پیشینه نقد سنت و سنت گرایی در ادبیات فارسی ٍبه تحولات یکصدو پنجاه سال اخیر باز می گردد که پیامد آشناییو برخورد ایرانیان با فرهنگ و تمدن غرب است. در اثر این تحولات ٍگروهی از نخستین نخبگان و روشنفکران ایرانی به نقد و حتی نفی سنت روی آوردند و بدین ترتیب،نقد سنت و سنت گرایی در زمینه هنر و ادبیات ،به ویژه شعر،رواج یافت و موضوع بحث بسیاری از منتقدان قرار گرفت و جدال هایی را نیز برانگیخت و به ایجاد جریان های نو گرا و سنت گرا در قلمرو شعر معاصرفارسی انجامید. اکنون پس از فروکش کردن جدال های اولیه و بحث های هیجانی،بررسی جایگاه سنت و سنت گرایی در شعر کلاسیک فارسی و تحلیل نگرش شاعران سنت گرا و نوپرداز در مورد آن،برای شناسایی جریان های اصیل شعری اهمیت فراوانی دارد. رساله حاضر، با این رویکرد در صدد تبیین خواستگاه سنت گرایی و بررسی ابعاد گوناگون آن در شعر معاصر فارسی، با تأکید بر اشعار نیما یوشیج،اخوان ثالث،احمد شاملو و شفیعی کدکنی است