در طی تاریخ تدریس زبانهای بیگانه، روشهای تدریس گرامر تحت تاثیر تغییرات دوره ای زیادی قرار گرفته است . تحقیق کنونی با هدف روشن ساختن تاثیر بکار بردن یکی از روشهای ارتباطی یعنی فعالیتهای همتایان - ارتباطی در تدریس گرامر انجام گرفته است . به این منظور فرضیه صفر زیر پیشنهاد گردید: بین پیشرفت یادگیری ساختارهای گرامری توسط دانش آموزانی که بدانها به روش فعالیتهای همتایان - ارتباطی و روش سنتی تدریس شده است هیچگونه تفاوت معناداری وجود ندارد. برای بررسی و تست فرضیه فوق الذکر، از طریق آزمون f و با اجرای تست نلسون یکپارچگی سطح معلومات گرامری 70 نفر دانش آموزان دختر ایرانی (که از طریق انتخاب تصادفی و امکان پذیر بعنوان موضوع این تحقیق برگزیده شده بودند و در مقطع سوم نظری در دو کلاس به تحصیل اشتغال داشتند) به اثبات رسید. آنگاه در ابتدای آزمایش این دانش آموزان مورد یک آزمون گرامر 50 سئوالی گرفتند و سپس به آنها در دو گروه شاهد و آزمون، گرامر انگلیسی بترتیب بروشهای کاربرد فعالیتهای همتایان - ارتباطی و سنتی تدریس شد. در نهایت مجددا از آنها آزمون گرامر 50 سئوالی بعمل آمد. برای تست فرضیه، نتایج پیش آزمون و آزمون نهایی از طریق روش آماری آزمون همسانی میانگین ها (t-test) مورد بررسی قرار گرفت و چون مقدار t مشاهده شده بگونه معناداری بیش از t کریتیکال بود، فرضیه صفر تحقیق رد شد. لذا بدین ترتیب با توجه به نتایج این تحقیق می توان استدلال کرد که کاربرد روش فعالیتهای همتایان - ارتباطی در تدریس گرامر انگلیسی به دانش آموزان دختر ایرانی در سطح دبیرستان موثرتر از روش سنتی معمول است .