سنگ سازی ادراری در اطفال در جهان صنعتی پدیده نادری است و در 3 گروه عمده اطفال دیده می شود: نوزادان پره ماچور، بچه هایی با علل زمینه ای اورلوژیک (مانند ‏‎upjo‎‏، مثانه نوروژنیک، ‏‎uti‎‏ و میلومننگوسل) و سنگ سازی اندمیک مثانه. با توجه به اینکه کلیه اطفال نسبت به بالغین در برابر آسیبهای ناشی از انسداد و دیگر عوارض سنگ مثانه آبسه و سپسیس بسیار حساس تر می باشند و نیز اطفال فرصت زمانی بیشتری از نظر عود سنگ دارند، مطالعه مشخصات بیماران و دلایل ابتلا آنان به سنگ ادراری و نیز آگاهی از نتایج دقیق درمانهای به کار رفته الزامی است. در کشور ما سنگهای ادراری در اطفال همچنان یکی از معضلات بهداشتی درمانی است و هنوز تعداد زیادی از اطفال سنگ ساز مشاهده می شود. گذشته از این در کشور ما هنوز هم روشهای جراحی باز کاربرد بیشتری دارد حال آنکه در کشورهای صنعتی با ورود روشهایی با حداقل تهاجم، گزارشات جراحی باز در سنگ به حداکثر 5% رسیده است. در حال حاضر در کشورهای پیشرفته صنعتی سنگ سازی اندمیک مثانه ریشه کن شده است و با ارزیابیهای متابولیک سالهای اول زندگی، شیوع کمی سنگ ادراری اطفال نیز پایین آمده است. در ایران تاکنون یک مطالعه بر روی 125 بیمار مراجعه کننده به درمانگاه کلینیک ویژه طی 10 سال (1982-1972) صورت گرفته است که هم بدلیل فقدان داده ها کافی از یافته های حین و بعد از عمل و هم بدلیل اورولوژیست نبودن مولفین، فاقد عمق لازم و جنبه های تخصصی است. در مطالعه ما هم تعداد بسیار زیادی بیمارس سنگ ساز زیر 13 سال گنجانیده می شود که قابل ارزیابیهای آماری و استنتاج آماری است و هم کلیه مدارک بیماران شامل شرح عمل و یافته های رادیولوژیم و سونوگرافیک و نیز عوارض بعد از عمل در دست است که در آنها استفاده شده است. با توجه به قلت اطفال سنگ ساز در جهان صنعتی و کثرت آن در کشور ما و نیز فراوانی روشهای جراحی باز در مرکز اولوژی کرمانشاه، نتایج این مطالعه می تواند به گسترش دانسته های همکاران اورولوژیست در سطح جهان کمک کند، علاوه بر آنکه ما را در آگاهی یافتن از نقاط ضعف احتمالی موجود در نحوه ارزیابی و درمان بیماران آگاه سازد.