در این پایان نامه نشان دادیم که بی توجهی به ظرفیت جذب اجرائی دولت به عنوان یکی از انواع ظرفیت جذب می تواند عوارض شدیدی را در هزینه کردن درآمدهای نفتی ایجاد کند. در عین حال انطباق مدل ظرفیت جذب اجرائی با برنامه ی چهارم توسعه به عنوان طرح مسیر حرکت دولت در یک دوره 5 ساله نشان داد که دولت ایران از ظرفیت جذب اجرائی کافی حتی در حد و اندازه برنامه چهارم توسعه نیز برخوردار نبوده و بنابراین هزینه کردن درآمدهای نفتی خارج از میزان مصوب برنامه چهام توسعه( و با آگاهی از عدم تحقق کامل برنامه چهارم) عوارضی چون تورم، بیکاری، نابرابری و بدتر شدن کسری تجاری را به همراه داشته است.