الکترونورگرافی عصب فاسیال یک روش جهت اندازه گیری موضوعی پتانسیل عمل مخلوط عضلانی می باشد نسبت آمپلی تود به دست آمده بین طرف فلج شده و طرفی که سالم است بعنوان یک پایه جهت تعیین بیش آگهی فلج عصب فاسیال بکار می رود بر طبق مطالعات اسلن اختلاف آمپلی تود را افراد سالم فقط 3 درصد می باشد. در این مطالعه 20 فرد برای بدست آوردن اهداف ذیل مورد آزمون قرار گرفتند. -1بدست آوردن اطلاعات از جمعیت مورد مطالعه در مورد اختلاف طرف راست و چپ عصب فاسیال در آزمایشاتی که در افراد نرمال انجام گرفت . -2تعیین این نکته که نسبت آمپیل تود وقتی که از اندازه گیری های بطور مکرر انجام می گرفت ثابت است . اهداف مطالعه: الکترونوروگرافی بصورت دو طرفه بر روی 20 فرد سالم انجام گرفت (دامنه سنی 22-25 سال، 13 زن و 7 مرد) دو آزمونگر سه اندازه گیری را به فاصله یک هفته بر روی هر نمونه انجام دادند. نتایج: میانگین اختلاف آمپلی تود به درصد در موارد مورد مطالعه 17/5 درصد بدست آمد. 99 درصد فاصله اطمینان در فاصله بین 41/9 درصد تا 13/1 درصد قرار گرفت . نتیجه گیری: تناسب پتانسیل تحریکی عصب فاسیال که بوسیله اسلن و فیش بکار گرفته شد بوسیله اطلاعاتی که از این مطالعه بدست آمد مورد حمایت قرار نگرفت . در مطالعاتی که توسط محققین دیگری انجام گرفت ، محققین یک اختلاف آمپلی تود متفاوتی را بین طرف چپ و راست گزارش کرده اند بعلاوه آنها در وهله اول نشان دادند که نسبت آمپلی تود در هر فرد که بطور مکرر تحت enog قرار می گرفت ثابت نمی ماند با توجه به این اطلاعات ، پروگنوز فلج عصب فاسیال که براساس اطلاعات الکترونوروگرافیک باشد به تنهایی گمراه کننده خواهد بود.

com و اتوسکلروز دو دلیل کم شنوایی های انتقالی (chl) می باشند که با اعمال جراحی روی گوش میانی می توان بهبود شنوایی شد. برای بررسی میزان بهبود شنوایی در 100 بیمار که اعمال جراحی گوش میانی انجام داده اند مطالعه ای طراحی شد که مشخص گردید در 80 بیمار اعمال تمپانوپلاستی و ماستوئیدکتومی و استاپدکتومی انجام شده بود از نظر کنترل عفونت و عوارض بعد از اعمال جراحی وادیومتری تحت معاینه قرار گرفتند. اطلاعات مورد نظر در 53 بیمار کامل شد. بیماران com 42 نفر و بیماران اتواسکلروز 11 نفر بودند میزان بهبودی در کنترل عفونت و عوارض بعد از عمل جراحی تمپانوپلاستی و ماستوئیدکتومی 90/5 درصد و در جراحی استاپدکتومی 72/8 می باشد. در بررسی ارزیابی های شنوایی در گروه a در بررسی با آزمون t tset نرم افزار spss در مقایسه acpreop نسبت به acdifif با توجه به (df 40) value 0.012 و همچنین در بررسی با همین آزمون در مقایسه bcpreop نسبت به bcdiff با توجه به (df 40)p value 0.031 عمل جراحی برای گروه a معنی دار است . همچنین در این گروه در 17 بیمار abg کمتر از 10db و در 25 بیمار بیشتر از 15db تغییر داشته است . که gap در این گروه بیشتر از 10db بوده است . و در گروه b در بررسی با آزمون t test نرم افزار spss با توجه به (df g)p value 0.007 در مقایسه پارامتر acproep نسبت به acdiff عمل جراحی برای گروه b معنی دار است . همچنین در بررسی پارامتر abg در 6 بیمار کمتر از 10db و در 2 بیمار بیشتر از 15db تغیییر داشته است که gap کمتراز 10db نبوده است . در 2 بیمار تغییر نداشته و در 1 بیمار هم کاهش یافته است . تعداد 53 مورد عمل جراحی که روی گوش میانی در گروههای a و b صورت گرفته است فقط 5 مورد شکست در کنترل عفونت داشته که عمل جراحی دوباره برایشان گرفته است . با توجه به میزان کنترل عفونت و بهبود شنوایی در این مطالعه می توان گفت نه تنها اعمال جراحی گوش میانی در کنترل عفونت و ریشه کنی بیماری موفقیت آمیز بوده است بلکه در بازسازی و بازیابی شنوایی از دست رفته هم پاسخ مثبت داده است .

انفوزیون داخل توربینه تحتانی بعنوان یک روش دستیابی به سیستم گردش خون بدن. در بعضی موارد اورژانس نظیر سوختگی، تروماهای بزرگ و شوک نیاز به یک راه سریع برای دستیابی به سیستم گردش خون بدن برای زنده نگهداشتن بیمار وجود دارد. روشهای داخل استخوانی و داخل پریتوانی روشهای جانشین برای وریدهای محیطی می باشند. ما این مطالعه را جهت ارزیابی توانایی توربینه تحتانی بینی بعنوان یک راه سریع و ایمن برای دستیابی به سیتم گردش خون بدن انجام دادیم. در 24 فرد داوطلب (15 مونث و 9 مذکر) که بیمارانی یوتیروئید بودند و برای بررسیهای علمی نیاز به اسکن با tc99 داشتند (برای تعیین نوع بیماری تیروئیدی) دو آنژیوکت vasofix برانول شماره 20 کار گذاشتنه شد. یک آنژیوکت در توئربینه تحتانی و یک آنژیوکت در ورید آنته کوبیتال. سپس سرم نرمال سالین 0/9 درصد در هر دو مکان تزریق شد و سرعت انفوزیون در دقایق یک و پنج و ده اندازه گیری شد. سپس 8-10 میلی کوری از tc99 در توربینه تحتانی تزریق شد و زمان رسیدن این ماده نشاندار به قلب اندازه گیری شد و با شش مورد کنترل (که ماده نشاندار tc99 را از ورید آنته کوبیتال گرفته بودند) مقایسه شد هم چنین بیماران یک پرسشنامه را پر کردند و توسط متخصص گوش و حلق و بینی معاینه شدند. نتایج مطالعات : در دقیقه دهم سرعت متوسط انفوزیون داخل ورید آنته کوبیتال و توربینه تحتانی به تریتب 13/12+0/88ml/min و 13/59+0/86ml/min بود (با اختلاف آماری pvalue 0/071) هم چنین ماده نشاندار tc99 پس از زمان 4/33+0ˆ15 ثانیه از ورید محیطی به قلب رسیده و همین ماده پس از زمان 4/37+0/49 ثانیه از توربینه تحتانی به قلب رسید (با اختلاف آماری pvalue 0/85) ملاحظه می شود که اختلاف قابل ملاحظه ای بین زمان رسیدن ماده نشاندار به قلب و نیز سرعت انفوزیون (پس از ده دقیقه) در دو روش مذکور وجود ندارد. هم چنین در معاینات و سئوالات انجام شده از بیماران، انسداد بینی قابل ملاحظه، خونریزی و تغییرات آشکار و واضح در توربینه تحتانی وجود نداشت . بدلیل وجود یک دریاچه سینوزوئیدی غنی در توربینه تحتانی این مکان می تواند بعنوان یک مسیر سهل الوصول و مطمئن جهت انفوزیون مایعات و داروها در موارد خاص مورد استفاده قرار بگیرد.

اوتیتهای میانی مزمن، شایعترین عارضه اوتیت های حاد می باشند. این اوتیتها در مواردی به عوارض بسیار خطرناک و مهمی می انجامند که در بعضی موارد کشنده بوده و تشخیص و درمان این عوارض و نیز عامل ایجاد کننده، یعنی اوتیتهای میانی از اهمیت بسزایی برخوردار است . این عوارض یا در داخل استخوان تمپورال و یا در خارج آن ایجاد می شوند. عوارض خارج استخوان تمپورال به دو دسته داخل جمجمه ای و خارج جمجمه ای تقسیم می شوند. عوارض داخل جمجمه ای اوتیت های میانی عبارتند از: منژیت ، آبسه اپی دورال، آبسه ساب دورال، آبسته مغزی، آبسه مخچه، هیدروسفالی، ترومبوز سینوس سیگموئید و یک عارضه بسیار نادر دیگر که پنوموسفالی می باشد. در این مطالعه عوارض داخل جمجمه ای در گروه بیماران ماستوئیدکتومی شده در بیمارستان خاتم الانبیاء زاهدان در عرض 25 ماه از ابتدای شهریور 1375 لغایت شهریور 1377 مورد بررسی قرار گرفته اند. از تعداد 75 مورد عمل ماستوئیدکتومی در مبتلایان به com،7 مورد آن به دلیل عوارض داخل جمجمه ای اوتیت میانی انجام شده است (9 درصد موارد) و این بیماران بین 1 ماه تا 19 ماه پیگیری شده اند. 7 بیمار فوق بطور مشترک توسط سرویسهای جراحی اعصاب و ent درمان شده اند. از 7 بیمار فوق فقط 2 مورد مبتلا به یک عارضه (یعنی آبسه مخچه) بودند و 5 بیمار دیگر حداقل 2 عارضه بصورت توام داشته اند. از میان این 7 بیمار، 4 مورد آبسه مخچه، 4 مورد ترومبوز سینوس سیگموئید، 3 مورد آبسه اپی دوال، 2 مورد آبسه مغزی، 1 مورد آبسه ساب دورال، 1 مورد هیدروسفالی، 1 مورد مننژیت و 1 مورد هم عرضه بسیار نادر پنوموسفالی داشتند. در یک مورد نیز علاوه بر عوارض داخل جمجمه ای، سپسیس اتوژنیک شناسایی شد. در 2 مورد از بیماران مبتلا به ترومبوز سینوس سیگموئید، علامت grisinger مشاهده شد. از 7 بیمار فوق الذکر فقط 1 مورد به دلیل ابتلاء به آبسه ساقه مغز و هیدروسفالی و مننژیت مقاوم به درمان در گذشت .

همیشه در موارد اورژانس لازم است کاتتری در یکی از وریدها برای تجویز سرم و داروهایی که نیاز مبرمی به آنهاست داشته باشیم. اما در بعضی موارد مثل چاقی مفرط، ادم شدید، سوختگی شدید یا در بیمارانی که دچار کلاپس عروقی شده اند ممکن است نیاز ه کت دان برای کانولا کردن ورید و یا روش هایی که نیاز به هزینه و تخصص بیشتر و بالاتری دارند مانند کارگذاری ورید ساب کلاوین داشته باشیم این روش ها باعث اتلاف وقت در موارد اورژانس می شود. تزریق داخل توربینه به عنوان یک روش جدید که بکارگیری آن از روش های معمول آسان تر است در پایان نامه دکتر مهری که با راهنمایی دکتر نظری انجام گرفت بررسی گردید. بعد از موفقیت تزریق داخل توربینه، با توجه به اینکه رگهای محیطی در عرض 72-48 ساعت پس از تزریق و انفوزیون دچار اختلال و ترومبوز شده و قابلیت پذیرش مایع را از دست می دهند تصمیم گرفته شد قابلیت باقی ماندن آنژیوکت، در داخل توربینه تحتانی در طول زمان و نیز توانایی آن را به قبول حجم های زیاد مایعات و داروها و تغییرات پاتولوژیکی نظیر ترومبوز را که ممکن بود پس از تزریق در داخل توربینه ایجاد شود مورد بررسی قرار گیرد.در 30 بیماری که در ‏‎icu‎‏ یا بخش سوختگی بیستری و بدلیل ترومبوز عروق محیطی فاقد رگ مناسب بوده به گونه ای که نیاز به کارگذاری رگهای سانترال و یا کت دان داشتن آنژیوکت ‏‎vasofix‎‏ برانول شماره 20 در داخل توربینه کارگذاری شد و سرم و کلیه داروهای بیمار از این طریق انفوزیون گردید. و برای هر بیمار یک جدول تنظیم و بیماران معاینه شدند. در صورت فوت بیماران بدلیل جراحات وارده توربینه سمت تزریق و توربینه سمت سالم به عنوان شاهد توسط محقق نکروپسی شد و نمونه ها توسط محلول فرمالین تثبیت شدند و پس از رنگ آمیزی ‏‎h&e‎‏ توسط پاتولوژیست تغییرات بافتی بررسی گردید. نتایج مطالعات:بین تغییرات بافتی داخل توربینه بدنبال انفوزیون داخل توربینه الف) با جنس بیمار (0827/0 = ‏‎pvalue‎‏ ) ب) با سن بیمار (1 = ‏‎pvalue‎‏)ج) با مدت زمان باقی ماندن آنژیوکت داخل توربینه (1264/0 =pvalue)د) با دریافت آنتی بیوتیک به تنهایی از طریق آنژیوکت بینی (6896/0 = pvalue)ه) با دریافت ‏‎h2 blocker‎‏ به تنهایی از طریق آنژیوکت بینی (7471/0=pvalue)ارتباطی وجود ندارد. همچنین تنها در 2 نفر از بیماران تغییرات بافتی قابل توجه ‏‎(significant)‎‏ وجود داشت. میانگین میزان سرم داده شده از طریق آنژیوکت بینی سی سی 5375 = ‏‎mean‎‏ می باشد و بیشترین میزان سرم داده شده از این طریق 20000 سی سی بوده است. و نیز در 7/56% از افراد مدت زمان باقی ماندن آنژیوکت داخل بینی بیش از 2 روز بوده است. بدلیل وجود یک شبکه وریدی غنی در توربینه تحتانی این مکان می تواند بعنوان یک مسیر آسان، سریع و مطمئن جهت انفوزیون مایعات و داروها در موارد اورژانس مورد استفاده قرار گیرد.