بیشتر آزمون¬ها در گفتاردرمانی مبتنی بر ساختار زبان هستند. بنابراین برای ارزیابی کاربرد زبان نیاز به تهیه¬ی ابزارهایی روا و معتبر می¬باشد. پرسشنامه¬ی برقراری ارتباط (1998) و نسخه¬ی تجدید نظر¬¬شده¬ی آن(2003) به ارزیابی کاربرد زبان اختصاص دارد. این مطالعه با هدف انطباق و بومی¬سازی پرسشنامه¬ی تجدید نظر شده¬ی برقراری ارتباط به زبان فارسی انجام شده است. مواد و روش¬ها: مطالعه¬ی حاضر یک مطالعه¬ی غیر¬تجربی از نوع ابزارسازی بود. فرایند ترجمه و انطباق مطابق قواعد منتشره در سازمان بهداشت جهانی انجام شد و وضوح و درستی جملات ترجمه شده در چند مرحله با رجوع به آراء متخصصان آسیب¬شناس گفتار و زبان و زبان¬شناس بررسی شد. همین طور از نظرات 28 والد کودک 7 تا 9 ساله دارای رشد طبیعی زبان در خصوص واضح و قابل درک بودن و ساده بودن گویه¬ها استفاده شد. فرم ترجمه ¬شده پرسشنامه جهت تعیین روایی محتوایی برا¬ی 10 آسیب¬شناس گفتار و زبان و زبان¬شناس فرستاده شد. سپس شاخص روایی محتوا محاسبه گردید. ثبات درونی ابزار از طریق تکمیل پرسشنامه توسط والدین 100 کودک 7 تا 9 ساله طبیعی بررسی شد و پایایی آزمون باز آزمون از طریق تکمیل پرسشنامه توسط 40 نفر از والدین انجام گرفت. یافته¬ها: در بخش ترجمه و انطباق به جز 4 گویه، سایر گویه¬ها cvr بالاتر از 85/0 احراز کردند که پس از اصلاح مجدد، این گویه¬ها نیز امتیاز مناسب کسب کردند. شاخص روایی محتوایی گویه¬ها(cvi) بالاتر از 75/0 بود. ثبات درونی هر زیرمجموعه بین66/0 تا 74/0 محاسبه شد و نتایج بازآزمایی بعد از دو هفته بالاتر از 9/0 محاسبه شد( 05/0pvalue<). نتیجه¬گیری: بر طبق نتایج حاصل از پژوهش حاضر به نظر می¬رسد که پرسشنامه¬ی مطابقت داده شده¬ی برقراری ارتباط کودکان به زبان فارسی از روایی محتوا و اعتبار متوسط تا مطلوب برخوردار است. با این وجود نیاز به مطالعات دیگری به منظور سنجش بهتر ویژگی¬های روان¬سنجی این پرسشنامه در نمونه¬هایی با حجم بالاتر و در گروه¬های سنی دیگر به چشم می¬خورد.