ماهی صبیتی sparidentex hastaیکی از ماهیان با ارزش از نظر اقتصادی در خلیج فارس است که در طول سال های اخیر در آبزی پروری مورد توجه زیادی قرار گرفته است. واضح است که سطوح بهینه اجزای جیره غذایی تضمین کننده رشد و سلامتی ماهی است. برای این منظور تغذیه با جیره غذایی با سطوح مختلف پروتئین و انرژی به منظور بررسی اثرات آنها بر پارامترهای خونی و تغییرات هیستولوژیکی در روده و کبد ماهی صبیتی انجام شد. ماهیان پس از 2 هفته تطابق ، به مدت 8 هفته در 36 تانک 300 لیتری با جیره های غذایی آزمایشی حاوی مقادیر مختلف پروتئین و انرژی تغذیه شدند.. در پایان دوره آزمایش، نمونه های خونی با سرنگ های هپارینه گرفته شد. بعد از بیهوشی، نمونه های بافت کبد و روده برداشته و در فرمالین تثبیت شدند. شمارش گلبول های سفید و قرمز، هماتوکریت، هموگلوبین، شمارش افتراقی گلبول های سفید و اندیس های خونی اختلاف معنی داری در گروههای مختلف غذایی نشان ندادند. آبگیری نمونه های بافتی در اتانول ، شفاف سازی در گزیلول و بلوک گیری با پارافین انجام و برش هایی با ضخامت 5 میکرون تهیه و با h&e رنگ آمیزی شد. تغییرات پاتولوژیک از جمله واکوئله شدن، احتقان رگ های خونی در کبد مشاهده شد که این تغییرات در اثر نسبت های نامناسب پروتئین و انرژی می تواند ایجاد شود. بلندترین طول پرز در گروه تغذیه شده با 7/47 درصد پروتئین، 95 /18 درصد انرژی مشاهده شد که در واقع این جیره سطوح پروتئین و انرژی آن در حد متوسط و بهینه ای بود.

در مطالعه حاضر به بررسی اثرات استرس دستکاری و انتقال بر روی فاکتورهای خونی و همچنین تراکم بهینه جهت انتقال ماهی بنی در کیسه های پلاستیکی پرداخته شده است. ماهیان مورد بررسی دارای میانگین طول 1±8/9 سانتیمتر و میانگین وزن 1±10 بودند. جهت بررسی اثرات دستکاری 12 ماهی به مدت 60 ثانیه در ساچوک خارج از آب نگهداشته و بلافاصله با ماده بی هوشی 2- فنوکسی اتانول 2/0% بیهوش شدند و نمونه خونی تهیه شد. نتایج افزایش معنی دار در سطح کورتیزول و لنفوسیت و کاهش معنی دار در سطح گلوکز، پروتئین و مونوسیت را نشان داد (05/0?p). همچنین افزایش در سطح الکترولیت ها و نوتروفیل و کاهش در میزان لاکتات مشاهده شد. اما این تغییرات اختلاف معنی داری با سطح قبل از دستکاری نشان نداد (05/0<p). طبق نتایج به دست آمده قرارگیری ماهی در معرض هوا به مدت 60 ثانیه منجر به بروز پاسخ های فیزیولوژیک نوع اول شده است. از این رو می توان بیان کرد که این گونه دارای مقاومت بالا می باشد و تحمل قرار گیری در معرض هوا برای زمان بیشتری را دارا است. اثر انتقال ماهیان در کیسه های پلاستیکی در 4 تراکم مختلف 40، 80، 120 و 160 گرم بر لیتر همراه با هوای فشرده در سه تکرار مورد ارزیابی قرار گرفت. شبیه سازی عملیات انتقال به مدت 4 ساعت انجام شد. سپس نمونه برداری از خون ماهیان جهت بررسی تغییرات سطوح شاخص های استرس پس از 4 ساعت زمان انتقال و جهت تعیین روند بازگشت از استرس در زمان های 6، 12، 24، 48 و 96 ساعت پس از انتقال انجام شد. پس از 4 ساعت انتقال افزایش معنی داری در سطح کورتیزول و گلوکز نوتروفیل و کاهش معنی داری در سطح پروتئین پلاسما مشاهده شد (05/0?p). همچنین سطح لاکتات، پتاسیم، کلر، مونوسیت افزایش و میزان لنفوسیت و سدیم کاهش یافت اما این میزان اختلاف معنی داری با سطح پایه نشان نداد (05/0>p). با توجه به اینکه تغییرات سطح شاخص ها پس از اعمال استرس انتقال اختلاف معنی داری بین تراکم های مختلف نشان نمی دهد و همچنین زمان یکسان برای بازگشت به سطح پایه در تراکم های مختلف و با توجه به این مسئله که میزان مرگ و میر در مقایسه با افزایش تراکم قابل ملاحظه نیست، لذا می توان این طور نتیجه گیری کرد که ماهی بنی دارای مقاومت نسبتا بالا و قابل انتقال در تراکم های بالا و در حد 160 گرم بر لیتر نیز می باشد.

در این مطالعه پارامترهای متابولیکی شامل پروتئین کل، گلوکز، کلسترول و تری گلیسرید و الکترولیت ها (کلسیم، سدیم، کلراید، منیزیم و پتاسیم) و آنزیم های کبدی (آلانین آمینوترانسفراز و آسپارتات آمینوترانسفراز) در ماهیان ماده acanthopagrus latus صید شده از خورموسی در طول مراحل مختلف چرخه تولیدمثلی مورد بررسی قرار گرفت. 15ماهی ماده (تعداد کل 120عدد) به صورت ماهانه از مهر 89 تا 90 اردیبهشت صید گردید. پس از خونگیری پلاسمای آن ها جدا شده و در فریزر 80- تا زمان آنالیز نمونه ها نگهداری شد. متابولیک ها، کلسیم، منیزیم و کلراید به روش اسپکتروفتومتری اندازه گیری شدند. میزان سدیم و پتاسیم به وسیله فلیم فتومتری تعیین شد و آنزیم ها به روش کینتیک سنجیده شدند. پروتئین کل با توسعه تخمدانی افزایش و بعد از تخم ریزی کاهش یافت. کلسترول و تری گلیسرید در طول ویتلوژنز بالاترین مقدار را در خون نشان دادند و بعد از تخم ریزی کاهش یافتند. پیک گلوکز در زمان حداکثر تخم ریزی مشاهده گردید. برای الکترولیت ها در طول چرخه تولیدمثلی a. latus اختلاف معنی داری مشاهده نشد(05/0p?). حداکثر مقدار ast در طول رسیدگی نهایی ثبت گردید. اما مقادیر alt در طول رسیدگی جنسی اختلاف معنی داری نشان نداد. بین بیشتر شاخص ها از جمله تری گلیسرید با کلسترول، پروتئین کل، کلسیم وast و بین کلسترول با پروتئین و کلسیم و بین کلسیم با پروتئین و آنزیم های ast و alt ارتباط معنی دار و مثبتی مشاهده شد. بین سدیم و کلراید نیز با کلسترول، تری گلیسرید، پروتئین، ast و alt ارتباط منفی و معنی داری مشاهده شد. این یافته ها نشان می هد که پارامترهای بیوشیمیایی می توانند به عنوان شاخص در طول روند رسیدگی جنسی استفاده شوند.

این مطالعه با هدف بررسی اثر گرسنگی کوتاه مدت و تغذیه ی مجدد بر روی استرس اکسیداتیو و پارامتر های ایمنی ماهی بنی (mesopotamichthys sharpeyi) انگشت قد انجام گرفت. ماهیان انگشت قد با میانگین وزنی 0/40± 6/13 گرم پس از 2 هفته سازگاری، در قالب یک طرح کاملا تصادفی در 9 تانک فایبرگلاس مدور 300 لیتری مجهز به سیستم هوادهی، در سه تیمار 4، 8 و 16 روز گرسنگی توزیع شدند. پس از دوره ی گرسنگی تمام گرو ه ها 32 روز غذادهی شدند. آزمایش به گونه ای طراحی گردید که پایان دوره ی گرسنگی و آغاز دوره ی غذادهی همه ی تیمارها به صورت همزمان با یکدیگر باشد. در ابتدای دوره، پایان گرسنگی و پایان غذادهی، پس از بیهوشی با محلول 0/2 درصد 2 فنوکسی اتانول، خونگیری از ساقه دمی با استفاده از سرنگ های آغشته به هپارین صورت گرفت. پس از جداسازی پلاسما فعالیت آنزیم های سوپراکسید دیسموتاز، کاتالاز و گلوتاتیون پراکسیداز، محتوای مالون دی آلدهید، ایمنوگلوبین mو لیزوزیم در آن اندازه گیری گردید. براساس نتایج بدست آمده اختلاف معنی داری در میزان فعالیت آنزیم سوپراکسید دیسموتاز، لیزوزیم و محتوای ایمنوگلوبین m پلاسما پس از دوره گرسنگی و در پایان تغذیه مجدد بین گروه پایه و تیمارهای مختلف مشاهده نگردید ( 0/05<p). فعالیت کاتالاز و گلوتاتیون پراکسیداز در پایان دوره ی گرسنگی در تیمارهای 8 و 16 روز گرسنگی در مقایسه با گروه پایه افزایش معنی داری نشان داد (0/05>p). محتوای مالون دی آلدهید پلاسما نیز به موازات محرومیت غذایی به صورت معنی داری افزایش یافته بود (0/05>p). مطالعه ی حاضر نشان داد که گرسنگی کوتاه مدت تولید گونه های فعال اکسیژنی را در ماهی بنی انگشت قد افزایش می دهد و با وجود فعالیت بالای آنزیم های سیستم دفاع آنتی اکسیدانی، استرس اکسیداتیو اتفاق می افتد. اما از آنجا که همه ی شاخص های زیستی ارزیابی شده در این مطالعه، پس از تغذیه ی مجدد به مقادیر اولیه بازگشتند، بنابراین می توان گفت بکارگیری دوره های محرومیت غذایی کوتاه مدت و تغذیه ی مجدد در این گونه در زمان های مورد بررسی در مطالعه ی حاضر، موجب بروز اختلال در دفاع آنتی اکسیدانی و ایمنی نمی گردد.

این مطالعه‏ی تغذیه ای به منظور ارزیابی اثر پری‏بیوتیک مانان‏الیگوساکارید (mos) بر روی بقا، عملکرد رشد، پاسخ های ایمنی و برخی فاکتورهای خونی ماهی کپور‏‏معمولی (cyprinus carpio)، انجام گرفت. پس از یک هفته سازگاری با شرایط پرورش، جیره پایه به صورت 4 جیره آزمایشی حاوی صفر، 05/0، 1/0 و 2/0 درصد مانان الیگوساکارید تهیه شد. هر جیره به طور تصادفی برای گروهی از ماهی با 3 تکرار با متوسط وزن اولیه 24/0±90/13 گرم اختصاص داده شد. پس از 8 هفته تغذیه ، بازماندگی در همه تیمارها بالا بود و اختلاف معنی¬داری بین آن ها مشاهده نشد (05/0p>). شاخص های رشد شامل وزن نهایی، درصد افزایش وزن (wg%) و ضریب‏ رشد ‏ویژه (sgr) بین تیمارهای مختلف، اختلاف معنی داری را نشان ندادند (05/0p>). fcr در ماهیان تغذیه شده با سطوح 05/0-2/0 درصد پری‏بیوتیک mos وضعیت بهتری را نشان داد (05/0p<). در پارامترهای ایمنی شامل سطح آلترناتیو کمپلمان، فعالیت لایزوزیم و ایمنوگلبولین تام سرم اختلاف معنی داری مشاهده شد (05/0p<) و بیشترین آن ها در ماهیان تغذیه شده با جیره حاوی 2/0 درصد mos مشاهده گردید. اگرچه اختلاف معنی داری در شمارش کلی گلبول قرمز (rbc)، هموگلوبین و mch در ماهیان تغذیه شده با mos و جیره شاهد مشاهده نشد (05/0p>) اما در شمارش کلی گلبول سفید (wbc)، هماتوکریت، mcv و mchc در ماهیان تغذیه شده با جیره های مکمل شده با mos اختلاف معنی داری مشاهده شد (05/0p<). این نتایج نشان داد که اگرچه پری‏بیوتیک mos در جیره کپور معمولی نتوانست پارامترهای رشد را بهبود بخشد اما مصرف خوراکی mos در سطح 2/0 درصد باعث افزایش پاسخ های ایمنی کپور معمولی و بهبود fcr شد.

در این پژوهش تاثیر عملکرد گیاه سرخارگل با نام علمی echinacea purpurea بر شاخص های رشد و ایمنی در ماهی استرلیاد (acipenserruthenus) نوجوان مورد بررسی قرار گرفت. تعداد 180 قطعه ماهی استرلیاد نوجوان با میانگین وزن اولیه1±75 گرم انتخاب وپس ازسازگاری با محیط بصورت تصادفی در3 تانک که توسط چهارچوب به چهارقسمت مساوی تقسیم بندی شده بودند ذخیره شدند. گیاه سرخارگل (ep) در 3 سطح 5/0 گرم در کیلوگرم (تیمار2)، 1(تیمار3) و 2 گرم در کیلوگرم (تیمار4) به جیره غذایی پایه اضافه گردید و جیره پایه فاقد ep برای تغذیه گروه شاهد (تیمار1) مورد استفاده قرار گرفت. هر تیمار در 3 تکرار انجام گرفت. غذادهی به مدت 56 روز انجام شد و ماهیان 2 بار در روز به میزان3% غذادهی شدند.در پایان دوره تعداد 9 عددماهی ازهرتیماربه صورت تصادفی انتخاب شده و پس از بیهوش شدن در محلول 2% 2-فنوکسی اتانول خونگیری از ماهیان انجام گرفت. در نمونه های اخذ شده گلبول های سفید شمارش و ایمونوگلبولین m، لیزوزیم و پروتئین کل پلاسما جستجو گردید. شاخص های رشد براساس فرمول های استاندارد محاسبه شدند. نتایج این مطالعه نشان داد که افزودن سرخارگل به ترکیب غذایی ماهی استرلیاد در هیچ کدام از شاخص های رشد تغییر معنی داری ایجاد نکرد (05/0<p). بر اساس نتایج به دست آمده می توان بیان کرد که غلظت های 1 و 2 گرم در کیلوگرم عصاره سرخارگل بر روی فعالیت لیزوزیم، ایمنوگلوبین و تعداد گلبول های سفید تاثیر مثبت دارند، ولی افزودن عصاره گیاه سرخارگل بر روی پارامترهای رشد فاقد اثر می باشد.