حبس شدن آلاینده ها درون خاک منجر به کاهش زیست دسترس پذیری آن ها می شود. جذب آلاینده ها به خاک و حبس شدن آن ها درون ذرات خاک، فرایندی است که ساز و کار آن هنوز به درستی مشخص نشده است. هدف از این مطالعه، ارزیابی اثر بافت خاک بر فرایند حبس و زیست دسترس پذیری آلاینده برای ریزسازواره ها می باشد. بدین منظور سه نوع بافت خاک متفاوت (ماسه ای لومی، لومی، لومی رسی) با کربن آلی یکسان انتخاب شده و پس از سترون سازی، با نفت خام (غلظت ppm 10000) آلوده شد. برای هر بافت خاک، در دو حالت آلودگی کهنه (85 روز بعد ازآلوده سازی) و تازه (بلافاصله بعد از آلوده سازی). تلقیح مخلوط باکتریایی از سه ریزسازواره جداسازی شده انجام شد. در روزهای صفر، 30، 60 و 90 پس از تلقیح، تست تنفس سنجی انجام شد. نتایج تنفس سنجی نشان داد که در نمونه های خاک با کربن آلی یکسان، بافت خاک عاملی مهم در فرایند کهنه شدن آلودگی و حبس آن در خاک می باشد. نتایج نشان داد که بهترین تخریب در خاک لومی به دست آمد. این امر احتمالاَ به دلیل بیشتر بودن زیست دسترس پذیری در خاک لومی نسبت به نمونه خاک لومی رسی و کمتر بودن بازدارندگی میکروبی آلاینده ناشی از زیست دسترس پذیری کمتر آن در مقایسه با بافت ماسه ای لومی، می باشد.