مقدسات مذهبی، واژه ای است که مقنن درماده ی قانونی513 مجازات اسلامی بدان اشاره کرده است؛ و اهانت به آنرا جرم دانسته است، جرمی که در زمره ی جرایم دینی قرار می گیرد و متعاقباً در تشخیص چنین جرائمی باید نهایت مداقه صورت گیرد و این مهم میسر نمی گردد مگر آنکه مرز بندی میان آنچه به عنوان مقدسات دینی شمرده می شود و آنچه غیر از مقدسات دینی است کاملاً محرز و مصرح باشد؛ تا بدین واسطه مجرم از غیر مجرم بازشناخته شده و جریان تحقق عدالت بارز باشد؛ اما متاسفانه قانونگذار ما با اشاره به عنوان کلی « مقدسات مذهبی» در ماده ی 513، نه تنها تعریفی هر چند مختصر از این واژه ارائه نداده، بلکه با در ابهام گذاردن مصادیق مقدسات، کار را بر مجریان قانون و قضات دشوار نموده است؛ هر چند منابع فقهی در زمان ابهام قانون می تواند الهام بخش و راهگشا باشد اما امکان رجوع به این منابع برای همه امکان پذیر نیست و با اقبال به طرح پرونده های جزایی زیادی که در این خصوص در مراجع قضایی مفتوح است می بایست زوایا و نکات مبهم این جرم شفاف گردد تا، دست اندرکاران امر قضا با احاطه و اشرافی تام بر عناصر عمومی و اختصاصی این جرم حکمی در خور صادر نمایند. لذا آنچه که در هاله ی ابهام فرو رفته است گستره ی مفهومی مقدسات دینی است؛ ضمن آنکه جرم مذکور به صرف وقوع عنصر مادی تحقق نمی یابد و نیازمند سوءنیت خاص نیز هست، همچنین جرم موصوف در فضای مجازی رایانه و با شرایطی قابل تحقق است و نحوه ی اجرای مجازات چنین جرمی در قانون موضوعه و فقه امامیه تشریح شده است. مع الوصف بررسی شفاف جرم اهانت به مقدسات مذهبی به خصوص ساب النبی و تنویر زوایای تاریک آن با کنکاشی در وضعیت اتخاذ شده در قانون ایران به ویژه قانون مجازات اسلامی، لایحه جدید قانون مجازات اسلامی ،قانون مطبوعات، قانون جرایم رایانه ای و همچنین موضع فقه امامیه در این رابطه و نیز تحلیل رابطه ی این جرم با جرم سب و دشنام به پیامبر و نیز ارتداد، به حتم می تواند بنیانی محکم در تبیین روان و سلیس این جرم به دور از تطور تفاسیر غیر اصولی به علت ابهام قانون باشد.

چکیده ندارد.