گردشگری روستایی در دنیای امروز یکی از بخش های مهم فعالیت های اقتصادی محسوب می گردد. این فعالیت مهم اقتصادی از دیدگاه های مختلفی مورد توجه قرار گرفته است، از یک سو آن را به عنوان سیاستی برای متنوع سازی اقتصاد جوامع روستایی در قالب صنعت گردشگری و از طرف دیگر وسیله ای برای تحریک و رشد اقتصاد ملی (از راه غلبه بر انگاره های توسعه نیافتگی و بهبود استاندارد زندگی مردم محلی) می پندارند. سرزمین ایران از حیث جاذبه های فرهنگی، هنری و محیطی و دارابودن روستاهای متنوع و جذاب در زمره شگفت انگیزترین ممالک جهان می باشد. با توجه به تک محصولی بودن اقتصاد کشور و مشکلات بیکاری جوانان روستایی و ناسازگاری ساختارهای اقتصادی کنونی روستاها با ساختارهای آموزشی و دانش فارغ التحصیلان روستایی دانشگاهی و تأکید برنامه ریزان بر درآمدهای حاصل از سایر منابع به جای اتکاء محض به صادرات نفت، ضرورت گسترش فعالیت های اقتصادی در زمینه های مختلف نظیر صنعت جهانگردی با هدف دستیابی به منابع جدید پایدار ارزی، اشتغال و سلامتی امری اجتناب ناپذیر به نظر می رسد. این مسئله و مسائل عمده دیگر همچون ایجاد اشتغال، افزایش درآمد، کاهش مهاجرت و غیره موجب شده که توسعه و گسترش گردشگری در نواحی روستایی که دارای پتانسیل های لازم برای گسترش گردشگری هستند مورد توجه قرار گیرد. هدف از این مطالعه شناسایی پتانسیل و جاذبه های گردشگری مناطق روستایی شهرستان پاوه و در نتیجه تعیین و رتبه بندی هر یک از روستاهای مذکور در این خصوص می باشد. اطلاعات و داده های مورد نیاز در این تحقیق با استفاده از روش های اسنادی و میدانی گردآوری شده و در این تحقیق چهار بعد اکولوژیکی، زیرساختی–خدماتی، تاریخی– فرهنگی و نهادی مدنظر قرار گرفته و در نهایت بر اساس مدل topsis مورد تجزیه و تحلیل واقع شد. نتایج این تحقیق بیانگر وجود پتانسیل های گردشگری در مناطق پنج گانه روستایی شهرستان پاوه بوده و به ترتیب روستاهای هیروی ( 46291/ .درصد)، گلال(44245 / . درصد ) ، شمشیر(41791 / . درصد)، لاران علیا ( 35396 / . )، دوریسان (34326 / . ) و نجار ( 31936 / . درصد ) اولویت های اول تا ششم را داشته اند .