نظریه توسعه پایدار و توسعه پایدار شهری و منطقه ای مستلزم تغییر زیرساخت های سیاسی، اجتماعی، کالبدی و اقتصادی است که باید مدیریت و برنامه ریزی توسعه شهری و منطقه ای بر مبنای چارچوب اصول توسعه پایدار فراهم گردد. وجود مشکلات ناشی از رشد شهرهای بزرگ، تراکم جمعیت و همچین مهاجرت روستائیان به این شهرها موجب توجه و تأکید برنامه ریزان به تقویت و رشد شهرهای کوچک گردید. مطالعه و بررسی های محققان در کشورهای مختلف جهان نشان می دهد که شهرهای کوچک یکی از موفق ترین نمونه های سکونتگاهی در زمینه تحقق توسعه پایدار است. توسعه شهرهای کوچک روش مناسبی برای توسعه فضایی و ایجاد رشد اقتصادی و تعادل اجتماعی است بطوری که می تواند به عنوان شقی در مقابل رشد شهرهای بزرگ عمل نماید. پایان نامه حاضر با هدف ارزیابی و تحلیل شاخص های توسعه پایداری شهری با توجه به شاخص های اقتصادی- اجتماعی و کالبدی در نواحی شهر دهدشت و مقایسه شاخص های پایداری شهر با مناطق شهری کشور ارایه گردیده است. نوع پژوهش کاربردی- توسعه ای و روش مطالعه تحلیلی و توصیفی است که از مدل-های کمی سطح بندی(تصمیم گیری) نظیر topsis & ahp و آزمون های ویلکاکسون و علامت تک نمونه ای در محیط spssاستفاده شده است. یافته های پژوهش نشان می دهد که، شهر دهدشت به لحاظ شاخص های توسعه پایدار (زیست محیطی، اقتصادی، اجتماعی و کالبدی) از عملکرد مناسبی نسبت به متوسط نظام شهری کشور برخوردار نمی باشد. از طرفی نواحی مختلف شهرکوچک دهدشت به لحاظ برخورداری از شاخص های پایداری (اجتماعی، اقتصادی وکالبدی) از وضعیت همگونی برخوردار نمی باشند. این وضعیت ناشی از عدم توزیع عادلانه فرصت ها در زمینه های اقتصادی، اجتماعی، زیست محیطی، زیر-ساختی و ناکارآمدی برنامه ها و سیاست های اجرایی در سطح نواحی مختلف شهر می باشد که این عوامل نابرابری ها را روزبروز تقویت می کند. توزیع متناسب جمعیت و خدمات، سازماندهی خدمات زیربنایی، توسعه فرصت های شغلی در نواحی شهری، توزیع فرصت های برابر منابع، ارتقای سطح دانش و مهارت های فنی ساکنان، ترفیع نماگرهای توسعه و مدیریت کارآمد به عنوان راهبردهای اساسی برای توسعه و پایداری شهر ضروری است.