پسته تازه در طول دوره برداشت و پس از برداشت، دستخوش تغییرات فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی می‎شود و در نتیجه عمر انباری کوتاهی دارد. هدف از انجام این پژوهش بررسی اثرهای تیمار پوشش‎دهی کیتوسان، میزان تابش uv-c، نوع پسته، زمان انبارداری و رقم بر حفظ کیفیت و افزایش ماندگاری پسته تازه بود. در آزمایش اول، حبه و خوشه های پسته تازه با کیتوسان با وزن مولکولی بالا، کیتوسان با وزن مولکولی متوسط، کیتوسان با وزن مولکولی پایین، کیتوسان با وزن مولکولی بالا به همراه گلوکنات کلسیم، کیتوسان با وزن مولکولی متوسط به همراه گلوکنات کلسیم، کیتوسان با وزن مولکولی پایین به همراه گلوکنات کلسیم و اسید استیک 1% (شاهد) به مدت 8 دقیقه غوطه‎وری شدند. سپس پسته‎های تازه در محیط آزمایشگاه خشک و در دمای c°2±4 با رطوبت نسبی 5± 78 % انبار شدند. در آزمایش دوم، حبه و خوشه های پسته‎های‎ تازه تحت تیمار uv-c با مقادیر kj/m23 ،kj/m2 6 ، kj/m212 و شاهد ( kj/m20) قرار گرفتند و سپس در هر واحد آزمایش 200 تا 300 گرم پسته‎ی تازه گذاشته شد. نمونه‎های پسته پس از اعمال تیمارها وزن شده و در سردخانه با دمای 2±4 درجه سانتی‎گراد و رطوبت نسبی محیط 5±78% برای مدت 45 روز انبار شدند. بعد از 20 روز انبارداری، میزان کاهش وزن، میزان قهوه‎ای شدن پوسته خارجی و استخوانی پسته، قهوه‎ای شدن خوشه‎های پسته، تست پانل، شاخص اسیدیته، اندیس پراکسید، سفتی، پروتئین، کلروفیل و فعالیت میکروبی آن‎ها اندازه گیری شد. نتایج و به دست آمده نشان داد که، در آزمایش اول با کاربرد پوشش کیتوسان medium + گلوکنات کلسیم درصد کاهش وزن حدود 15/4% کمتر از نمونه شاهد بود. بیشترین سفتی پسته های تازه با کاربرد کیتوسان medium + گلوکنات کلسیم حاصل شد. کاربرد پوشش کیتوسان عدد اسیدی و اندیس پراکسید را کاهش داد. پوشش کیتوسان باعث حفظ پروتئین و کلروفیل پسته در طول دوره انبارداری شد. آلودگی قارچی و باکتریایی نمونه شاهد از پسته های پوشش دهی شده بیشتر بود. در آزمایش دوم تیمار uv-c 6 کیلوژول بر مترمربع 25/1% نسبت به شاهد آب از دست دهی را کاهش داد. آلودگی قارچی و باکتریایی با تابش uv-c کاهش یافت. همچنین نتایج مربوط به شاخص‎های کیفی (قهوه ای شدن و تندی) آزمایش اول و دوم مشخص کرد که پوشش کیتوسان و اشعه uv-c توانستند خصوصیات ظاهری پسته‎های تازه را حفظ کنند. در بین تیمارهای مختلف، در آزمایش اول کیتوسان medium + گلوکنات کلسیم و در آزمایش دوم uv-c 6 کیلوژول بر مترمربع بهترین نتایج را داشته اند.

به منظور بررسی اثر تیمارهای اسید سالیسیلیک، متیل جاسمونات و اسانس‎های گیاهی (تیمول، منتول و اوژنول) روی حفظ کیفیت و افزایش عمر گل‎جایی گل‎های بریده میخک، ژربرا و داودی، آزمایش‎هایی در قالب طرح کاملاً تصادفی با 4 تکرار انجام و با در نظر گرفتن زمان‎های مختلف اندازه‎گیری صفات به عنوان یک عامل، آزمایش‎ها به صورت اسپلیت پلات تجزیه شدند. تیمارهای مورد استفاده برای دو گل شاخه بریده میخک و ژربرا شامل دو سطح اسید سالیسیلیک (100 و 200 میلی‎گرم در لیتر)، دو سطح اسید جاسمونیک (25 و 50 میلی‎گرم در لیتر از منبع متیل جاسمونات)، دو سطح تیمول (75 و 125 میلی‎گرم در لیتر)، دو سطح منتول (75 و 125 میلی‎گرم در لیتر)، دو سطح اوژنول (50 و 100 میلی‎گرم در لیتر) و شاهد بودند. همچنین دو محیط نگهداری برای این دو گل‎ شامل محیط آزمایشگاه (دمای 2±25 درجه سانتی‎گراد و رطوبت نسبی 60-55 درصد) و سردخانه (دمای 1±3 درجه‎ سانتی‎گراد و رطوبت نسبی 85-80 درصد) بودند. تیمارهای مورد استفاده برای گل بریده داودی شامل دو سطح تیمول (75 و 125 میلی گرم در لیتر)، منتول (75 و 125 میلی گرم در لیتر) و اوژنول (75 و 125 میلی گرم در لیتر) و محیط نگهداری سردخانه (1±3 درجه سانتی‎گراد و رطوبت نسبی 85-80 درصد) بودند. تیمارهای اسید سالیسیلیک و متیل جاسمونات به صورت کوتاه مدت (پالسینگ) و تیمارهای اسانس‎های گیاهی به صورت بلند مدت اعمال شدند. نتایج این پژوهش نشان داد که تیمارهای مورد استفاده کیفیت و عمر گل‎جایی گل‎ها را به طور معنی‎داری افزایش داد. بیشترین کیفیت و عمر گل‎جایی گل بریده میخک در دمای 2±25 درجه سانتی‎گراد مربوط به تیمار متیل جاسمونات 50 میلی‎گرم در لیتر با میانگین روز 99/10 و در دمای 1±3 درجه سانتی‎گراد مربوط به تیمار منتول 125 میلی‎گرم در لیتر با میانگین روز 03/70 بود که در مقایسه با شاهد به ترتیب 66/1 و 66/7 روز افزایش نشان می‎دهد. همچنین این تیمارها قطر گل بیشتر، پژمردگی گلبرگ، برگ، خمیدگی ساقه و تعداد میکروارگانیزم‎های کمتری در محلول نگهدارنده در مقایسه با شاهد نشان دادند. در گل بریده ژربرا تیمار اسید سالیسیلیک 200 میلی‎گرم در لیتر با میانگین روز 91/9 در مقایسه با شاهد (49/7 روز) در دمای 2±25 درجه سانتی‎گراد، عمر گل‎جایی را افزایش داد و صفاتی مانند وزن نسبی گل، قطر ساقه، میزان مواد جامد محلول گلبرگ نیز در این تیمار در مقایسه با شاهد افزایش نشان دادند. طبق نتایج تیمار تیمول 75 میلی‎گرم در لیتر با میانگین روز 67/38 در مقایسه با شاهد (17/24 روز) در دمای 1±3 درجه سانتی‎گراد عمر گل‎جایی گل را همراه با کاهش ph محلول نگهدارنده بهبود بخشید. همچنین در گل بریده داودی در دمای 1±3 درجه سانتی‎گراد تیمار تیمول با غلظت 125 میلی‎گرم در لیتر با میانگین روز 58/59 و افزایش جذب محلول نگهدارنده در مقایسه با شاهد (08/31 روز) عمر گل‎جایی گل را افزایش داد. همچنین این تیمار وزن نسبی گل، قطر گل و پایداری غشاء را در مقایسه با شاهد افزایش داد. نتایج این پژوهش نشان داد که تیمارهای کوتاه مدت هورمونی در دمای 2±25 درجه سانتی‎گراد و تیمارهای بلند مدت اسانس‎های گیاهی در دمای 1±3 درجه سانتی‎گراد بیشتر قابل توصیه است. همچنین نگهداری گل‎های بریده در دمای پایین به میزان 4 تا 6 برابر دمای اتاق، عمر گل‎جایی گل را افزایش داد.

به منظور بررسی اثر قارچ میکوریز بر روی پارامترهای رویشی و فیزیولوژیکی گیاهان پسته رقم "بادامی ریز زرند" در شرایط تنش خشکی، آزمایش گلخانه ای با دو فاکتور شامل میکوریز (در دو سطح بدون میکوریز به عنوان شاهد و g. intraradices) و چهار سطح تنش خشکی (شامل دور آبیاری یکروز در میان به عنوان شاهد، سه روز در میان، شش روز در میان و ده روز در میان) درچهار تکرار انجام پذیرفت. بذور جوانه دار شده در مخلوط خاکی که به نسبت 2:1 از خاک مزرعه و ماسه که به میزان 4 کیلوگرم در هر گلدان ریخته شده بود کاشته شدند. به نیمی از گلدان ها حدود 150 گرم از مایه تلقیح میکوریزی که شامل قطعات ریشه ذرت میکوریزایی و خاک بود اضافه گردید. در مدت 5 ماه رشد گیاهان، از آب مقطر برای آبیاری استفاده شد و پس از انجام تست آلودگی، چهار سطح تنش خشکی به مدت 2 ماه انجام و گلدان ها بصورت وزنی تا حد ظرفیت مزرعه آبیاری شدند. نتایج نشان داد که خصوصیات رویشی مانند ارتفاع ساقه، سطح و تعداد برگ، وزن تر و خشک برگ، ساقه و ریشه با افرایش سطوح خشکی بطور معنی داری کاهش یافتند. تحت شرایط خشکی میزان فسفر، پتاسیم، آهن، منگنز، روی و مس در گیاهان پسته کاهش یافت. روابط آبی گیاهان تحت شرایط تنش خشکی کاهش یافت اما گیاهان میکوریزی در مقایسه با گیاهان بدون میکوریز روابط آبی بهتری نشان دادند. در پاسخ به تنش خشکی، فرایندهای تنظیم کننده اسمزی در گیاهان پسته فعال و میزان پرولین، قندهای محلول و ترکیبات فنولی در برگ گیاهان افزایش یافت اما از میزان پروتئین کاسته شد. کاربرد میکوریز بطور قابل ملاحظه ای رشد و عملکرد گیاهان را در شرایط خشکی افزایش داد و باعث افزایش جذب عناصر فسفر، پتاسیم، منگنز، آهن و روی در دانهال های پسته گردید. نتایج نشان داد که غلظت پرولین و قندهای محلول در گیاهان میکوریزی کمتر از گیاهان بدون میکوریز بود که این نشان دهنده اثر میکوریز در اجتناب از شرایط تنش است. همچنین تنش خشکی باعث کاهش رنگیزه های گیاهی و افزایش کارتنوئیدها گردید. واژگان کلیدی: پسته، قارچ میکوریز، تنش خشکی

در این پژوهش به‏منظور بررسی اثر پوتریسین و اسپرمیدین بر حفظ کیفیت و ماندگاری دو رقم انگور ریش بابا و الحقی سه آزمایش به‏صورت مجزا در نظر گرفته شد. آزمایش اول به‏صورت محلول‏پاشی قبل از برداشت توسط محلول‏های پوتریسین و اسپرمیدین هر یک به غلظت‏های 1 و 2 میلی‏مولار و آب مقطر (شاهد) انجام شد. طرح آزمایشی در قالب فاکتوریل بر پایه بلوک‏های کامل تصادفی با 4 تکرار طراحی شد. نتایج این پژوهش نشان داد که تیمارها اثرات معنی‏داری بر سفتی حبه‏های هر دو رقم داشتند به‏طوری ‏که تیمار پوتریسین 2 میلی‏مولار در رقم الحقی و اسپرمیدین 1 میلی‏مولار در رقم ریش بابا به‏صورت معنی‏داری سفتی را در مقایسه با شاهد افزایش دادند. میزان فعالیت ضداکسیدانی در رقم الحقی تحت تأثیر تیمارها واقع شد و بالاترین مقدار آن متعلق به سطوح مختلف پوتریسین بود. فرآیند رسیدن میوه‏های تیمار شده در هر دو رقم به تأخیر افتاد. در آزمایش دوم میوه‏های انگور محلول‏پاشی شده حاصل از آزمایش اول به مدت 55 روز در دمای 1±5/1 درجه سلسیوس و رطوبت نسبی 5±90 درصد انبار شدند. پس از 25 و 55 روز انبارمانی ویژگی‏های مورد نظر اندازه‏گیری شد. نتایج نشان داد که اسپرمیدین در هر دو رقم پس از 55 روز به نحو موثری سفتی حبه‏ها را حفظ نمود، همچنین کم‏ترین میزان کاهش وزن و فعالیت میکروبی مربوط به این تیمار بود. همه‏ی تیمارها به غیر از پوتریسین 1 میلی‏مولار در مقایسه با شاهد میزان ترکیبات فنلی و فعالیت ضداکسیدانی بیش‏تری نشان دادند. میزان آنتوسیانین در سراسر دوره‏ی انبارمانی کاهش یافت اما میوه‏های تیمار شده در پایان انبارمانی میزان آنتوسیانین بالاتری داشتند. تغییرات شاخص‏های مختلف رنگ، میزان مواد جامد محلول کل، اسید کل و پ‏هاش در میوه‏های تیمار شده آهسته‏تر بود. در یک آزمایش مجزا خوشه‏های هر دو رقم به روش غوطه‏وری تحت فشار با فشار 5/0 بار در دمای 2±25 درجه سلسیوس به مدت 7 دقیقه توسط پوتریسین (0 (شاهد)، 1 و 2 میلی‏مولار) تیمار شدند و پس از این‏که میوه‏ها خشک شدند در انبار با شرایط ذکر شده برای آزمایش دوم نگه‏داری شدند. مطابق با نتایج به‏دست آمده پس از پایان انبارمانی غلظت 1 میلی‏مولار از پوتریسین برای رقم ریش بابا و غلظت 2 میلی‏مولار در مورد رقم الحقی به‏عنوان بهترین تیمار جهت حفظ سفتی حبه، تأخیر در کاهش وزن و فعالیت میکروبی برآورد شد.

به منظور بررسی اثر محلول‏پاشی کائولین بر آفتاب‏سوختگی و قهوه‏ای شدن آریل در انار، این پژوهش در سال 1390 در ایستگاه مرکز تحقیقات کشاورزی مهریز (یزد) انجام شد. آزمایش اول به‏صورت فاکتوریل بر پایه بلوک کامل تصادفی، شامل فاکتور اول در 3 سطح (کائولین 0 درصد (شاهد، آب‏پاشی با آب مقطر) و کائولین (2و 4 درصد)) و فاکتور دوم: چهار رقم ملس یزدی، ملس اصفهانی، قجاق قم و طوق‏گردن بود. در آزمایش دوم تیمارها شامل کائولین (0، 2 و 4 درصد) و زمان انبارمانی بود. محلول‏پاشی درختان با کائولین در زمان‏های (20 خرداد، 22 تیر و 21 مرداد) بر روی ارقام ذکر شده انجام گردید. نتایج آزمایش اول نشان داد، کائولین به‏صورت معنی‏داری موجب کاهش آفتاب‏سوختگی میوه انار شد. ولی بین سطوح 2 و 4 درصد تفاوت معنی‏داری نبود. در بین ارقام مورد آزمایش رقم ملس اصفهانی و طوق‏گردن به‏ترتیب بیشترین و کمترین میزان آفتاب‏سوختگی را نشان دادند. کائولین موجب کاهش معنی‏دار قهوه‏ای شدن آریل‏ها در ارقام ملس یزدی و ملس اصفهانی شد ولی در ارقام دیگر این کاهش معنی‏دار نبود. میزان فعالیت ضد‏اکسیدانی در پوست و آریل‏ها و ترکیبات فنلی در پوست میوه‏های شاهد به‏صورت معنی‏داری کمتر از میو‏های تیمارشده با کائولین بود. همچنین کائولین موجب افزایش معنی‏دار آنتوسیانین آریل‏ها گردید. کائولین 4 درصد تنها موجب کاهش شاخص a* و شاخص hue angle رنگ پوست میوه در رقم قجاق قم در مقایسه با شاهد شد. تیمارکائولین تنها در رقم ملس اصفهانی موجب افزایش اسید کل آب میوه شد ولی بر مواد جامد محلول کل و شاخص رسیدگی در ارقام مورد بررسی اثر معنی‏داری نداشت. کائولین 4 درصد موجب افزایش معنی‏دار fv/fm و شاخص سبزینگی برگ شد ولی بین تیمار کائولین 2 درصد و شاهد تفاوت معنی‏داری مشاهده نشد. در آزمایش دوم اثر تیمار کائولین و انبارمانی بر روی رقم ملس یزدی بررسی شد. در این آزمایش مشخص گردید انبارمانی موجب افزایش معنی‏دار قهوه‏ای شدن آریل‏ها و کاهش فعالیت ضداکسیدانی، ترکیبات فنلی و آنتوسیانین آریل‏ها پس از 100 روز انبارمانی در دمای 1±4 درجه‏ سلسیوس شده است. میوه‏های تیمار شده با تیمار کائولین 4 درصد دارای فعالیت ضداکسیداسیونی، ترکیبات فنلی و میزان آنتوسیانین بیشتری بودند. در پایان دوره انبارمانی میزان اسید کاهش و موادجامد محلول کل، شاخص رسیدگی میوه و نشت یون پوست افزایش یافت.

هدف از این پژوهش بررسی اثرات تیمارهای قبل از برداشت سالیسیلیک اسید و پلی آمین ها بر حفظ کیفیت و ماندگاری میوه کیوی رقم ?هایوارد? بود. این پژوهش به صورت دو آزمایش مجزا در قالب فاکتوریل بر پایه بلوک های کاملاً تصادفی با 4 تکرار طراحی شد. محلول پاشی غلظت های مختلف (0 (شاهد)، 5/0، 1 و 5/1 میلی مولار) سالیسیلیک اسید در آزمایش اول و پوتریسین و اسپرمیدین (0 (شاهد)، 1 و 2 میلی مولار) در آزمایش دوم، در روزهای 40 و 20 روز قبل از برداشت بر روی درخت میوه کیوی انجام شد. میوه ها در زمان بلوغ تجاری برداشت و به مدت 14 هفته در دمای 1±5/1 درجه سلسیوس انبار شدند. ویژگی های مختلف در زمان های صفر (قبل از شروع انبارمانی)، 11 و 14 هفته پس از برداشت اندازه گیری شدند. در آزمایش اول تیمار 5/1 میلی مولار سالیسیلیک اسید به صورت معنی داری میزان سفتی را در مقایسه با شاهد افزایش داد. در آزمایش دوم برهمکنش سطح 2 میلی مولار پوتریسین و اسپرمیدین به طور معنی داری میزان سفتی بیش تری (09/3 کیلو گرم نیرو) در مقایسه با شاهد (16/2 کیلوگرم نیرو) داشت. کم ترین میزان مالون دی آلدهید و کاهش وزن مربوط به تیمارهای سالیسیلیک اسید و پلی آمین ها بود. همچنین کم ترین میزان فعالیت میکروبی (log cfu g-1 54/3) مربوط به تیمار 5/1 میلی مولار سالیسیلیک اسید و بیش ترین میزان آن (log cfu g-1 16/3) مربوط به شاهد بود. تیمار 2 میلی مولار پوتریسین و اسپرمیدین به طور معنی داری فعالیت میکروبی کم تری نسبت به شاهد داشت. میزان فعالیت ضداکسیدانی، ترکیبات فنلی و کلروفیل کل تحت تأثیر تیمارها واقع شدند و بالاترین مقدار آن ها متعلق به سطوح مختلف سالیسیلیک اسید و پلی آمین ها بود. تغییرات شاخص های مختلف رنگ، میزان ویتامین ث، میزان مواد جامد محلول کل، اسید کل و پ هاش در میوه های تیمار شده با سالیسیلیک اسید و برهمکنش پوتریسین و اسپرمیدین به تأخیر افتاد، به جز در مورد اسید کل که تیمار سالیسیلیک اسید تأثیر معنی داری بر میزان آن نداشت. مطابق با نتایج بدست آمده تیمارهای سالیسیلیک اسید و پلی آمین ها سبب حفظ خصوصیات کمی و کیفی میوه در طول انبارمانی شدند.

پژوهش حاضر، به منظور یافتن راهکار جدید و مناسب برای افزایش عمر پس از برداشت دو رقم توت فرنگی کاماروسا و پاروس سه آزمایش به صورت مجزا در نظر گرفته شد. آزمایش اول به صورت محلول پاشی قبل از برداشت پوتریسین (1 و 2 میلی مولار) و آب مقطر (شاهد) و آزمایش دوم به صورت محلول پاشی قبل از برداشت سالیسیلیک اسید (5/0 و 1 و 5/1 میلی مولار) و آب مقطر (شاهد) در دو مرحله تغییر رنگ میوه انجام شد. طرح آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی در 4 تکرار طراحی شد. میوه‎ های محلول پاشی شده حاصل از این دو آزمایش به مدت 11 روز در دمای 1±2 درجه سلسیوس و رطوبت نسبی 5±90 درصد انبار شدند. در زمان برداشت و 11 روز انبارمانی ویژگی های مورد نظر اندازه گیری شد. نتایج این پژوهش نشان داد که تیمارها اثرات معنی داری بر سفتی میوه های هر دو رقم داشتند به طوری که موثرترین تیمار جهت حفظ سفتی میوه در پایان دوره انبارمانی مربوط به سطح 2 میلی مولار پوتریسین (49/0 کیلوگرم نیرو) و 5/0 میلی مولار سالیسیلیک اسید (39/0 کیلوگرم نیرو) بود و هم چنین کم ترین میزان کاهش وزن و فعالیت میکروبی مربوط به این تیمارها بود. سطح 2 میلی مولار پوتریسین و 5/0 میلی مولار سالیسیلیک اسید بالاترین میزان شاخص های a*، l*، chroma پوست و رنگیزه آنتوسیانین را نشان دادند. میزان فعالیت ضد اکسیداسیونی و محتوای فنل کل رقم کاماروسا در مقایسه با رقم پاروس بالاتر بود. فرآیند رسیدن میوه های تیمار شده در هر دو رقم با تاخیر صورت گرفت. آزمایش سوم به صورت محلول پاشی قبل از برداشت سالیسیلیک اسید (0، 5/0، 1 و 5/1 میلی مولار) و سولفات پتاسیم (0، 05/0، 15/0 و 2/0 درصد) در دو مرحله انجام شد. نتایج نشان داد پس از 13 روز انبارمانی برهمکنش سالیسیلیک اسید 5/0 میلی مولار و سولفات پتاسیم 2/0 درصد به عنوان بهترین تیمار جهت حفظ سفتی میوه، تاخیر در کاهش وزن و فعالیت میکروبی برآورد شد. با گذشت زمان از میزان ترکیبات فنلی و فعالیت ضد اکسیداسیونی کاسته شد، در پایان زمان انبارمانی میزان ترکیبات فنل کل و فعالیت ضد اکسیداسیونی در میوه های تیمار شده با غلظت 5/0 میلی مولار سالیسیلیک اسید به ترتیب به میزان 57/18 و 98/44 درصد نسبت به شاهد افزایش داشتند. تغییرات شاخص های مختلف رنگ، میزان مواد جامد محلول کل، اسید کل، اسید آسکوربیک و پ هاش در میوه های تیمار شده کند تر بود. میزان آنتوسیانین نیز در طی دوره انبارمانی کاهش یافت اما میوه های تیمار شده در پایان دوره انبارمانی میزان آنتوسیانین بالاتری داشتند. از طرف دیگر تیمار سولفات پتاسیم محتوای پتاسیم برگ، کلروفیل a، کلروفیل b، شاخص کارایی دستگاه فتوسنتزی (pi) و میزان fv/fm برگ را افزیش داد.

انار یکی از مهم ترین محصولات باغبانی جهت صادرات به بازارهای داخلی و خارجی است. متاسفانه، خشکسالی های پی در پی، کاهش کمی و کیفی آب های زیر زمینی، تنش های اقلیمی مانند سرمازدگی و آفتاب سوختگی، خسارت تعدادی از آفات و بیماری ها مانند کرم گلوگاه، کنه قرمز پاکوتاه، ترکیدگی و ناهنجاری"قهوه ای شدن آریل" که سبب کاهش کیفیت قسمت خوراکی انار شده است، به صورت یک مجموعه مرتبط انارستان های کشور را تهدید می کنند. با توجه به مطالب ذکر شده لازم است استراتژی های موثری جهت مقابله با این مشکلات و موانع در نظر گرفته شود، که می توان به شناسایی و گزینش ارقام مقاوم و تغییر رقم باغ به وسیله روش های مختلف تکثیر از جمله پیوند اشاره کرد لذا به منظور مطالعه ی اثر نوع پایه، پیوندک و برخی روش های چوپیوند و کوپیوند در تکثیر انار و دست یابی به بهترین روش پیوند انار، پنج آزمایش جدا گانه انجام شد. آزمایش اول و دوم در اسفند ماه 1391 و 1392 در گلخانه پژوهشی گروه باغبانی دانشکده کشاورزی دانشگاه ولی عصر (عج) رفسنجان و آزمایش سوم و چهارم در خرداد ماه و اسفند ماه 1392 در باغ انار واقع در شهرستان نی ریز، استان فارس انجام شد. آزمایش پنجم نیز به منظور بررسی تاثیر برخی مواد و عناصر در گیرایی پیوند در سال های 1391و1392در آزمایشگاه گروه علوم باغبانی دانشکده کشاورزی دانشگاه ولی عصر (عج) رفسنجان انجام شد.

در دو بررسی جداگانه تاثیر فیلم ‎های پلیمری مختلف به دو شکل بدون منفذ و منفذدار بر کیفیت و عمر انبارمانی میوه ی گیلاس رقم ’تکدانه مشهد‘ مورد بررسی قرار گرفت.در آزمایش اول سال 1392 از پنج نوع پوشش پلیمری بی اکسیلاری ارینتد پلی پروپیلن (bopp)، اکسیلاری ارینتد پلی پروپیلن (opp)، پلی وینیل کلراید (pvc)، پلی اتیلن با چگالی کم (ldpe) و سلوفان به عنوان شاهد با ابعاد یکسان (20×30 سانتی متر) استفاده شد. هر کدام از فیلم ها به دو صورت پیوسته و منفذدار (40 عدد منفذ به قطر 28/2میلی متر که منفذها 27/0% از مساحت پلاستیک را شامل می شدند) بودند. در آزمایش دوم سال 1393 از 3 نوع پوشش پلیمری bopp، ldpe و xtend (مخصوص چری ها) با ابعاد 20×20 سانتی متر استفاده شد. این فیلم ها هم به دو صورت پیوسته و منفذدار (18 عدد منفذ به قطر 8/0 میلی متر که منفذها 09/0% از مساحت پلاستیک را شامل می شدند) بودند. رنگ میوه، سفتی، پ هاش، اسید کل، مواد جامد محلول، ویتامین ث، آنتوسیانین، فنل کل، ظرفیت آنتی اکسیداسیونی، خشکیدگی دم میوه، پوسیدگی، تست پانل و فعالیت میکروبی مورد ارزیابی قرار گرفتند.به نظر می رسد فیلم bopp بدون منفذ جهت حفظ کیفیت و افزایش عمر انبارمانی میوه ی گیلاس بهتر از سایر تیمارها باشد