سندرم درد پاتلوفمورال یکی از شایع ترین اختلالات اسکلتی عضلانی است. 15 تا 33 درصد از جمعیت بالغ فعال، و 21 تا 45 درصد از نوجوانان به این عارضه مبتلا می شوند. این آسیب اگر به موقع درمان نگردد، تغییرات پاتولوژ‍یک غیرقابل برگشتی در مفصل ایجاد می کند. این تحقیق سعی دارد نقش برخی از ریسک فاکتورها را در وقوع سندرم درد پاتلوفمورال مورد بررسی قرار دهد. در این تحقیق توصیفی مقطعی، 30 آزمودنی در دو گروه بیماران با درد پاتلوفمورال (5/9 ± 27/4 سال) و افراد سالم (5 ± 1/ 28 سال) به عنوان نمونه ی آماری انتخاب شدند . متغیرهایی مانند طول عضلات همسترینگ، چهار سر، نعلی و دوقلو، طول ساختارهای رتیناکولار خارجی و ایلیوتیبیال باند، زاویه ی q، چرخش درشت نی، قدرت هیپ و پرونیشن پا با استفاده از گونیامتر یونیورسال ، دینامومتر hand-held و چند کارت مقوایی در دو گروه (سالم و بیمار) و همچنین در پای سالم و آسیب دیده ی بیماران اندازه گیری شدند. از آزمون t دو گروه مستقل برای مقایسه ی میانگین های دو گروه و رگرسیون لجستیک برای ارزیابی ارتباط پیش بین متغیرها در سطح 0/05 استفاده شد. در مقایسه با افراد سالم، انعطاف پذیری چهارسر و قدرت آبداکشن هیپ بیماران یا درد پاتلوفمورال بطور معناداری پائینتر بود (به ترتیب 0/009= p و 0/048= p ). همچنین زاویه ی q بیماران به طور معناداری بزرگتر از آزمودنی های سالم بود (0/025= p). طول چهار سر و طول ایلیوتیبیال باند پای سالم به طور معناداری بیشتر از پای آسیب دیده بود (به ترتیب 0/022= p و 0/025= p). تنها دو متغیر زاویه ی q (0/037= p ) و طول چهارسر (0/036= p ) بطور معناداری قدرت پیش بینی وقوع سندرم درد پاتلوفمورال را دارا بودند. در تحقیق ما دو متغیر زاویه ی q و طول عضله ی چهارسر به عنوان دو فاکتور مهم برای تمایز بین افراد سالم و بیماران با درد پاتلوفمورال بررسی شدند. عدم همخوانی تحقیق حاضر با تحقیقات ذکر شده در برخی متغیرها احتمالا به خاطر حجم نمونه ی تحقیق ، روش های اندازه گیری ، جنس و شرایط بدنی آزمودنی ها (ورزشکار و غیرورزشکار) می باشد. این تحقیق پیشنهاد می کند که تحقیقات بیشتری در رابطه با ارتباط این اختلالات در بیماران با درد پاتلوفمورال لازم است. اگر توسط پزشک یا یک مربی ورزشی دارای صلاحیت یک مرحله ی پیش تشخیصی با هدف بررسی ریسک فاکتورهای بالقوه ی سندرم درد پاتلوفمورال در طی یک ارزیابی غربال گرانه اجرا شود ، افراد در خطر آسیب شناسایی می شوند و می توان با پیشنهاد یک برنامه ی پیش بازتوانی معین احتمال وقوع سندرم را در این افراد کاهش داد.