مقدمه: اکسیژن برای زندگی هوازی مورد نیاز است، با این وجود تحت شرایط خاصی سمی است. مصرف اکسیژن توسط کلیه ها برای بازجذب مواد محلول بالاست، بنابراین کلیه ها در معرض آسیب اکسیداتیو قرار دارند. در بیماران کلیوی در مرحله انتهایی یک سینرژیک یا هماهنگی بین کاهش ظرفیت آنتی اکسیدانی بدن و افزایش استرس اکسیداتیو وجود دارد و یکی از آنتی اکسیدانت های سنتتیک داروی ان استیل سیستئین می باشد. هدف ما از این مطالعه بررسی تاثیر داروی ان استیل سیستئین بر روی بیومارکرهای استرس اکسیداتیو در بیماران کلیوی در مرحله انتهایی می باشد.روش ها: کارآزمایی بالینی دو سویه کور حاضر بر روی بیماران کلیوی در مرحله انتهایی، تحت دیالیز در 3 مرکز دیالیز در سال 2008 انجام گرفت. تاثیر یک ماهه مصرف داروی ان استیل سیستئین خوراکی (دوزهای 600،1200و 1800 میلی گرم در روز) مورد بررسی قرار گرفت. هر گروه به 2 زیر گروه دارو و پلاسبو تقسیم گردید و بیومارکرهای استرس اکسیداتیو(آنزیمهای سوپراکسید دیسموتاز، کاتالاز، گلوتاتیون ومالون دی آلدهید) در این بیماران بعد از مصرف 3 دوز دارو مورد بررسی قرار گرفت.نتایج: در مقایسه با گروه پلاسبو، غلظت پلاسمایی گلوتاتیون نیز در همه دوزها به طور معنی داری افزایش یافت، سطح مالون دی آلدهید در گروههای 600 و 1200 میلی گرم در روز به طور معنی داری کاهش یافت و کاهش در فعالیت آنزیم کاتالاز فقط در گروه 600 میلی گرم در روز دیده شد. کاهش فعالیت آنزیم سوپراکسید دیسموتاز در همه گروهها از لحاظ آماری معنی دار نمی باشد.نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان می دهد که ان استیل سیستئین به طور معنی داری تاثیر گونه های فعال اکسیژن را تقلیل داده است، اما این تاثیر گذاری در این بیماران وابسته به دوز نمی باشد

با اندازه گیری مقدار سموم افلاتوکسین مشخص شد میانگین الودگی نمونه های صادراتی زیر 40 است

ترمیم زخم فرآیند فیزیولوژیک پیچیده ای است که شامل مراحل متوالی می باشد، هر دارویی که بتواند زمان این مراحل را کمتر کند، منجر به تسریع روند ترمیم می شود. گیاه اسکروفولاریا استریاتا، بطور سنتی در التیام زخم مورد استفاده قرار می گیرد. تحقیق حاضر جهت بررسی اثرات التیام بخشی این گیاه در ترمیم زخم موش سوری و مقایسه عصاره های مختلف این گیاه صورت گرفته است. برای این مطالعه از موش سوری نر در محدوده وزنی 35- 25 گرم استفاده شد. این تحقیق شامل دو مرحله بود که در مرحله اول اثرات التیام بخشی سه نوع عصاره آبی, الکلی و هیدروالکلی در زخم مورد بررسی قرار گرفت. موشها به پنج گروه تقسیم شده، گروه اول بدون درمان(شاهد)، در گروه دوم از فنی توئین و گروه سوم تا پنجم نیز به ترتیب از عصاره های آبی، الکلی و هیدروالکلی با غلظت 10 درصد برای درمان استفاده شد. برای مطالعه روند ترمیم از زخمها عکس برداری شده و توسط نرم افزار image j آنالیز گردید. در گام دوم تحقیق که بر اساس یافته های گام اول برنامه ریزی شده بود, اثر التیام بخشی پماد های ساخته شده از عصاره هیدروالکلی این گیاه مورد بررسی قرار گرفت. موشها به پنج گروه شاهد، اسرین، فنی توئین، پماد گیاهی 5 درصد و 10درصد تقسیم شدند. برای مطالعات بافت شناسی در روزهای 4, 7, 14 و 21 نمونه برداری از زخمها صورت گرفت. میانگین زمان ترمیم زخم در گام اول برای گروه های شاهد، فنی توئین و عصاره های الکلی، آبی و هیدرو الکلی به ترتیب 1/3±1/9، 9/1±6/6، 7/1±5/6، 8/1±7/6 و 9/0±1/6 روز بود که گروه عصاره هیدروالکلی بهترین نتیجه را نشان داد و در گام دوم تحقیق این زمان برای گروههای پماد 10 درصد، پماد 5 درصد، فنی توئین، اسرین و شاهد به ترتیب6، 43/6 ، 71/6، 86/8 و 14/9 روز بود. اگرچه تمامی گروههای مورد مطالعه دارای اختلاف آماری معنی داری (p<0.05) با گروه های شاهد و اسرین بودند, اما نتایج مطالعات بافت شناسی نشان می دهد که گروه پماد 10 درصد نسبت به بقیه گروهها بهترین تاثیر را نشان داد.

مقدمه : ضایعات مزمن ریوی یکی از مهم ترین آثار سمیت تأخیری در مصدومین شیمیایی مواجهه یافته با سولفورموستارد است. تغییرات غیر طبیعی راه های هوایی از جمله تنگی تراشه و برونش های اصلی نقش مهمی را در پاتوژنز بیماری ایفا میکند. در این تحقیق به بررسی عملکرد قلبی ریوی، متعاقب مصرف داروی استنشاقی تیوتروپیوم بروماید در بیماران با ضایعات مزمن ریوی ناشی از مواجهه با سولفور موستارد پرداخته شد. مواد و روش ها : این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی در مدت هشت هفته بر روی دو گروه 18 نفره از بیماران مبتلا به عوارض مزمن ریوی ناشی از سولفور موستارد انجام شد. گروه اول علاوه بر دارو های معمول (سرونت و فلیکسوتاید)، تحت درمان با داروی استنشاقی تیوتروپیوم بروماید با دوز 18 میکروگرم یک بار در روز و گروه دوم تنها تحت درمان با دارو های معمول شامل سرونت و فلیکسوتاید قرار گرفت. ارزیابی میزان کارآیی درمان شامل تست ورزش قلبی-ریوی cardiopulmonary exercise test ، اسپیرومتری و بررسی علائم بالینی است که قبل و بعد از مطالعه انجام شد. همچنین بیماران در طول مدت مطالعه، هر 15 روز مورد ویزیت کنترل قرار میگرفتند. پارامتر های مقایسه شده پس از پایان مداخله نسبت به پیش از مداخله شامل fev1 ، fvc ، mmef و pef و همچنین علائم بالینی (میزان سرفه، تنگی نفس و دفعات برخاستن از خواب به دلیل تنگی نفس) میباشد. کیفیت زندگی بیماران نیز توسط آزمون سنت جورج (st. georges respiratory questionnaire) بررسی گردید. نتایج : در پایان دوره هشت هفته ی مطالعهp=0.035) fvc ،fev1 (p=0.009) ، mmef25%-75% (p=0.007) و pef (p=0.044) در دو گروه از نظر آماری تفاوت معنی داری داشتند اما تفاوت fev1/fvc معنی دار نبود (p=0.116) . علائم بالینی شامل سرفه (p=0. 093) ، تنگی نفس (p=0. 211) و خلط (p=0. 109) و همچنین امتیاز کلی کیفیت زندگی (p=0. 277) در دوگروه از نظر آماری تغییر معنی داری نکرد. بحث و نتیجه گیری : پس از بررسی نتایج و عملیات آماری و رسم نمودار های مربوطه نشان داده شد که تیوتروپیوم باعث بهبود برخی شاخص های ریوی شامل fvc، fev1 ، mmef و pef میشود اما در fev1/fvc ، همچنین علائم بالینی و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به ضایعات مزمن ریوی ناشی از سولفور موستارد تغییر معنی داری ایجاد نمیکند. در این زمینه مطالعات درازمدت با حجم نمونه بالاتر مورد نیاز است.

چکیده هدف از این مطالعه مقایسه میزان tgf-? و vegf در اشک چشم افراد مواجهه یافته با گاز خردل در جنگ ایران و عراق که دارای ضایعات چشمی مزمن هستند، با گروه کنترل سالم و گروه کنترل بیمارمیباشد. مواد و روش ها: در این مطالعه 25 نفر از افراد مواجهه یافته با گاز خردل که دارای عوارض چشمی مزمن به همراه خشکی چشم هستند با گروه شاهد، شامل 25 فرد سالم وگروه کنترل که شامل 25 نفر که دارای خشکی چشم بدون مواجهه با گاز خردل بودند، مورد ارزیابی قرار گرفتند و میزان tgf-? و vegf در اشک چشم این 3 گروه با روش الایزا و همچنین میزان پروتئین تام در اشک چشم هر سه گروه با روش برادفورد اندازه گیری شد. نتایج: مقدار متوسط ng/ml)0.014±5.94tgf-?( و ng/ml)0.11±4.20vegf( در اشک چشم مصدومین شیمیائی در مقایسه با گروه کنترل سالم ng/ml)0.021±5.12tgf-?(و (ng/ml0.023±3.70vegf(و گروه کنترل بیمار ng/ml)0.006±5.43tgf-?( وng/ml)0.012±3.89 vegf( بالاتر است . همچنین مقدار متوسط پروتئین تام ng/ml) 1.39±5.69(1در اشک چشم گروه مصدومین در مقایسه با گروه کنترل سالم ng/ml) 2.29±7.55 (و گروه کنترل بیمارng/ml) 1.37±6.23(کمتر است. بحث : علل پیشنهادی وجود فرایندهای التهابی، ضایعات فیبروتیک و آنژیوژنز در ضایعات چشمی جانبازان شیمیائی میتواند باعث التهاب اولیه مداوم که منجر به تولید میزان قابل توجهی tgf-? و vegf میشود، باشد و یا تغییرات پایدار بعد از مواجهه منجر به تولید مداوم و بدون کنترل tgf-? و vegf و به دنبال آن ایجاد التهاب و رگزایی شده باشند. کل tgf-? و vegf مات کلیدی: گاز خردل، فاکتور تغییر دهنده رشد بتا(tgf-?) ،فاکتور رشد عروقی اندوتلیال(vegf)

هدف:مشکلات ریوی اصلی ترین عامل ناتوانی درازمدت در بیماران مواجهه یافته با گاز خردل است.تیوتروپیوم بروماید یک داروی برونکودیلاتور آنتی کولینرژیک استنشاقی طولانی اثر است که برونکوکانستریکشن را بیش از 24 ساعت مهار می کند.توانبخشی ریوی نیز از جمله درمان های غیردارویی جهت بهبود علائم و ارتقای کیفیت زندگی بیمار می باشد.در این تحقیق به بررسی اثربخشی تیوتروپیوم بروماید به همراه توانبخشی ریوی واثر هرکدام به طور جداگانه در بهبود عملکرد ریوی و کیفیت زندگی جانبازان شیمیایی ناشی از گاز خردل پرداخته شد. مواد و روش ها:این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی به مدت دو ماه در 3 گروه از بیماران با حجم نمونه ی 18 نفر انجام شد.گروه اول تنها تحت درمان با تیوتروپیوم برماید 18 میکروگرم یک بار در روز به همراه توانبخشی ریوی به صورت دو جلسه در هفته و هر جلسه 30 دقیقه قرار گرفت.گروه دوم تحت درمان با توانبخشی ریوی به همراه داروهای معمول و گروه سوم تنها تحت در مان با داروهای معمول قرار گرفت. در تمامی گروه ها قبل و پس از مداخله ,تست اسپیرومتری و تست ورزش قلبی ریوی(cpet) انجام شد.همچنین بیماران در طول مدت مطالعه هر 15 روز مورد ویزیت کنترل قرار گرفتند. علائم بالینی با استفاده از مقیاس vas(میزان سرفه,تنگی نفس,خلط,خلط خونیو دفعات برخاستن از خواب به علت تنگی نفس) و کیفیت زندگی به صورت پرسشنامه قبل و بعد از مداخله بررسی گردید. پس از بررسی نتایج و عملیات آماری ,نمودارهای مربوط به هرکدام رسم شد. یافته ها: نتایج حاصل از مقایسه ی دو گروه 1و2نشان داد داروی تیوتروپیوم برماید در بییمارانی که توانبخشی ریوی انجام می دهند موجب بهبود معنادار برخی پارامترهای اسپیرومتری در پایان دوره دو ماهه مطالعه،(p=0.035) fvc ،fev1 (p=0.009) ، pef(p=0.044), mmef25%-75% (p=0.007) در گردید.اما تفاوت fev1/fvc معنی دار نبود(p=0.116). علائم بالینی و همچنین امتیاز کلی کیفیت زندگی در دوگروه از نظر آماری تغییر معنی داری نکرد.همچنین مقایسه ی دوگروه 2 و 3 نشان داد که توانبخشی ریوی موجب افزایش معنادارشاخص p=0.022)tlc) و(p=0.047)rv گردید هیچگونه تفاوت معناداری در اسپیرومتری ,cpet,علائم بالینی بیمار و شاخص های پرسشنامه یst.george ایجاد نکرد. نتایج تحقیق نشان داد مصرف تیوتروپیوم به همراه انجام تمارین توانبخشی ریوی(گروه 1)موجب بهبود معنادار برخی علائم بالینی ارزیابی شده توسط معیارvas (سرفه و بیدار شدن از خواب به علت تنگی-نفس)شده است.(مقادیرp به ترتیب 012/01,0/0) اما تفاوت معناداری در شاخص های اسپیرومتری و تست ورزش قلبی ریوی ,علائم بالینی بیمار و پارامترهای پرسشنامه یst.george ایجاد نگردید. نتیجه گیری:ازآنجا که مصرف تیوتروپیوم به همراه تمرینات توانبخشی در مقایسه با توانبخشی به تنهایی موجب بهبود برخی پارامترهای اسپیرومتری شده و تمرینات توانبخشی به تنهایی موجب افزایش rvو tlc و پرهوایی دینامیک در بیمار می شود لذا توصیه می گردد در تمرینات توانبخشی کوتاه مدت داروی تیوتروپیوم مصرف گردد و همچنین از آنجا که اغلب مطالعات بیانگر تاثیر مثبت تیوتروپیوم و توانبخشی ریوی به طور جداگانه بر بیماران مزمن ریوی است می دهد لذا مطالعات بیشتری با انجام تمرینات توانبخشی به صورت سه جلسه در هفته و با مدت زمان طولانی تر مصرف دارو و توانبخشی ریوی وبا حجم نمونه ی بیشتر بر روی جانبازان شیمیایی توصیه می گردد. ?

سولفور موستارد (بیس 2-کلرواتیل سولفید) sm,، از مواد شیمیایی آلکیله کننده تاول زاست که تاکنون بیشترین استفاده را به عنوان اسلحه شیمیایی داشته است. هدف از این مطالعه مقایسه میزان il-1β ,il-6,il-8 و tnf-α در اشک چشم افراد مواجهه یافته با گاز خردل در جنگ ایران و عراق که دارای خشکی چشم مزمن هستند با گروه شاهد می باشد. در این مطالعه 25 نفر از افراد مواجهه یافته با گاز خردل که دارای خشکی چشم مزمن بودند با گروههای شاهد شامل 25 فرد که دارای خشکی چشم مزمن بدون مواجهه با گاز خردل و 25 فرد سالم مورد ارزیابی قرار گرفتند و میزانil-1β , il-6, il-8 و tnf-α در اشک چشم این سه گروه با روش الایزا و همچنین میزان پروتئین تام در اشک سه گروه با روش برادفورد اندازه گیری شد. مقدار متوسط il-1β (201.29±27.01 pg/ml) ، il-8 (2000.08±11.07 pg/ml) ،il-6 (150.55±3.8 pg/ml ) و tnf-α (321.79±16.35 pg/ml )در اشک چشم افراد مواجهه یافته با گاز خردل در مقایسه با افراد سالمil-6 (134.84±23.09 pg/ml ) ، il-8 (1364.33±26.97 pg/ml ) ،il-1β (66.47±5.61 pg/ml ) و tnf-α (164.31±30.23 pg/ml )بالاتر است.همچنین مقدار متوسط پروتئین تام (5.6 ±1.31 pg/ml ) در اشک چشم افراد مواجهه یافته با گاز خردل در مقایسه با افراد سالم (6.49±1.8 pg/ml ) کمتر است. در این مطالعات یافتیم تغییرات سطح چشمی در افراد مواجه شده با گاز خردل( خشکی چشم، بلفاریت ، ضایعات قرنیه )مرتبط با افزایش سطح سایتوکاین های التهابی(il-1β,il-6,il-8,tnf-α) در اشک این افراد می باشد.این یافته ها به عنوان شواهد بیشتر به کار می رود که افزایش این فاکتورهای التهابی نقش مهمی در ضایعات چشمی جانبازان شیمیایی دارد.

هدف از این مطالعه مقایسه میزان tgf-? و vegf در سرم خونی افراد مواجهه یافته باگاز خردل در جنگ ایران و عراق که دارای ضایعات ریوی مزمن هستند،با گروه کنترل سالم و گروه کنترل بیمار می باشند. مواد و روش ها :در این مطالعه 20 نفر از افراد مواجهه یافته با گاز خردل که دارای عوارض چشمی ، تنفسی وپوستی می باشند باگروه شاهد شامل 20 فرد سالم وگروه کنترل که شامل 20 نفر که عوارض بیمارن را دارند بدون اینکه با گاز خردل مواجه شده باشند،مورد ارزیابی قرار گرفتند و میزان tgf-? وvegf در سرم خونی این سه گروه با روش الایزا اندازه گیری شد. نتایج:مقدار متوسط(14.48±2.1ng/ml )tgf-? وvegf(1.9±.4ng/ml در سرم خونی مصدومین شیمیایی در مقایسه باگروه سالم vegf(2.51±.38ng/ml) tgf_?(10.32±1.7ng/ml ) و گروه بیمار (ng/ml 15.33±1.7) tgf_? 1.98±.45ng/ml))vegf است. بحث: tgf_? یک سایتوکاین ضدالتهابی می باشد که نقش ضروری درپاکسازی سلولهای آپوپتوزی دارد.کاهش یا از دست دادن غلظت tgf-?،اشکال پاتوژنز راالقامی کندکه منجربه بیماری های ریه می شود.vegf هم که یک عامل رگزایی وفاکتور رشد مهم است،بیان بالایی درسلولهای عروق خونی دارد.درمطالعات انجام شده در مایع برونشیوآلوئولارجانبازان نتایج مشابهی ازافزایش یاکاهش tgf_? وvegfگزارش شده است.در این مطالعه که برای نخستین بارروی سرم خونی جانبازان انجام شد، تفاوت قابل توجهی در میزان این دو فاکتورمشاهده نکردیم.شاید به این دلیل که تعداد نمونه ها به اندازه کافی نبود. کلمات کلیدی:گاز خردل، فاکتور تغییردهنده رشد بتا(tgf-?)، فاکتور رشدعروقی اندوتلیال(vegf)

سندرم دیسترس تنفسی یکی از بیماری های تنفسی شایع نوزادان در کل دنیا می باشد که شیوع آن حدود 3 تا 7 درصد تولدهای زنده میباشد. در این مطالعه، مقایسه اثربخشی داروی دگزامتازون تزریقی و بودزوناید نبولایزر در نوزادان نارس مبتلا به سندرم زجر تنفسی بستری در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان نجمیه پس از خارج سازی لوله تراشه در یک دوره کوتاه مدت درمانی انجام گرفته است. این مطالعه کارآزمایی بالینی، بر روی 60 نوزاد با سن حاملگی کمتر از 36 هفته و وزن تولد 700 تا 2500 گرم، حداقل سه روز تحت تهویه مکانیکی با لوله تراشه بوده اند و در 2 گروه 30 نفره با دگزامتازون تزریقی 3 ساعت قبل از جداسازی از لوله تراشه و بودزوناید استنشاقی از طریق جت نبولایزر پس از جداسازی از لوله تراشه در دوره زمانی 3 تا 5 روزه تحت درمان قرار گرفته¬اند. میزان اثر بخشی داروها بر اساس اندازه گیری تعداد تنفس، میزان اکسیژن اشباع خون شریانی، دیسترس و رتراکسیون و نیاز به لوله گذاری مجدد بر اساس گازهای خونی شریانی و وابستگی به اکسیژن بعد از جدا شدن از لوله تراشه می باشد. در طی مدت زمان بستری، نوزادان باید تحت اکسیژن رسانی بیش از 30% بوده و از نظر میزان مرگ ومیر، وابستگی به اکسیژن ، فشار خون، قند خون، پنومونی، سپسیس، پنوموتراکس و سایر عوارض درمانی ناشی از کورتیکواستروئیدها قبل و پس از درمان، مشکلات گوارشی حین درمان و نیاز به تهویه مکانیکی مورد بررسی قرار گرفتند. تعداد تنفس نوزادان در گروه دگزامتازون تفاوت معنی داری با گروه بودزوناید نداشت. فشار خون سیستول و دیاستول در دو گروه، قبل و بعد از تجویز دارو اختلاف معنی داری نداشتند. از نظر تعداد روزهای بستری، وابستگی به اکسیژن، نیاز به انتوباسیون مجدد، رترکشن و عوارض جانبی کوتاه مدت تفاوت معنی داری بین دو گروه وجود نداشت. ولی اثر گذاری جداگانه دو داروی دگزامتازون و بودزوناید بر هر یک از پارامترهای کمی (تعداد تنفس، اکسیژن اشباع هموگلوبین خون شریانی، میزان وابستگی به اکسیژن پس از جدا شدن از لوله تراشه) و کیفی (رتراکسیون بین دنده ای و نیاز به لوله گذاری مجدد) در طول روند درمانی، قبل و بعد از تجویز دارو بصورت چشمگیر مشهود بود. یافته های این مطالعه نشان داد که بین تجویز کورتیکواستروئیدهای سیستمیک و استنشاقی در روند درمانی نوزادان دارای دیسترس تنفسی و وابسته به تهویه مکانیکی پس از جدا شدن از لوله تراشه تفاوتی وجود ندارد. با توجه به مطالعات صورت گرفته، از آنجاییکه دوز درمانی مورد استفاده در روش استنشاقی وسیستمیک کمترین دوز مورد استفاده میباشد و مدت زمان درمان با کورتیکواستروئیدها در یک بازه زمانی کوتاه مدت 3 تا 5 روزه بعد از جدا شدن از لوله تراشه صورت گرفته است میزان بروز عوارض جانبی بسیار ناچیز بوده و مدیریت در درمان دیسترس تنفسی به خوبی انجام شده است. اثر گذاری دو دارو خصوصا بودزوناید در پاسخ به درمان چشمگیر بود. با توجه به معیارهای پاسخ به درمان مناسب در نوزادان و عدم بروز عوارض جانبی کوتاه مدت، مصرف این دو به عنوان روتین توصیه میگردد.

هدف از این مطالعه بررسی اشک چشم افرادی است که در طی جنگ ایران و عراق با گاز خردل مواجه شده اند و دارای ضایعات چشمی با نشانه هایی از خشکی چشم مزمن هستند و با افراد سالم برای یافتن میزان فعالیت آنزیم های mmp-2 و mmp-9 مقایسه شده اند. روش کار: در این مطالعه 21 فرد از بین جانبازان شیمیایی که با گاز خردل مواجه شده اند و دارای خشکی چشم و ضایعات چشمی همچون بلفاریت هستند به عنوان گروه بیمار با 18 فرد از گروه سالم که سابقه هیچ نوع بیماری چشمی ندارند مقایسه شده اند. روش ژلاتین زایموگرافی که یک روش الکتروفورتیک است جهت بررسی آنزیم های mmp-2 و mmp-9 استفاده شده است. نتایج : در زایموگرام سه باند با فعالیت ژلاتینولیتیک مشخص شد که به ترتیب pro-mmp-9 با وزن ملکولی kda 92 ، pro-mmp-2 در kda 72 و همچنین mmp-2 فعال در kda 64 بودند. نتایج مشخص کرد که سطح فعالیت این آنزیم ها در اشک چشم جانبازان شیمیایی به طور معنی داری بالاتر از افراد سالم می باشد. نتیجه گیری: یکی از اثرات مواجه شدن با گاز خردل در چشم جانبازان شیمیایی خراب کردن غدد میوبومین است که خشکی چشم تبخیری را تسهیل می کند. mmp-2 و mmp-9 به وسیله اپیتلیوم قرنیه انسان تولید می گردد و در مایع اشکی وجود دارد. در نتیجه سطح mmps در اشک چشم این بیماران افزایش پیدا کرده که سرانجام میزان mmp-2 و mmp-9 و فعالیتشان در اشک چشم بالا رفته و آسیب های چشمی بعدی را در پی دارد.

سالیان طولانی پس از تماس گروهی از رزمندگان ایرانی با گاز تاولزای سولفورموستارد در جنگ عراق بر علیه ایران، راه های هوایی ریه این افراد درگیر شرایط التهابی می باشد. در نواحی التهابی، بعضی از بیومارکرهای سرم و آنزیم ها ی مخرب حضور دارند. گروهی از این آنزیم ها که در نواحی التهاب به شکل فعال حضور دارند ماتریکس متالوپروتئاز ها (mmps) می باشند. بنا به بعضی گزارش ها در مورد مارکرهای سرمی و عوارض خارج ریوی مواجهه با گاز سولفور موستارد، به نظر می رسد وضعیت التهابی در این بیماران فراتر از بافت ریه نمود یافته است و در سطح سیستمی نیز اتفاقاتی در جریان است. در این مطالعه هدف بر این بوده است که فعالیت دو آنزیم mmp9 و mmp2 در مصدومین مواجه شده با گاز سولفورموستارد، افراد دارای بیماری انسدادی مزمن ریوی که به جهت نمای کلینیکی و فرایند های پاتوژنز شباهتی نسبی با آنها دارند، و نیز افراد سالم مقایسه شوند. فعالیت دو آنزیم mmp9 و mmp2 به روش ژلاتین زایموگرافی در سه گروه افراد مقایسه شد و مشخص شد که فعالیت mmp9 در افراد بیمارcopd و مواجه با گاز سولفورموستارد نسبت به افراد سالم افزایش معنی داری دارد در حالی که این افزایش در فعالیت mmp2 معنی دار نمی باشد. تغییرات در این آنزیم های پروتئازی را بایستی با تغییرات دیگر مارکر های التهابی که مطالعات مختلف نشان داده اند در یک پنجره دید. با این نگاه، مشاهدات ما گویای فعال بودن فرایند های التهابی-تخریبی و ترمیمی است که برای تشخیص غالب بودن هر کدام از فرآیندها یا در تعادل بودن هر دو فرآیند لازم است که بررسی این مارکر ها در ارتباط با شدت بیماری در یک مطالعه با جامعه آماری بالا انجام گردد.

دارودرمانی نوزادان با توجه به تغییرات زیادی که درسیستم فیزیولوژی آنها در طی روزهای اول به وجود می آید و همچنین نابالغ بودن آنزیم های گوارشی و سیستم های مربوط به جذب ، توزیع ، متابولیسم و دفع دارو ، جایگاه خاصی دارد. نوزادان بخش بزرگی از جمعیت را درکشورهای درحال توسعه تشکیل میدهند اما ارزیابی الگوی مصرف داروها در جمعیت نوزادان محدود میباشد. تعدادی از داروهایی که استفاده میشوند در نوزادان هنوز کارآمدبودنشان دراین گروه آسیب پذیر ثابت نشده است. هدف اصلی در این پژوهش، ارزیابی الگوی مصرف آنتی بیوتیک ها، در بخشneonatal intensiv care unit(nicu) مرکز پزشکی،آموزشی،درمانی نجمیه در شهر تهران در مدت زمانی یکسال و مقایسه آن با گایدلاین ها و کتاب های معتبر جهانی هست. که در قالب یک مطالعه گذشته نگر و حال نگر طرح ریزی گردیده است. دراین مطالعه که یک مطالعه تحقیقی توصیفی و به صورت گذشته نگر و حال نگر میباشد دربخش گذشته نگر، پرونده نوزادان بستری در چهاربخش مراقبت های ویژه نوزادان در مرکز پزشکی ، درمانی ، آموزشی نجمیه مورد بررسی قرار گرفت و به صورت حال نگر نیز نوزادانی که از شروع مطالعه به مدت 6 ماه دربخش nicu بستری بودند مورد مطالعه قرار گرفتند. دراین مطالعه ابتدا پرسش نامه ای تهیه و سپس پرونده های نوزادان مطالعه گردید. ارزیابی پرونده نوزادان نشان میدهد، آنتی بیوتیک ها بیشترین داروی تجویزشده درنوزادان میباشد و اکثرا تجویز آنتی بیوتیکها براساس درمان تجربی بوده و هیچگونه تست حساسیت انجام نمیشود. درطول مدت مطالعه حدود 270 پرونده موردبررسی قرارگرفت که 230 پرونده آنتی بیوتیک دریافت کرده بودند. ازاین بین 140 نوزاد پسر و90 دختر هستند. میانگین ga 5/35هفته و میانگین وزن نوزادان2521 گرم است. اطلاعات نشان میدهد که مدت بستری شدن نوزادان در بیمارستان 2155روز است.که به طور میانگین 1895روز بیماران آنتی بیوتیک دریافت کردند. تقریبا 95/7% از نوزادان درطول درمان زنده ماندند. حدود 116نوزاد 2 تجویز آنتی بیوتیک و 60 نوزاد 3 تجویز آنتی بیوتیک و 6 نوزاد هر 6 آنتی بیوتیک را دریافت کردند. آمیکاسین و آمپی سیلین بیشترین آنتی بیوتیک های تجویزشده و مروپنم کمترین آنتی بیوتیک تجویزشده بود.

از آنجایی که عفونت های خونی عامل مهمی در مرگ و میر اطفال در سراسردنیا می باشد و مصرف بی رویه آنتی بیوتیک های نامناسب منجر به بروز مقاومت های شدید میکروبی شده است، پیشگیری از این عفونت ها و درمان آن ها بسیار حائز اهمیت می باشد، لذا در این طرح به بررسی عوامل میکروبی پدیدآورنده ی این عفونت ها و راه های مقابله با آن و نیز بررسی مقاومت های آنتی بیوتیکی پرداخته شد. در این مطالعه نمونه های خونی اخذ شده از بیماران بستری در بخش اطفال، کشت داده شده و به بررسی انواع سوش های میکروبی و مقاومت آن ها نسبت به انواع آنتی بیوتیک ها پرداخته شد.با توجه به این که استاف اپیدرمیدیس جزئی از فلور نرمال پوست می باشد، وجود آن در خون اطفال می تواند باعث بروز عفونت های خونی می شود. لذا توصیه به رعایت اصول بهداشتی توسط پرسنل به خصوص حین خون گیری بسیار ضروری به نظر می رسد. هم چنین به نظر می رسد که جهت کاهش مقاومت های آنتی بیوتیکی، دقت در تجویز داروهای ضدمیکروبی و نیز استفاده ی چرخشی از آنتی بیوتیک ها می تواند کمک کننده باشد.

از آنجایی که عفونت های خونی عامل مهمی در مرگ و میر نوزادان در سراسردنیا می باشد و مصرف بی رویه ی آنتی بیوتیک های نامناسب منجر به بروز مقاومت های شدید میکروبی شده است، پیشگیری از این عفونت ها و درمان آن ها بسیار حائز اهمیت می باشد، لذا در این طرح به بررسی عوامل میکروبی پدیدآورنده ی این عفونت ها و راه های مقابله با آن و نیز بررسی مقاومت های آنتی بیوتیکی پرداخته شد. در این مطالعه نمونه های خونی اخذ شده از نوزادان بستری در بخش مراقبت های ویژه، کشت داده شده و به بررسی انواع سوش های میکروبی و مقاومت آن ها نسبت به انواع آنتی بیوتیک ها پرداخته شد.با توجه به بررسی های صورت گرفته ونکومایسین و آمیکاسین به عنوان حساس ترین آنتی بیوتیک ها در درمان تجربی توصیه می شوند و می بایست از تجویز آنتی بیوتیک های مقاوم کاسته شود. به علاوه تناوب در مصرف آنتی بیوتیک ها می تواند به کاهش در مقاومت های ایجاد شده و نیز کاهش روند بروز مقاومت های جدید کمک نماید. هم چنین با توجه به منشأ پوستی سوش های میکروبی می توان با کنترل بهتر شرایط استریلیزاسیون از انتشار آن ها به داخل خون و نیز به داخل نمونه های خونی و مثبت شدن کاذب نتایج کشت خون ممانعت کرد.

مقاومت آنتی بیوتیکی مشکلی بزرگ و رو به افزایش بوده و می توان گفت یکی از معضلات قرن 21ام بشمار می رود. متأسفانه علیرغم اینکه بتدریج بر تعداد عفونت های ناشی از ارگانیسم های مقاوم افزوده می شود، تعداد گزینه های آنتی بیوتیکی موثر بر آنها به سرعت کاهش می یابند. مطالعه مصرف آنتی بیوتیک ها در بیمارستان ها به علت هزینه بالای آنها، عوارض جانبی، احتمال مرگ و میر و ناتوانی، میزان بالای عفونت های بیمارستانی و بی فایده شدن این دارو ها دارای اهمیت است. یکی از عوامل موثر در منطقی کردن تجویز داروها و کاهش مصرف بی رویه آنها نظارت بر نحوه تجویز دارو و الگوی مصرف داروها می باشد. این مطالعه که از انواع dur گذشته نگر کمی می باشد، جهت تعیین الگوی مصرف آنتی بیوتیک ها در بخش داخلی و icu بیمارستان بقیه الله انجام شده است. به منظور انجام مقایسه با مطالعات ملی و بین المللی، از روش اندازه گیری استاندارد atc/d (آناتومیکی درمانی شیمیایی/ دوز معین روزانه) استفاده شد. این روش توسط سازمان جهانی بهداشت (who) جهت ارزیابی و برآورد مصرف داروها طراحی و توصیه شده است. دوز معین روزانه بر صد تخت روز اشغالی در داروهای ضد عفونی سیستمیک (کلاس j) به عنوان شاخص کمی در نظر گرفته شد. نتیجه اینکه مصرف داروهای ضد عفونت در بخش مراقبت های ویژه و داخلی به ترتیب 94/203 و 52/127 و ddd/100bed-day بوده است. پرمصرف ترین گروه دارویی در بخش مراقبت های ویژه نسل اول سفالوسپورین و در بخش داخلی کارباپنم ها بود. مصرف آنتی بیوتیک ها در بخش های مورد مطالعه بیمارستان بقیه الله در مقایسه با مطالعات دیگر بین المللی بالاتر بود. که در این میان مصرف گروه کارباپنم ها چشمگیرتر بود.

در جنگ ایران و عراق به میزان فراونی از سلاح های شیمیایی به ویژه گاز خزدل استفاده شد حساس ترین ارگان بدن نسبت به خردل چشم است ابتدا احساس جسم خارجی در چشم با درد پیش رونده بروز می یابد و چشم ها قرمز می شوند.ان-استیل سیسئین با کاهش مقدار سایتوکاین ها باعث تعدیل مسیر های التهابی در بدن می شود. ان-استیل سیستئین خوراکی در مطالعات گذشته به عنوان یک درمان کمکی باعث کاهش علائم تنفسی نشان شده است. علاوه بر این در مطالعات جدیدتر به استفاده از قطره چشمی ان-استیل سیستئین در نمونه های انسانی مبتلا به کدورت قرنیه پرداخته شده است. با توجه به اثرات مفید این دارو در اکثر جنبه های مطالعه شده تماس با مواد شیمیائی و از سوی دیگر کمبود اطلاعاتی در این زمینه بخصوص در مورد نمونه های چشمی برآن شدیم تابه اثر بخشی قطره چشمی ان-استیل سیستئین در کاهش کدورت قرنیه درچشم جانبازان شیمیایی بپردازیم.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

تشنج بعد از ترومای سر، به دو صورت بروز می کند ، یکی تشنج زودرس یا ‏‎early seizure‎‏ که در هفته اول بعد از ترومای سر بوجود می آید و دیگری تشنج تاخیری یا ‏‎late seizure‎‏ که در هفته های بعد بروز می کند و در کل بدلیل اینکه تشنج باعث افزایش مصرف اکسیژن مغز و بدتر شدن ایسکمی می شود درمان پیشگیری کننده آن ضرورت پیدا می کند. فنی توئین از جمله داروهای ضد تشنج است که بدلیل اثرات همودینامیکی موجه تر، نسبت به سایر داروهای ضدصرع ، بویژه در بیماران مغز و اعصاب استفاده وسیعی پیدا کرده است. فنی توئین از جمله داروهای ضد تشنج است که بدلیل اثرات همودینامیکی موجه تر، نسبت به سایر داروهای ضدصرع، بویژه در بیماران مغز و اعصاب استفاده وسیعی پیدا کرده است. از آنجا که فارماکوکینتیک این دارو اشباع پذیر و غیرخطی می باشد متغیرهای فراوانی از جمله میزان پروتئین پلاسما، داروهای همراه و بیماریهای زمینه ای که سبب دفع آلبومین می گردند می توانند بر فارماکوکینتیک این دارو تاثیر بگذارند. از طرفی تغییرات فیزیولوژیک در بیماران با ترومای سر نیز باعث افزایش سرعت متابولیسم دارو و احتمالا کاهش غلظت سرمی فنی توئین می شود که گاهی با دوزهای معمول دارو نمی توان به غلظت خونی مورد نظر رسید.