ادبیات فارسی زمینه مناسبی برای بیان مضامین اخلاقی در قالب های مختلف بوده که یکی از این قالب ها، داستان های عاشقانه منظوم است که تجلی گاه ادبیات غنائی فارسی است. این رساله عهده دار بررسی و تحلیل مفاهیم اخلاقی در منظومه های عاشقانه ادبیات فارسی تا پایان قرن ششم هجری است (وامق و عذرای عنصری، ورقه و گلشاه عیوقی، ویس و رامین فخرالدین اسعد گرگانی، خسرو و شیرین، لیلی و مجنون و هفت پیکر نظامی). برای تحلیل مفاهیم اخلاقی این منظومه ها، از «طرح تحلیل مفاهیم اخلاقی منظومه های عاشقانه» استفاده می شود. این طرح به سه سطح «متن»، «گزاره ها» و «واژگان» می پردازد و از سه ابزار «شخصیت پردازی»، «علوم بلاغی» و «بسامد واژگان» استفاده می کند. به طور کلی، ویژگی های اخلاق الهی و نبوی، ویژگی های اخلاقی شاعر، ویژگی های اخلاق پادشاهی و عملکردهای اخلاقی شخصیت های داستانی تحلیل می شود و به یاری یافته های قسمت های مذکور، به تحلیل زبان اخلاقی هر منظومه و مقایسه منظومه های عاشقانه پرداخته می شود. تأثیرات متقابل اخلاق و عشق بر یکدیگر بر اساس منظومه ها و بررسی صحت و سقم حدیث منسوب به پیامبر (حدیث عشق: مَنْ عَشقَ فَکَتَمَ وَ عَفَّ فَمَاتَ فَهُوَ شَهیدٌ) از دیگر مباحث این رساله است.

چکیده ندارد.