امروزه پلی آمیدها و پلی ایمیدهای آروماتیک بدلیل خواص حرارتی، مکانیکی و الکتریکی بسیار خوب و نیز مقاومت شیمیایی بالا مورد توجه قرار گرفته اند. اما اکثر آنها دارای دمای ذوب و یا دمای نرم شدن بالا بوده و حلالیت آنها در حلال های آلی بسیار اندک می باشد و این بدلیل بر همکنش های قوی درون مولکولی در زنجیره این پلیمر هاست. بنابراین تلاشهای زیادی برای اصلاح ساختار این پلیمرها به منظور بهبود حلالیت ( فرآیند پذیری) آنها انجام شده به طوری که خواص حرارتی آنها خیلی دستخوش تغییر نشود. این مطالعات شامل وارد کردن گروههای انعطاف پذیر در زنجیر پلیمر، جایگزین کردن حلقه های آروماتیک متقارن با انواع نا متقارن آن، وارد کردن گروههای جانبی حجیم نظیر ( ترشیو بوتیل- فنیل- آدمانتان) و واحدهای غیر مسطح است. به منظور رسیدن به این هدف، مونومرهای جدیدی طراحی و سنتز شدند تا این خصوصیات در پلیمرهای نهایی لحاظ شود. یک دی آمین نا متقارن جدید (4-[4-(2،6-دی فنیل-4-پیریدیل)فنوکسی]-1،3-بنزن دی آمین) و دی آمین متقارن جدید (3،5-دی آمینو- n-[4-(h 9-کربازول-9-ایل)فنیل] بنزآمید) با بازده عالی و خلوص بالا از واکنشگرهای در دسترس تهیه شدند. در ادامه پلی آمیدهای مربوطه از طریق پلیمریزاسیون به روش فسفریزاسیون تهیه شد و خصوصیات حرارتی و حلالیت آنها مورد بررسی قرار گرفت. همچنین دی آمین نا متقارن دیگری هم به نام (4-[(4،5-دی فنیل- h1-ایمیدازول-2-ایل) فنوکسی]-1،3-بنزن دی آمین)سنتز شد که برای تهیه پلی ایمیدها از آن استفاده شد. نتایج تجربی نشان داد که وارد کردن گروه تری آریل اتر ایمیدازول به عنوان گروه جانبی در زنجیر پلیمر حلالیت و خواص حرارتی آن را بطور محسوسی بهبود می بخشید. دی آمینهای جدید ، پلی آمیدها و پلی ایمیدهای سنتزی با استفاده از روشهای طیف سنجیft-ir و1h nmr و آنالیز عنصری شناسایی شده و خواص حرارتی، حلالیت و ویسکوزیته ذاتی آنها مورد بررسی قرار گرفت.