بطور مداوم در سلولهای سرطانی بیان می شوند، بعنوان اهداف مناسبی برای توسعه واکسنهای درمانی بر علیه سرطانهای مرتبط با پاپیلوما شناخته شده اند. فاژ لامبدا پتانسیل بالایی بعنوان ابزار حمل ژن دارا می باشند که این مسئله بدلایل متعددی از جمله انعطاف پذیری ژنتیکی، قیمت پایین، بی خطری و سایر ویژگیهای فیزیکی در قیاس با دیگر نانو حاملین می باشد. در ارتباط با انتقال ژن با واسطه فاژ لامبدا به سلولهای پستانداران مطالب کمی در دست است.بنابراین در این تحقیق، بعد از ساخت لامبدا فاژهای نوترکیب، مجموعه آزمایشهایی برای ارزیابی انتقال ژن و بیان باکتریوفاژ zap لامبدا در محیطهای آزمایشگاهی انجام گرفت. برای این منظور، لاینهای سلولی توسط باکتریوفاژ لامبدا نوترکیب حاوی کاست بیانی egfp ترانس داکت شدند. همچنین واکسن لامبدا محتوی انکوژنهای ویروس پاپیلوما از طریق وارد نمودن ژنهای وحشی و انسانی شده hpv-16 e7 در داخل وکتور λ-zap تولید شدند. بیان ژنهای وکتور لامبدا حاوی ژن e7 توسط لاین سلولی cho مورد ارزیابی قرار گرفت. فاژهای λ-zap e7 و dna واکسنهای تولید شده به منظور ایمن سازی موشهای توموری توسط لاین سلولی tc-1 مورد استفاده قرار گرفتند. همچنین استراتژی پرایم بوست هترولگ با بکار گیری ترکیبات مختلف فاژهای λ-zap e7 و dna واکسن استفاده شد.نتایج بدست آمده نشان داد که حمل و بیان ژنهای egfp توسط فاژ لامبدا در لاینهای سلولی با منشا فیبروبلاستی کاراتراز لاینهای سلولی با منشا اپی تلیلیالی می باشد. موشهای توموری بدنبال واکسینه شدن با باکتریوفاژهای نوترکیب بطور معنی داری در قیاس با گروههای کنترل، سرکوب تومور را نشان دادند. آزمایشات ایمنی سلولی شامل ldh، ترشح ifn-γ، گرانزیم b و تکثیر لنفوسیتی نشان دهنده افزایش پاسخهای ایمنی سلولی بودند که همه این موارد نشان داد که فاژ می تواند بعنوان یک سیستم حمل ژن به مدلهای حیوانی مورد بهره برداری قرار بگیرد. نتایج در مجموع نشان داد که فاژهای نوترکیب می توانند بعنوان ابزارهای بیولوژیک موثری برای القای پاسخهای ایمنی محافظتی بر علیه سرطان دهانه رحم و بدخیمیهای حاصل از پاپیلوما ویروس و بوستری مناسب برای پاسخهای شکل گرفته توسط dna واکسن می توانند مورد استفاده قرار گیرند.

چکیده ندارد.

مشخص شده است که سرطان دهانه ی رحم ارتباط زیادی با عفونت های ویروس پاپیلومای انسانی دارد. انکوژن ویروسی e7، دائماً به وسیله ی سلول های توموری بیان شده و بنابراین اهداف ایمنی زایی مناسبی جهت استفاده در واکسن های درمانی ژنتیکی به شمار می آید. در این مطالعه، توان بالقوه ژن های e7 و l1 به صورت توام در فعال نمودن سلول های t سلول کش در مدل های موشی توموری، مشخص گشت. ژن های l1 و e7 ویروس پاپیلومای انسانی تایپ 16 که از ایزوله ی ایرانی به دست آمده بودند، به درون ناقل بیانی سلول های پستانداران (pcdna3)، جهت ساخت dnaواکسن اینزرت شد. مدل های حیوانی توموری (موش های c57bl/6) با این واکسن ایمونیزه شده، سپس پاسخ های ایمنی سلول های t سلول کش اختصاصی ژن های e7 و l1 سنجیده و نیز چگونگی حفاظت علیه تومور نیز مورد بررسی قرار گرفت. نتایج به دست آمده نشان داد که در مقایسه با گروه های کنترل dna e7 و l1 پاسخ های ایمنی سلولی اختصاصی علیه ویروس پاپیلومای انسانی تایپ 16 را القاء نموده و باعث کاهش سایز تومور در in vivo می شوند. نتایج نشان داد که سیستم انتقالی توام به صورت قابل توجهی میزان پاسخ های ایمنی سلولی را بهبود می بخشد. به این ترتیب، اثرات درمانی ژن e7 ویروس پاپیلومای انسانی تایپ 16 از طریق القاء پاسخ های ایمنی سلول های t سلول کش تایید گشته و نیز نتایج امیدبخشی مبتنی بر خاصیت تحریک کنندگی سلول های t سلول کش توسط ژن l1 به دست آمد.