نقاب های تئاتر نو از آغاز حضورشان تا به امروز، با چهره ای ثابت، تغییرات بزرگی را در اندیشه بازیگران و مخاطبان به نظاره نشسته اند. می توان گفت که این چهره های مرموز از جایگاهی برای خدایان و الهگان به آثاری هنری تبدیل شده اند، آثاری که دربرگیرنده آرمان هایزیبایی شناختی ژاپنی می باشند. صورتک های نو شامل رموزی هستند که نشأت گرفته از مفاهیم عمیق ادیان ژاپنی است، اما می توان گفت که بیشتر از این تأثیرات، زیبایی شناختی خاص ژاپن است که این نقاب ها را از انواع دیگر متفاوت ساخته است. به واقع این پژوهش در پی بررسی مسیری است که این صورتک ها طی کرده اند تا از صورتی آیینی و مذهبی، به بستری برای آفرینش آثاری هنری در جهت لذت بصری تماشاگر تبدیل شوند، مسیری که از زیبایی شناسی خاص ژاپن عبور می کند. بازنگری به این نوع نگرش شرقی، می تواندراه گشایی باشد در جهت یافتن جلوه هایی نو در زیبایی شناسی و آفرینش آثار هنری.