از محوری ترین اثراتی که یک فیلم سینمایی ایجاد می کند دیالوگ هایی است که هنرپیش گان فیلم میگویند. به زعم یک فیلم ساز, یک شیوه متأثر نمودن مخاطب از اثر منظوره نیروی گفتارهای گوینده, مثل نیروی عاطفی, ترس آور, غم انگیز, هیجان انگیز و غیره, است. این مطالعه به بررسی این مسأله مبادرت کرده است که آیا نیروی فراگفتاری هنرپیش گان به مثابه ی اعمال گفتاری در پنج فیلم هالیوودی در نسخه های دوبله شده باز تولید شده است یا خیر. به استناد یافته های سرل (1969) و گرایس (1975) در حوزه زبان و فلسفه, تحلیل اعمال گفتاری هنرپیش گان که به نسخه های فارسی دوبله شده است به ویژه آن دسته از اعمال گفتاری که نیروی فراگفتاری که نیرویی است که صرفاً با واژگان بیان نمی شود و به اعمال گفتاری غیر مستقیم ارجاع داده می شود به دو دسته کلی تقسیم شده است؛ دسته اول اعمال گفتاری هستند که اصول همکاری گرایس را نقض می کنند و دسته دوم اعمال گفتاری که نواخت جمله را به عنوان بخشی از مقصود گوینده قرار داده اند. پس از شناسایی اعمال گفتاری غیر مستقیم هنر پیش گان در فیلم های اصلی به استناد جدول 3.2, این اعمال به طور قیاسی مورد تحلیل قرار گرفتند تا بدین طریق مشخص شود دیالوگ های اصلی به طور بهینه دوبله شده اند یا خیر. نتیجه تحقیق نشان داد که تعدیلاتی از سوی مترجم فیلم صورت گرفته است, در حالی که در برخی موارد نیروی فرا گفتاری به خوبی فحوای واژگانی هر جا که ضرورت داشته انتقال یافته است. نتایج همچنان نشان داده است که مهم ترین انحراف از معنای منظوره گوینده به اعمال گفتاری که اصل کمیت را در متن اصلی نقض کرده اند مربوط می شود برخلاف جمله های اظهاری/پرسشی فارسی که بالاترین مقدار ترجمه مطلوب را کسب کرده است. آنچه که از انجام این پژوهش مشخص شده این حقیقت است که مترجم فیلم به منظور باز تولید اثر منظوره ای که فیلم ساز سعی داشته است در مخاطب اصلی ابراز کند به معنای منظوری گویندگان (هنرپیش گان) توجه داشته باشد, حتی اگر به نظر وی اطلاع دهنده نباشد ( یا به عبارت دیگر اصل کمیت را طبق تعریف گرایس نقض کرده باشد)