استافیلوکوک اورئوس بعنوان یکی از شایعترین عوامل عفونت های بیمارستانی مطرح می باشد . امروزه گزارشهای وجود دارد که نشان میدهد شیوع مقاومت به متی سیلین در استافیلوکوکوس اورئوس درمناطق مختلف جهان در حال افزایش می باشد. هچنین تعدادی گزارش در مورد شیوع مقاومت به ونکومایسین درمیان سویه های استافیلوکوکوس اورئوس وجود دارد. . بر این اساس هدف از این مطالعه بررسی وجود مقاومت به متی سیلین و ونکومایسین در استافیلوکوک اورئوس می باشد. مقاومت به متی سیلین بوسیله ژن meca کد میشود که نوعی pbp2a را کد میکند که میل ترکیبی پایینی به بتالاکتامازها دارند . بنابراین پپتیدوگلیکان در حضور آنتی بیوتیک های بتالاکتامی ساخته می شود. مقاومت گلیکوپپتیدی بوسیله کسب ژن vana تسهیل می شود. منشا ژن vana انتروکک بوده و باعث تولید آنزیمهای می شود که باعث تغییر در پپتیدوگلیکان شده که در نهایت عدم اتصال ونکومایسین را منجر می شود. بررسی ایزوله های visa و hvisa تغییر در ضخامت دیواره سلولی را نشان می دهد. این تغییر با افزایش دی-آلانیل-دی-آلانین در لایه های خارجی همراه است و باعث می شود مولکولهای بزرگ ونکومایسین قادر به ورود بدرون باکتری نباشند. در نتیجه با جلوگیری از دسترسی دارو به سایت هدف از غلظت مهار کنندگی دارو جلوگیری میکنند. در این تحقیق در ابتدا 250 ایزوله استافیلوکوکوس اورئوس با آزمایشهای تشخیصی شامل : رنگ آمیزی گرم , کاتالاز , کوآگولاز و مانیتول سالت آگار مورد بررسی قرار گرفتند . سپس مقاومت آنتی بیوتیکی ایزوله ها به روش دیسک دیفیوژن مورد بررسی قرار گرفت ، درصد مقاومت آنتی بیوتیکی به روش دیسک دیفیوژن بشرح ذیل بود : متی سیلین 46%، ونکومایسین 0% (5% ایزوله ها دارای مقاومت نسبی به ونکومایسین)، پنی سیلین 86% , اریترومایسین42% ، سیپروفلوکساسین 29% , جنتامیسین 39% و کلیندا مایسین 33% بوده است . در مرحله دوم برای ایزوله های مقاوم به ونکومایسین و متی سیلین از روش e-test استفاده گردید. نتایج حاصله از تعیین mic به روش e-test نشان داد که 43% ایزوله ها به متی سیلین مقاوم بودند و 4% ایزوله ها دارای مقاومت نسبی به ونکومایسین بوده اند ( با g/mlµ4≥mic) . در مرحله سوم از واکنش زنجیره ای پلیمراز جهت آنالیز ژنهای meca و vana و vanb استفاده گردید. شیوع ژنهای مقاومت در ایزوله های مقاوم بشرح ذیل می باشد : meca 95% , vana 0% , vanb 0%. این تحقیق نشان داد که مقاومت نسبتا بالائی به متی سیلین ، اریترومایسین , جنتامیسین , پنی سیلین و کلیندامایسین وجود دارد ولی علیرغم مقاومت نسبی به ونکومایسین , ونکومایسین کماکان آنتی بیوتیک با ارزش در درمان عفونتهای استافیلوکوکوس اورئوس است.

هلیکوباکتر پیلوری یک باکتری مارپیچی، میکروآئروفیل و گرم منفی است که مخاط معده و دئودنوم انسان ها را کلونیزه می کند. در این محل ها باکتری موجب بروز گاستریت مزمن و اولسر پپتیک می گردد. عفونت هلیکوباکتر پیلوری همچنین با ایجاد لنفوم بافت لنفاوی مرتبط با مخاط و سرطان معده ارتباط دارد. رژیم های درمانی آنتی بیوتیکی رایج به همراه یک مهار کننده پمپ پروتون مشکلاتی را چون هزینه بالا، عدم همکاری و پذیرش بیمار، افزایش مقاومت های آنتی بیوتیکی، عود و رویداد عفونت مجدد در پی دارد. واکسیناسیون به عنوان یک راهکار جایگزین و یا مکمل درمان دارویی به منظور پاکسازی هلیکوباکتر پیلوری مطرح می باشد. در این مسیر بسیاری از فاکتورهای بیماریزایی باکتری و پاسخ های ایمنی القا شده توسط آنها مورد بررسی قرار گرفته است. هدف از مطالعه حاضر تهیه یک فیوژن پروتئین نوترکیب حاوی قطعه ای از زیر واحد بتای آنزیم اوره آز باکتری (ureb229-561) و ادهـزین a هلیکوباکتر پیلوری (hpaa) و نیز بررسی پاسخ های ایمنی نسبت به آن به عنوان کاندیدایی مناسب جهت ادامه تحقیقات در مسیر تهیه واکسن می باشد. ژنهای کد کننده پروتئین های مذکور از ژنوم سویه استاندارد هلیکوباکتر پیلوری به روش pcr جدا شده و با هضم آنزیمی به داخل وکتور pet28a وارد شدند. سپس به داخل میزبانهای کلونینگ و بیان ترنسفورم و سپس بیان شدند. علاوه بر این واکنش پذیری ایمنی پروتئین های نوترکیب نیز توسط وسترن بلات پس از خالص سازی به روش کروماتوگرافی تمایلی توسط رزین نیکل بررسی گردید. آزمایش های هضم آنزیمی، pcr و تعیین سکانس نشان دادند که ژن های مورد بررسی به درستی در وکتور کلون شده اند. نتایج sds-page نیز صحت بیان پروتئین ها را تائید نمود. در مرحله بعد پاسخ های ایمنی به این فیوژن پروتئین نوترکیب و همچنین هر یک از پروتئین ها بطور جداگانه در موش های balb/c بررسی شد. تلقیح زیر جلدی پروتئین ها موجب تحریک قابل توجه پاسخ های ایمنی در موش گردید که با تولید آنتی بادی های اختصاصی هلیکوباکتر پیلوری از جمله iga ترشحی و igg1 و igg2a سرمی و همچنین افزایش تولید سایتوکاین های ifn-? و il-4 همراه بود که وجود همزمان پاسخ های th1 و th2 را نشان می داد. این اثرات در حالت فیوژن بیشتر از هر یک از پروتئین ها به تنهایی بود (p<0.001). در واقع نتایج این تحقیق نشان داد که فیوژن پروتئین ureb229-561-hpaa بطور موثری قادر به برانگیختن پاسخ های ایمنی مختلف می باشد. همچنین قطعات آنتی ژنیک پروتئینی می توانند به جای پروتئین کامل در تولید واکسن های چند ظرفیتی به کار روند.

وبا عفونت حاد گوارشی است که توسط باکتری ویبریو کلره ایجاد شده و سالیانه هزاران نفر را درگیر می کند. این باکتری سمی را تولید می کند که به صورت دو زیرواحدی بوده و زیرواحدهای آن به صورت پنتامر b(ctb) و زیرواحد a(cta) است. زیرواحد b این سم مسئول اتصال سم به gm1 بوده و برای بررسی حضور سم و شناسایی آن استفاده می شود. نانو ذرات کوانتومی گروه جدیدی از فلوروفورهای غیرآلی هستند که به دلیل خصوصیات پایداری آنها به طور وسیعی در شناسایی مورد استفاده قرار می گیرند. در این بررسی از روش ftir (روش انتقال انرژی بین نانوذرات) بر پایه نانوذرات کوانتومی که روشی حساس، سریع و تکرار پذیری است برای شناسایی سم وبا مورد استفاده قرار گرفت. برای این منظور ابتدا ژن ctb از ویبریو کلره سم زا با استفاده از pcr تکثیر و با استفاده از آنزیم های محدود کننده xhoi و hindiii برش داده و وارد وکتور pet-28(a) شد و وکتور نوترکیب مربوطه با pcr، هضم آنزیمی( با xhoi و hindiii) و تعیین توالی، تائید شد. برای بیان پروتئین ctb از اشرشیاکلی bl21 استفاده شد. بعد از بیان و تخلیص پروتئین نوترکیب ctb با استفاده از رزین نیکل، پروتئین مربوطه با وسترن بلات تائید شد. rctb تخلیص شده همراه با ادجوانت فروند به خرگوش تزریق، آنتی بادی علیه rctb تهیه و توسط ستون پروتئینg تخلیص شد. نانوذرات کوانتومی cdte با استفاده از روش فاز مایع، تایوگلیکولیک اسید و گاز ازت تهیه شد. نانوذرات تهیه شده با استفاده از میکروسکوپ الکترونی (tem) تائید و کونژوگه های ab-qd و rctb-rhodamin با استفاده از گلوتارآلدهید به عنوان لینکر آماده سازی و با روشtem و ftir تائید شدند. در آخر قدرت شناسایی بیوسنسور طراحی شده در تشخیص سم وبا، lt و وروتوکسین ارزیابی شد. نتایج این بررسی نشان داد rctb به فراوانی در میزبان پروکاریوتی تولید(250 میکروگرم در هر میلی لیتر) و آنتی بادی علیه آن در سطح بالایی(535 میلی-گرم در میلی لیتر) تولید شده بود. نتایج ftir نشان از تائید کونژوگه های تهیه شده بود. بیوسنسور طراحی شده 5 نانوگرم توکسین در هر میلی لیتر نمونه را در عرض دقیقه 5 شناسایی کرده و تست تکرارپذیری بالایی داشت. بیوسنسور طراحی شده با سایر توکسین های مورد استفاده (lt و وروتوکسین) واکنش متقاطع نداشت. روش راه اندازی شده در مقایسه با روش های معمول بسیار سریع بوده و می تواند برای شناسایی توکسین در نمونه های بالینی یا غذایی مورد استفاده قرار گیرد.

نانوساختار های agx (x=cl, br, i) از واکنش نقره نیترات و kx تحت امواج فراصوت تهیه شدند. رشد نانو ذرات agx بر الیاف ابریشم طی غوطه وری پی در پی در محلول های kx و نقره نیترات تحت امواج فراصوت مورد مطالعه قرار گرفت. همچنین، الیاف ابریشم، الیاف پلی استر و گرانول نایلون 6 حاوی نانو ذرات نقره و مس/مس اکسید به روش احیای شیمیایی تحت امواج فراصوت تهیه شدند. در همه ی موارد، ترکیب شیمیایی، ساختار بلوری، رفتار حرارتی، مورفولوژی و اندازه ذرات حد واسط و محصولات نهایی توسط روش های طیف سنجی زیر قرمز، پراش پرتو ایکس پودری میکروسکوپی الکترونی روبشی و میکروسکوپی الکترونی عبوری تعیین شده و مورد بررسی قرار می گیرد. با تغییر شرایط واکنش ها، تأثیر عوامل گوناگون از قبیل غلظت مواد اولیه، زمان واکنش، قدرت امواج فراصوت، اثر عوامل کاهنده و دمای محیط واکنش بر روی اندازه ذرات، مورفولوژی و میزان بلوری شدن ساختار ها مورد بررسی قرار می گیرد و در هر مورد شرایط بهینه به دست می آید. با توجه به فعالیت آنتی باکتریال قابل توجه ی نانو ساختار های نقره و ترکیبات آن، آزمایش های متعددی برای بررسی فعالیت آنتی باکتریال الیاف حاوی نانو ذرات نقره (i) هالیدها صورت می گیرد. خاصیت آنتی باکتریالی تابع اندازه و غلظت عوامل ضد باکتری می باشد. در این بررسی، خاصیت آنتی باکتریالی نمونه های تهیه شده به روش دیسک دیفیوژن بررسی شد. نتایج نشان می دهند که هاله عدم رشد در نمونه های حاوی نانو ذرات گسترش بیش تری از نمونه شاهد دارد. همچنین، امکان سنجی توان استفاده از نانو ذرات نقره (i) هالیدها در بارورسازی ابرهای سرد بررسی شد. نتایج نشان می دهند که در این روش، دمای انجماد در دمای بالاتری انجام می شود.

نایسریا مننژیتیدیس دیپلوکوک گرم منفی کپسولدار و عامل مننژیت و سپتی سمی باکتریایی می-باشد. در حالیکه واکسن های کونژوگه پلی ساکاریدی علیه عفونت های ایجاد شده توسط سروگروه های a, c, y, w135 در دسترس می باشد؛ واکسنی جهت پیشگیری از بیماری ایجاد شده توسط سروگروه b وجود ندارد، چرا که واکنش متقاطع کپسول سروگروه b با گلیکوپروتئین های سطح سلول های جنینی انسان، تلاش ها جهت طراحی واکسن مناسب علیه این سروگروه را با مشکل مواجه کرده است. هدف از مطالعه حاضر تهیه پروتئین های نوترکیب پورین کلاس یک (pora) و قطعه ای از c ترمینال سکرتین pilq (pilq406-770) و استخراج وزیکول غشاء خارجی (omv) نایسریا مننژیتیدیس سروگروه b و نیز بررسی پاسخ های ایمنی آنها به عنوان کاندیدایی مناسب جهت ادامه تحقیقات در مسیر تهیه واکسن علیه سروگروه b می باشد. ژن های کد کننده پروتئین-های مذکور از ژنوم نایسریا مننژیتیدیس atcc13090 به روش pcr جدا شده و با هضم آنزیمی به داخل وکتورهای pet28a و pet32a وارد شدند. سپس به داخل میزبان های کلونینگ و بیانی ترانسفورم و بیان شدند. پس از خالص سازی پروتئین های نوترکیب به روش کروماتوگرافی تمایلی توسط رزین نیکل، واکنش پذیری ایمنی آنها نیز توسط وسترن بلات بررسی گردید. با روش های هضم آنزیمی، pcr و تعیین توالی مشخص شد که ژن های مورد بررسی به درستی درون وکتورها کلون شده اند. نتایج sds-page نیز صحت بیان پروتئین ها را تائید نمود. در مرحله بعد پاسخ های ایمنی تولید شده نسبت به مخلوط این پروتئین های نوترکیب و همچنین هر یک از پروتئین ها بطور جداگانه همراه با omv یا ادجوانت فروند در موش های balb/c بررسی شد. تلقیح زیر جلدی پروتئین ها موجب تحریک قابل توجه آنتی بادی های igg، igg1 و igg2a سرمی ضد پروتئین های نوترکیب گردید. آنتی سرم های تولید شده علیه پروتئین های نوترکیب، با سروگروه های a و b مننگوکوک میانکنش سطحی داشته و همچنین علیه این سروگروه ها فعالیت باکتریسیدال و اپسونیک نشان دادند. این اثرات در حالت مخلوط دو پروتئین به همراه omv بیشتر از هر یک از پروتئین ها به تنهایی بود (p<0.001). در واقع نتایج این تحقیق نشان داد که مخلوط پروتئین های pilq406-770-pora به همراه omv بطور موثری قادر به تحریک آنتی بادی های باکتریسیدال علیه سروگروه b مننگوکوک می باشد.

مقدمه: آنزیم های بتالاکتاماز tem، ctx-m، shv و amp-c از آنزیم هایی هستند که بر روی عناصر قابل انتقال واقع شده اند،esbl ها بتالاکتامازهای هیدرولیز کننده پنی سیلین ها، سفالوسپورینهای وسیع الطیف و آزترئونام می باشند. آنزیم amp-c بر روی کروموزوم نیز واقع شده است. هدف از این بررسی تعیین فراوانی اشریشیاکلی های تولیدکننده esbl وارزیابی مولکولی بتالاکتامازهای tem، ctx-m، shv و amp-c توسط pcr و بررسی ژنوتایپینگ با روش rep-pcr در سویه های e.coli بود. مواد و روش ها: تعداد 200 سویه اشریشیاکلی از نمونه های کلینیکی جدا شد و حساسیت آنتی بیوتیکی سویه ها با روش disk diffusion و تولید آنزیم های esbl با استفاده از روش disk combined تعیین گردید. mic سفتازیدیم و سفوتاکسیم همراه با کلاولانیک اسید و به تنهایی با استفاده از روش agar dilution مشخص شد. در نهایت حضور ژن های blatem،blactx-m ، blashv و blaamp-c با استفاده از پرایمرهای اختصاصی توسط pcr شناسایی و با استفاده از rep-pcr ژنوتایپینگ سویه ها انجام گردید. نتایج: میزان مقاومت دارویی سویه های جدا شده نسبت به 14 آنتی بیوتیک بدست آمد. با آزمون combined disk 155 سویه (5/77%) تولیدکننده آنزیم esbl بودند. 90 سویه دارای miccaz ? 16و 144 micctx ? 4 بودند. فراوانی آنزیم های tem، ctx-m، shv و amp-c به ترتیب 1/54، 4/57، 9/61 و 5/2 درصد بدست آمد. و نتایج rep-pcr شباهت ژنوتیپی سویه ها را نشان داد. نتیجه گیری : نتایج آزمایشات فنوتیپی نشان می دهد که تولید آنزیم های بتالاکتاماز esbl در سویه های مورد مطالعه بالا (5/77%) است و روش pcr فراوانی بالایی از آنزیم های مورد مطالعه را نشان داد. نتایج rep-pcr نیز نشان داد سویه هایی که حاوی آنزیم های بتالاکتامازی یکسان هستند از نظر ژنوتیپی شباهت زیادی با هم دارند. پیشنهاد می شود برای جلوگیری از شیوع سویه های اشریشیاکلی تولید کننده esbl مراقبت های های دقیق پزشکی در کشور صورت پذیرد.

کارباپنم ها به منظور درمان عفونت های جدی ناشی از باکتری های گرم منفی دارای مقاومت های چندگانه، به ویژه انتروباکتریاسه ها و سودوموناس آئروژینوزاهای مولد سفالوسپورین ها یا esbl ها کاربرد دارند. هدف از انجام این تحقیق بررسی میزان شیوع ایزوله های دارای مقاومت به ایمیپنم همراه با تعیین ژن های کارباپنماز، kpcو ges، توسط pcr می باشد. الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی 259 ایزوله ی (80 اشریشیا کلی، 79 کلبسیلا پنومونیه و 100 سودوموناس آئروژینوزا) تعیین گردید. ایزوله ها ی دارای قطر هاله ی عدم رشد معادل ?20 میلی متر نسبت به ایمیپنم انتخاب و به صورت فنوتیپی و با استفاده از 3 مهار کننده ی برونیک اسید، edta و کلاوولانیک اسید از نظر دارا بودن کارباپنمازهای کلاس a بررسی شدند. سپس سویه ها ی دارای قطر هاله ی عدم رشد معادل 5? میلی متر در ترکیب با مهار کننده ی برونیک اسید با استفاده از روش دیسک ترکیبی با مهار کننده ی کلوگزاسیلین مورد بررسی قرار گرفتند. در نهایت ایزوله های دارای قطر هاله ی عدم رشد معادل 5? میلی متر در ترکیب با مهار کننده ی برونیک اسید از لحاظ حضور ژن های kpc و ges، با استفاده از آزمون pcr مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج آزمون انتشار دیسک برای اشریشیا کلی به این شکل بود: ایمیپنم 25/1%، سفتازیدیم 44%، سفوتاکسیم 70%،سیپروفلوکساسین و جنتامایسین 41%، آمیکاسین 5/37%، آزترونام 45% و آموکسی سیلین 5/67%. نتایج این آزمون برای کلبسیلا پنومونیه به صورت ایمیپنم 53/2%، سفتازیدیم 44%، سفوتاکسیم 30%، سیپروفلوکساسین و جنتامایسین 35%، آمیکاسین 57%، آزترونام 40% و آموکسی سیلین 71% و برای سویه های سودوموناس آئروزینوزا به صورت ایمیپنم 34%، سفتازیدیم 70%، سفوتاکسیم 80%، سیپروفلوکساسین و آمیکاسین و پیپراسیلین 40%، جنتامایسین 60%، آزترونام و تیکارسیلین 50% و توبرامایسین 45% مشخص گردید. از میان 259 ایزوله ی مورد مطالعه، 62 ایزوله دارای قطر هاله ی عدم رشد معادل ?20 میلی متر نسبت به ایمیپنم مشخص گردید. نتیجه ی بررسی فنوتیپی بر روی 62 ایزوله ی مذکور به منظور تعیین حضور بتالاکتامازهای کلاس a در اشریشیا کلی و کلبسیلا پنومونیه به صورت منفی تشخیص داده شد. اگرچه در این بررسی تعداد 20 ایزوله ی سودوموناس آئروژینوزا از لحاظ فنوتیپی نشان دهنده ی حضور احتمالی بتالاکتامازهای کلاس a بود. هیچ یک از ایزوله های اشریشیا کلی، کلبسیلا پنومونیه و سودوموناس آئروژینوزا در آزمون pcr واجد ژن های kpc و ges شناخته نشدند. بنابراین حضور سایر آنزیم های دخیل در ایجاد مقاومت یا کاهش حساسیت نسبت به کارباپنم ها از قبیل سایر کارباپنمازهای کلاس a (شاملnmc-a، imi و sme)، سایر آنزیم ها و یا سایر مکانیسم ها در سویه های مورد مطالعه محتمل می باشد. با توجه به یافته-های به دست آمده در این پژوهش خوشبختانه هنوز مقاومت های کارباپنمازهای kpc و ges، در ایزوله های اشریشیا کلی، کلبسیلا پنومونیه و سودوموناس آئروژینوزا در ایران وجود ندارد.

سودوموناس آئروژینوزا های تولید کننده آنزیمهای بتالاکتامازی یکی از مهم ترین عوامل عفونتهای بیمارستانی میباشند. در این میان حضور ژنهای mbl&esblو شیوع آنها در میان باکتری های پاتوژن یکی از نگرانی های اصلی آینده آنتی بیوتیک تراپی عفونتها میباشند. در این تحقیق 200 ایزوله سودوموناس آئروژینوزا از نمونه های مختلف بالینی از 4بیمارستان منتخب تهران در سالهای 1387تا 1388 جمع آوری شد.پس از تایید با تستهای بیوشیمیایی ,حساسیت دارویی با استفاده از روش دیسک دیفیوژن برای 11 آنتی بیوتیک توصیه شده توسط clsiانجام شد. سپس برای بررسی فنوتیپی حضور ژنهای مورد مطالعه تست دیسک ترکیبی انجام شد و آزمایش حداقل غلظت مهاری برای آنتی بیوتیکهای ایمی پنم و سفتازیدیم انجام شد. . pcr برا ی ژنهای بتالاکتاماز shv,tem,oxa,ipm,vim با پرایمرهای اختصاصی انجام شد و در نهایت برای تایپینگ ایزوله ها از تکنیک rep_pcr استفاده شد. با توجه به آزمایشهای صورت گرفته نتایج زیر بدست آمد. درتست دیسک دیفیوژن میزان مقاومت برای آنتی بیوتیکهای پیپراسیلین(81%)،سفپیم(79%)،سفکسیم(96%)،آزترئونام(5/59%)،توبرامایسین(5/46%)،آمیکاسین(%5/39)،جنتامایسین(5/38%)،ایمیپنم(5/34%)سفوتاکسیم(95%)،سفتازیدیم(5/84%)،وسیپروفلوکساسین(5/34%) بدست آمد. بر اساس تست دیسک ترکیبی 73سوش (5/36%) تولید کننده esbl و 28 سوش (14%) تولید کننده mbl بودند. در تست pcr جهت بررسی فراوانی ژن های بتالاکتامازی shv ,vim, oxa, tem, ipm به ترتیب 38(19%)،42(21%)، 60(30%) ، 44 (22%) و 6 (3%) از ایزوله ها تولید کننده آنزیمهای بتالاکتامازی بودند.در بررسی و آنالیز نتایج rep pcr با نرم افزار 156gelcompare2 ایزوله در 19 کلاستر با ضریب تشابه 80% قرار گرفتند و 44 ایزوله جزء سوش های نادر بیمارستانهای مختلف با درصد تشابه غیر قابل قبول در کلاسترها قرار نگرفتند.

استافیلوکوکوس اورئوس یکی ازپاتوژنهای مهم انسانی با طیف وسیعی از بیماری ها می باشد. استفاده گسترده از آنتی بیوتیک های مختلف سبب ظهور مقاومت بین باکتری ها و انتشار آن در بین باکتری های بیماریزا شده است. استافیلوکوکوس اورئوس های مقاوم به متی سیلین (mrsa)به تدریج خود را به عنوان یک عامل شایع در ایجاد عفونت های بیمارستانی وجامعه مطرح کردند.هر فردی در طول حیات خود به برخی از عفونت های استافیلوکوکی نظیر، عفونت های خفیف پوستی تا عفونت های شدیدو مسمومیت غذایی که زندگی فرد را تهدید می کند، مبتلا می شود. مقاومت به متی سیلین بوسیله عناصر sccmec که دارای پنج تیپ مختلف هستند کد می شود.تولید فاکتورهای ویرولانس بوسیله سیستم تنظیم هماهنگ(quorum-sensing) استافیلوکوکوس ارئوس به نام agr کنترل می شود. سویه های مختلف استافیلوکوکوس ارئوس براساس ناحیه پپتید خودالقاگر و سنسور agr به چهارگروه تقسیم می شوند.باکتری دارای فاکتورهای ویرولانس متعددی است که سندروم شوک سمی(tsst1) و توکسین پنتون- والنتین(pvl)ازاهمیت زیادی برخوردارند. هدف ازاین مطالعه تعیین مقاومت آنتی بیوتیکی، تیپهای مختلف sccmec، گروههای اختصاصی agr وبررسی شیوع ژنهای tsst,pvl بود. 215 ایزوله استافیلوکوکوس اورئوس ازنمونه های کلینیکی جمع آوری شد.سپس برای بررسی مقاومتهای آنتی بیوتیکی ازروش دیسک دیفیوژن وآگاردایلوشن استفاده شد. micبرای اگزاسیلین تعیین گردید. برای تشخیص ژنهای tsst1,pvl,meca وگروههای اختصاصی agrاز روش pcr استفاده شد. بیشترین میزان مقاومت به ترتیب دربرابر تتراسایکلین 49.3% , اگزاسیلین 04/46%، اریترومایسین 5/36%، سیپروفلوکسازین 7/29%، جنتامایسین 3/28%، کلیندا مایسین 4/27% و کوتریموکسازول 3/23% مشاهده شد.mic برای اگزاسیلین در 03/46% سویه ها مقاومت نشان داد. بیشترین درصد نمونه ها متعلق به (9/88%)sccmec3 و بعد از آن نیز (03/3%)sccmec 2 و سپس (02/2%) sccmec1 بیشترین فراوانی راداشتند. .بیشترسویه ها متعلق به 1agr (57.20%) و سپس 3agr (16.76%) و 2agr (14.41%) و 4agr (62/11%) می باشند.5 سویه (32/2درصد) دارای ژن توکسین tsst1 و 3 سویه استافیلوکوکوس اورئوس (4/1درصد) دارای ژن توکسین pvl بودند.

ابتدا ژن های کد کننده پروتئین های ace و zot از ویبریو کلره سم زا به روش pcr جدا شده و با هضم آنزیمی به وکتور pet-28(a) وارد شدند، سپس به میزبان های کلونینگ و بیانی ترانسفورم شده و سپس بیان شدند. وکتورهای نوترکیب با pcr، هضم دو آنزیمی و تعیین توالی، تائید شدند خالص سازی به روش کروماتوگرافی تمایلی با استفاده از رزین نیکل صورت گرفت و ایمونو ژنیسیته آن با وسترن بلاتینگ و فعالیت بیولوژیک آنها با تست لوپ ایلئال خرگوش مورد تایید قرار گرفت. برای بررسی ایمنی ، پروتئین های نوترکیب به صورت خوراکی به موش های balb/c داده شد. از واکسن دوکورال به عنوان کنترل مثبت استفاده شد. آخرین رقت igg سرمی و آخرین رقت iga مدفوعی که با پروتئین های نوترکیب تولید شده واکنش مثبت داشتند، برای هر موش تعیین شد. اختلاف سطح igg سرمی و iga مدفوعی ضد zot و ace در گروههای دریافت کننده پروتئین های نوترکیب در ترکیب با هم در مقایسه با گروههای دریافت کننده همان پروتئین ها به تنهایی به طور معنی داری بالاتر بود (p<0.05) . موش های ایمن شده با سویه توکسین زای ویبریو کلره به صورت خوراکی دچار چالش شدند. بررسی درصد کلیرانس گروههای مختلف نشان داد که گروهی که مخلوط دو پروتئین را دریافت کرده بودند نسبت به سایر گروهها به جزء گروه واکسن درصد کلیرانس بالاتری داشتند (41%). نتایج این تحقیق نشان داد که پروتئین ace نوترکیب ، ایمونوژن موثر تری می باشد و پروتئین zot سبب افزایش پاسخ های ایمنی علیه پروتئینی که با آن استفاده می شود می گردد.

سودوموناس آئروژینوزا عامل مهم عفونت بیمارستانی بوده که سپتی سمی ناشی از آن باعث مرگ ومیر زیادی می شود. این باکتری دارای تعداد زیادی از فاکتورهای مقاومت آنتی بیوتیکی با واسطه پلاسمیدوکروموزوم بوده و آنتی بیوتیکهای جدید نیز مرگ و میر ناشی از آن را کاهش نداده اند. به دلیل مقاومت بالا، ایمونوپروفیلاکسی و ایمونوتراپی ممکن است راه موثری برای کنترل و درمان عفونتهای سودوموناس آئروژینوزا در بیماران بستری در بیمارستان، بیماران سوخته و بیماران سیستیک فیبروزیس باشند. فاکتورهای ویرولانس و آنتی ژنیک مختلف نظیر پروتئین های غشای خارجی، توکسین ها، فلاژل، پیلی پلی ساکاریدهای با وزن مولکولی بالا برای طراحی واکسن و واکسیناسیون مورد بررسی قرار گرفته اند. هدف این مطالعه تولید و تخلیص فیوژن پروتئین نوترکیب اگزوتوکسین a- فلاژلین و ارزیابی خواص ایمنی زایی آن بعنوان کاندید واکسن جدید بوده است. ابتدا ژنهای اگزوتوکسین aو فلاژلین تکثیر ، کلون و در باکتری e. coli بیان گردید. فیوژن پروتئین نوترکیب با روش افینیتی کروماتوگرافی نیکل تخلیص گردیده و کیفیت و ساختار آن با روشهای sds-page و وسترن بلات ارزیابی گردید. آلودگی فیوژن پروتئین نوترکیب به لیپوپلی ساکارید بوسیله تست limulus amoebocyte lysate وتوکسیسیته آن در مدل حیوانی مورد بررسی قرار گرفت. جهت ارزیابی ایمونوژنیسیته، گروههای موشی در روزهای 0-21-42 و 72 با اگزوتوکسینa (دومین i,ii) ، فلاژلین ، اگزوتوکسینa (دومین i,ii)- فلاژلین، اگزوتوکسینa (دومین i,ii) + فلاژلین و pbs بصورت زیر جلدی واکسینه شدند. یک هفته بعد از آخرین تزریق، تولید آنتی بادی در گروههای موشی بوسیله الایزا بررسی گردید و در نهایت میزان محافظت موشهای ایمن وغیر ایمن با تزریق (2x ld50 (7.5 x 107 cfu یک سویه بالینی بصورت داخل صفاقی بررسی گردید. براساس نتایج الایزا تولید آنتی بادی در تمامی گروههای موشی ایمن در مقایسه با گروه شاهد معنی دار بود(p=.00001). محافظت موشها در مقابل تزریق داخل صفاقی (2x ld50 (7.5 x 107 cfu یک سویه بالینی در گروه دریافت کننده اگزوتوکسینa (دومین i,ii)- فلاژلین معنی دار بود(p=0.05). نتایج این مطالعه پیشنهاد می کند که اگزوتوکسینa (دومین i,ii)- فلاژلین یک ایمونوژن قوی بوده و می تواند بعنوان کاندید واکسن جدید در مطالعات واکسن ضد سودوموناسی مورد استفاده قرار گیرد.

چکیده: اسینتوباکتر بامانی عامل مهم عفونت های بیمارستانی است. مشکل پیش روی درمان در این باکتری، گزارشات روز افزون از مقاومت به طیف وسیعی از آنتی بیوتیک ها، از جمله کرباپنم ها است. آنزیم های کرباپنمازی اگزاسیلینازها ((oxa-type، متالوبتالاکتامازها(mbls) و نوعی بتالاکتاماز وسیع الطیف (ges)، از عوامل اصلی مقاومت به کرباپنم ها هستند. هدف این مطالعه تشخیص مولکولی اسنیتوباکتر بامانی و ژن های مقاومت به کرباپنم ها و تیپ بندی ژنتیکی ایزوله های اسنیتوباکتر بامانی مقاوم به کرباپنم ها به روش mlva می باشد. ایزوله های بالینی با روش های بیوشیمیایی تا حد جنس و با روش pcr، گونه اسینتوباکتر بامانی شناسایی شد. الگوی حساسیت میکروبی وmic برای ایمی پنم و مروپنم به روش دیسک دیفیوژن و آگار دایلوشن انجام شد. ژن های مقاومت به کرباپنم ها ges, oxa-type, vim, imp و اینتگرون ها را با پرایمرهای اختصاصی به روش pcr بررسی و با استفاده از پرایمرهای ترکیبی عناصر الحاقی بالادست ژن های اگزاسیلیناز شناسایی گردید. تیپ بندی ژنومی ایزوله های مقاوم به کرباپنم باروش multiple-locus vntr analysis typing انجام شد. از 131 اسینتوباکتر، 123 ایزوله (9/93%) دارا ی ژن oxa-51 bla بودند که به عنوان اسینتوباکتر بامانی شناسایی شدند. درصد مقاومت این ایزوله ها به آنتی بیوتیک های ایمی پنم و مروپنم به ترتیب 5/54% و 7/83% بود. mic50 در نمونه های مقاوم به ایمی پنم برابر با 64 میکروگرم در میلی لیتر و در نمونه ها ی مقاوم به مروپنم برابر با 32 میکروگرم در میلی لیتر بود. 8/87% ایزوله ها دارای ژن ,bla oxa-238/13% حاوی ژن bla oxa-24 و6/1% حامل ژن bla oxa-58 بودند. 3/29% سویه ها حاوی عنصر الحاقی یک دربالادست ژن blaoxa-51، 2/96% حامل isaba-1در بالادست blaox-a23 بودند. 9/30% دارای ژن blavim و 6 نمونه دارای ژن blaimp، یک نمونه حامل ژن blages بود. 9/34% سویه به طور همزمان حامل اینتگرون کلاس 1و 2 و 3/59% سویه ها فقط حامل اینتگرون کلاس 1 بودند. شاخص تنوع (diversity index) روش mlva برای ایزوله های مقاوم به کرباپنم 96/0بود، که قدرت تفکیک discriminatory power)) بالای این روش را نشان می دهد. هفت کمپلکس کلونال و 25 سینگلتون مشاهده شد که 6/38% نمونه ها در کمپلکس کلونال 1 قرار داشتند. نتایج این تحقیق نشان می دهد که ایزوله های مقاوم به کرباپنم اسینتوباکتر بامانی در دو بیمارستان مورد بررسی دارای الگوی ژنوتیپی تقریبا یکسان بودند و bla oxa-23شیوع بالایی داشت. استفاده فزاینده از کرباپنم ها در درمان، احتمالا فشار انتخابی برای ایزوله های مقاوم است.

هلیکوباکتر پیلوری بعنوان شایع ترین عامل باکتریایی مسبب گاستریت مزمن محسوب می گردد که با بیماری های زخم معده و سرطان معده در ارتباط است. پروتئین caga هلیکوباکتر پیلوری اولین انکوپروتئین باکتریایی شناخته شده دخیل در ارتباط با سرطان در انسان می باشد. caga از طریق سیستم ترشحی تیپ iv وارد سلول های اپیتلیال معده شده، در نزدیکی غشای سلولی قرار گرفته و در آن جا توسط کینازهای سلولی تحت تیروزین فسفوریلاسیون قرار می گیرد. caga دارای تنوع ساختاری در ناحیه c - ترمینال خود می باشد که از طریق این ناحیه با پروتئین های میزبانی متعددی واکنش می دهد. این پلی مورفیسم به علت وجود ترکیب های متفاوت چهار موتیف epiya می باشد که در مجموع c – ترمینال این پروتئین را تشکیل می دهند. تنوع ساختاری پروتئین caga تاثیر قابل ملاحظه ای بر فعالیت پاتوفیزیولوژی این انکوپروتئین دارا می باشد. هدف از مطالعه حاضر، درک تاثیر تیپهای مختلف caga بر اساس موتیفهای epiya، بر مسیرهای سیگنالینگ شناخته شده در ایجاد سرطان معده می باشد. از میان 71 بیمار، 60 نفر دارای گاستریت مزمن، 7 نفر duodenitis، 2 نفر intestinal metaplasia، 1 نفر هایپرپلازیا و 1 نفر سرطان معده بودند. تمامی جدایه ها از نظر خصوصیات ژنی caga ، vaca ، icea و baba تحت ژنوتیپینگ قرار گرفتند که فراوانی ژنهای caga، vacas1، vacas2، vacam1، vacam2، icea1، icea2، icea1+icea2 و baba2 بترتیب 62%، 9/78%، 7/19%، 1/21%، 9/78%، 5/15%، 5/22%، 8/40% و 8/95% بود. در ژنوتیپ های ترکیبی تنها ترکیپ ژنوتیپی caga+/vacas1m1/icea2/baba ارتباط معناداری را با بیماری گاستریت مزمن شدید فعال نشان داد( p=0.025). در بین 44 ایزوله caga مثبت، با غربالگری سویه های تحت بررسی از نظر تنوع موتیف های epiya ، موتیفهای epiya abc (30 ایزوله)، abcc (4 ایزوله)، abccc (1 ایزوله)، تیپهای میکس (6 ایزوله) و تیپ جدید a-b/c (3 ایزوله) مشاهده شد. بررسی این ترادف ها همچنین حضور موتیف های اسید آمینه ای شبیه به epiya یعنی epiyt و qpiyp را نشان داد. به منظور بررسی اثرات تنوعات پروتئینی ناحیه کربوکسی caga در بیان ژن های دخیل در مسیرهای سرطانزایی بافت معده، دو واریانت ژنی ناحیه epiya abc) و (abccc در وکتور بیانی یوکاریوتی pegfp-n1 که حاوی فیوژن gfp می باشد کلون شد. در فاز دوم پس از کشت دادن سل لاین ags، ناقل بیانی یوکاریوتی حامل ژن caga به داخل کشت سلولی سرطان معده ترانسفکت شد. برای تایید بیان caga در کشت سلولی سرطان معده، از دو روش ایمونوبلاتینگ و میکروسکوپ فلورسنس استفاده شد. در فاز سوم rna سلولهای ترانسفکت شده به کمک کیت استخراج شده و سپس از روی rna به دست آمده cdna سنتز شد. سپس 44 ژن کلیدی شناخته شده در سرطان معده در سطح نسخه برداری به کمک روش real-time pcr بررسی شدند. در نهایت جابجایی کمپلکس های غشایی بتا کتنین مرتبط با سیگنالینگ بیان ژن های مرتبط با سرطانزایی بروش ایمونوسیتوشیمی بررسی شد. بر اساس بررسی نتایج real-time pcr نشان داد که در 12 گروه ژنی طبق بندی شده، در 11 گروه تیپ abccc به میزان بیشتری از تیپ abc سبب تغییر در میزان رونویسی از ژنهای تحت مطالعه شده است، که این تفاوت در مورد ژنهای مرتبط با سرطانزایی تفاوت معنا داری را نشان داد. نتیجه بررسی جابجایی کمپلکس های غشایی نشان داد که واریانت caga حاوی موتیف abccc این توانایی را به شکل واضحتری نسبت به موتیف abc از خود نشان داده بود، که این مطلب می تواند دلیل دیگری بر قدرت بیشتر سرطانزایی تپپ abccc در مقابل تیپ abc می باشد. نتایج تحقیق ما بدون شک موید این مطلب می باشد که تیپ caga می تواند تعیین کننده ریسک افزایش یافته سرطان معده باشد، بطوریکه شانس ابتلا به سرطان معده در فردی که آلوده به هلیکوباکتر پیلوری با caga از تیپ abccc باشد نسبت به فردی که توسط هلیکوباکتر پیلوری با caga از تیپ abc آلوده شده باشد ، بسیار بیشتر خواهد بود.

برای شناسایی و آنالیز اینکه سویه هایe.coli عامل مولدعفونت ادراری دارای ویژگیهای مشترک با e.coli های مستقر در کولون هستند ضروری است ویژگیهاو شاخص های ویرولانس این دو گروه را مورد بررسی قرار دهیم.به طور کلی عفونت های خارج روده ای ناشی از سویه ها یی است که به طور گذرا در میکروبیوتای مدفوعی وجود دارند و دارای گروههای اختصاصی از ژنهای کد کننده فاکتورهای ویرولانس هستند. چنانچه این سویه هادر پرینئوم کلونیزه گردند ممکن است از پیشابراه بالا رفته و مجرای ادراری راکلونیزه کرده و بیماری را ایجاد نمایند.از بیماران بستری در بیمارستان کودکان مفید که مبتلا به عفونت ادراری هستند نمونه ادرار و مدفوع گرفته خواهد شد.نمونه ها را بر روی محیطهای emb(مشاهده لاکتوز مثبت)،بلاد آگار (مشاهده همولیز )و مولر هینتون آگار(جهت شمارش کلنی ) کشت داده خواهد شد.برای تشخیص نهایی e.coli از کشتهای افتراقی استفاده خواهد شد. uti درصورتی به عنوان recurrent درنظر گرفته میشودکه فرد حداقل دارای 2 اپیزود uti درعرض 6 ماه یا حداقل 3 اپیزود uti در طی12ماه گذشته داشته باشد.فاکتورهای متعدی در افزایش حساسیت بیماردر ابتلا به recurrent uti نقش دارندازجمله استفاده از آنتی بیوتیکها، ناهنجاریهای مادرزادی، انسدادادراری ، سابقه قبلی uti ،دیابت ،جراحی اورولوژیک ویبوست. در این تحقیق به بررسی نقش فاکتورهای ویرولانس مرتبط باuti در سویه های e.coli upec) ( خواهیم پرداخت.برخی از این فاکتورها شامل برخی آنتی ژن های سوماتیک خاص از جمله o1,o2,o4,o6,o7,o15,o18,o25,o75,o83 ، گروههای ادهسین های مختلف ،پروتکتین ، سموم شایع مرتبط با upec، ژنهای وابسته به سیستم جذب آهن و فیلوژنیک تایپینگ a,b1,d,b2( بر اساس( chua, yjaa, tspe4.c2 صورت خواهد گرفت. سپس این فاکتورهای ویرولانس را با فاکتورهای ویرولانس ها ی اشریشیا کلی نرمال فلورا که از مدفوع فردمبتلا جداشده است مقایسه خواهیم کرد. چرا که فاکتورهای ویرولانس این باکتری عامل اصلی حرکت رو به بالا ی این ارگانیسم از مخزن مدفوعی به مثانه و معمولا کلیه میباشد. همچنین الگوی حساسیت میکروبی upec را با اشریشیا کلی نرمال فلورا مورد بررسی قرار می دهیم. آنگاه جهت بررسی اپیدمیولوژیک این دو گروه از تکنیک pfge کمک می گیریم.

استافیلوکوکوس اورئوس عامل طیف وسیعی از عفونت های چرکی نظیر لژیون های سطح پوست، ادراری، سپتیسمی، پنومونی، تورم مفاصل، مننژیت، اندوکاردیت و مسمومیت غذایی است. تشکیل بیوفیلم از عوامل بیماریزایی مهم بوده و باکتری را در برابر شرایط محیطی نامساعد و سیستم ایمنی میزبان محافظت می نماید. مقاومت آنتی بیوتیکی، مخصوصا" مقاومت به متی سیلین سبب مشکلات درمانی فوق العاده شده است. در این تحقیق فراوانی ژن های دخیل در تشکیل بیوفیلم بین ایزوله های بالینی استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم و حساس به متی سیلین مورد بررسی قرار گرفته است. 120 ایزوله بالینی استافیلوکوکوس اورئوس از نمونه های مختلف کلینیکی جدا شد. آزمایش حساسیت آنتی بیوتیکی به روش دیسک دیفیوژن انجام گردید. ژن های دخیل در تشکیل بیوفیلم (13 ژن) به همراه گروه های agr با پرایمر های اختصاصی به صورت pcr ساده، دابلکس و یا مولتی پلکس تعیین شدند و در سویه های مقاوم به متی سیلین، ژن meca و تیپ های sccmec تعیین شد. مقاومت آنتی بیوتیکی در سویه های مقاوم به متی سیلین به طور قابل توجهی بالاتر بود. همه ی سویه های مورد مطالعه به ونکومایسین حساس بودند. مقاومت به اگزاسیلین 30% و در سویه های حساس به متی سیلین مقاومت به تتراسایکلین66/6%، اریترومایسین11/11%، کوتری موکسازول44/4%، آموکسی سیلین90%، جنتامایسین44/4% و کلیندامایسین 66/6% تعیین شد. همچنین در سویه های مقاوم به متی سیلین مقاومت به تتراسایکلین11/31%، اریترومایسین77%، تری متوپریم موکسازول33/23%، آموکسی سیلین87%، جنتامایسین66/56% و کلیندامایسین 7/76% تعیین شد. ژن meca نیز در 30% ایزوله ها یافت شد. بیشترین تیپ ژنی agr متعلق به گروه 1 (56%) بوده و تیپ ژنی sccmec تیپ 3، 78% تعیین شد. فراوانی ژن های بیوفیلم در سویه های حساس به متی سیلین به این صورت است: ژن eno 87%، cna 63%، ebps 9%، bbp 07/1%، clfa,b 99%، fnba 66%، fnbb 5/36%، fib 57%، icaa 71%، icab 41%، icac 76%، icad 89%. در سویه های مقاوم به متی سیلین فراوانی ژن eno 96%، ebps 22%، cna 55%، bbp 0%، clfa,b 100%، fnba 4/81%، fnbb 63%، fib 56%، icaa 74%، icab 74%، icac 63% و icad 74% تعیین شدند. این تحقیق نشان داد فراوانی ژن های دخیل در تشکیل بیوفیلم در سویه های مقاوم و حساس به متی سیلین به طور معنی داری اختلاف ندارد. برخی از ژن ها مثل clfa,b، fnba، eno و icaa در سویه های مقاوم به متی سیلین فراوانی بیشتری داشتند که احتمال مشارکت این ژن ها را در پاتوژنز و مقاومت آنتی بیوتیکی این سویه ها افزایش می دهد.

گسترش مقاومت آنتی بیوتیکی در میان باکتری ها، به یک معضل بهداشتی درجهان تبدیل شده است. از جمله مکانیسم های مهم مقاومت در دو باکتری سالمونلا و انتروباکتر ، تولید آنزیم های بتالاکتاماز وسیع الطیفی نظیر tem, shv و ctx-m و نیز آنزیم های تغییر دهنده آمینوگلیکوزیدها (ames) هستند که ژن های آنها بر روی عناصر قابل انتقال قرار دارند. تعداد 110 ایزوله بالینی از دو باکتری سالمونلا و انتروباکتر جمع آوری شد. ایزوله های بالینی سالمونلا با استفاده از آنتی سرم های مونووالان تعیین سروگروه شدند. ایزوله های بالینی انتروباکتر با استفاده ازسیستم api 20 e تعیین گونه شدند. حساسیت آنتی بیوتیکی به روش دیسک دیفیوژن و فنوتیپ esbls به روش combined disk تعیین گردید. ژن های کد کننده آنزیم های tem،shv ، ctx-m ، aph(3?)-ia، ant(2??)-ia، aac(6?)-ib و aac (3)-iia و نیز ژن های کد کننده اینتگرون های کلاس 1،2 و3 توسط pcr و با پرایمرهای اختصاصی شناسایی شدند. انتقال کانژوگیتیو 15-ctx-m با روش براث متینگ بررسی گردید. میزان مقاومت دارویی ایزوله های سالمونلا و انتروباکتر به ترتیب نسبت به 16 و 14 آنتی بیوتیک به دست آمد. 4 سویه سالمونلا و 14سویه انتروباکتراز لحاظ فنوتیپی مولد esbl بودند. در این مطالعه درصد سروگروه های سالمونلای جداشده عبارتند از سروگروه a 8/1% ، سروگروه b 10% ، سروگروه c6/13% ، سروگروه d 4/56% و درصد سایر سروگروه ها 2/18% می باشد. درصد گونه های انتروباکتر (2/78 % ) نمونه e.cloacae، 15( 6/13% ) نمونه e.aerogenes و 9 نمونه (2/8 % ) e.sakazakii بودند. فراوانی آنزیم های ,tem shv , ctx-m , ant(2??)-ia , aph(3?)-ia , aac(3)-iia و aac(6?)-ib در سالمونلا عبارتند از به ترتیب 6/3 ? ، 0 ? ، 6/3? ،9/0? ، 0 ? ، 0 ? و 8/1? و فراوانی این آنزیم ها در انتروباکتر به ترتیب 2/18? ، 9/0 ? ، 8/11? ، 5/4 ? ، 5/4 ? ، 3/7 ? و 8/11 ? بود.یک ایزوله سالمونلا و 3 ایزوله انتروباکتر دارای پلاسمید کانژوگاتیو حاوی ژن blactx-m-15 بودند. درصد فراوانی اینتگرون های کلاس 1و2 در سالمونلا 7/32 ? و4/6 ? و در انتروباکتر 40 ? و 3/7 ? بود. اینتگرون کلاس 3 در هیچ ایزوله ای دیده نشد. نتایج آزمایش ها نشان می دهد که بالاترین سروگروه بالینی سالمونلا، سروگروه d است و شایع ترین گونه بالینی انتروباکتر ، انتروباکتر کلواکه می باشد. به عنوان یک نتیجه، از سفالوسپورین های نسل سوم و آمینوگلیکوزیدها می توان برای درمان عفونت های ناشی از این باکتری ها استفاده کرد.

افزایش شیوع بتا-لاکتامازهای وسیع الطیف (esbl) در اعضای خانواده انتروباکتریاسه یک مشکل بالینی جدی در جهان شده است. هدف این بررسی، مطالعه تیپ بندی ژنومی و تنوع ژنتیکی پیرامون ژن گروه blactx-m-1 در ایزوله های بالینی کلبسیلا پنومونیه بود. 200 ایزوله بالینی کلبسیلا پنومونیه میان فروردین و آذر 1390 از نمونه های بالینی مختلف در 3 بیمارستان شهر تهران (لقمان حکیم، امام خمینی و میلاد) جمع آوری و توسط آزمون های بیوشیمیایی و pcr، هویت آنها تعیین شد. حساسیت ایزوله ها به 14 دیسک آنتی بیوتیک توسط روش انتشار از دیسک تعیین شد و سپس حضور esbl در آنها توسط تست دیسک ترکیبی مطابق clsi تایید شد. pcr برای شناسایی blactx-m، ژن های ویرولانس rmpa، wcag و اینتگرون های کلاس 1، 2 و 3 استفاده شده و قابلیت انتقال blactx-m-1 توسط روش هم یوغی در مایع ارزیابی شد. محیط ژنتیکی پیرامون ژن گروه blactx-m-1 توسط pcr و توالی یابی بررسی شده و رپلیکون های پلاسمیدی توسط تیپ بندی رپلیکون ها بر پایه pcr تعیین شدند. ایزوله های دارای blactx-m-1 توسط روش های mlva و pfge تیپ بندی شدند. بیشتر ایزوله ها دارای سطح مقاومت بالا بودند. بیشترین میزان مقاومت در مقابل آموکسی سیلین/کلاولونیک اسید (121 از 200 ایزوله، 5/60 درصد)، سفوتاکسیم و سفتریاکسون (120 از 200 ایزوله، 60 درصد)، آزترئونام (118 از 200 ایزوله، 59 درصد) و سفتازیدیم (114 از 200 ایزوله، 57 درصد) دیده شد. 83/95 درصد ایزوله ها (115 از 120 ایزوله مقاوم به سفوتاکسیم)، تولید کننده esbl بودند. از بین 120 ایزوله مقاوم به سفوتاکسیم، 114 ایزوله دارای ژن گروه blactx-m-1 بودند. تمام ژن های blactx-m-1 به عنوان blactx-m-15 شناسایی شدند. ژن های blactx-m-2 و blactx-m-9 شناسایی نشدند. incf فراوان ترین رپلیکون در تیپ بندی پلاسمیدها بود (56 درصد) که به دنبال آن رپلیکون های l/m (22 درصد) و k/b (20 درصد) قرار داشتند. در تمام ایزوله ها، isecp1 در بالادست blactx-m-15 و orf477 در پایین دست شناسایی شد؛ is26 تنها در 4 ایزوله شناسایی شد. ژن های ویرولانس rmpa و wcag به ترتیب در 7 و 5/23 درصد ایزوله ها، اینتگرون های کلاس 1 در 74 درصد و اینتگرون کلاس 2 در 1 درصد ایزوله ها شناسایی شد. اینتگرون کلاس 3 شناسایی نشد. تمام ایزوله ها دارای قابلیت انتقال مقاومت به سویه گیرنده بودند. روش تیپ بندی mlva وجود 44 تیپ و حضور 9 گروه کلونال را در بیمارستان ها نشان داد؛ در حالیکه روش pfge 64 ژنوتیپ را تمایز داد و گسترش کلونال برخی تیپ ها را بویژه در بخش icu نشان داد. پالس تایپ غالب، پالس تایپ a1 بود که 17 ایزوله (15 درصد) را شامل می شد. نتایج بررسی ما اطلاعاتی را درباره اپیدمیولوژی مولکولی گسترش blactx-m-1 در کلبسیلا پنومونیه جدا شده از بیمارستان های تهران مهیا کرد. blactx-m-15، blactx-m-1 غالب و incf شایع ترین رپلیکون شناسایی شده در ایزوله های ما بود. بررسی مداوم مقاومت دارویی و محدودیت استفاده از آنتی بیوتیکها در بالین ضروری به نظر می رسد.

مقدمه: باکتر?های سالمونلا و شیگلا از پاتوژن های مهم روده ای بوده و به ترتیب موجب ب?مار?های حصبه و اسـهال (اسـهال خـون? ) می شوند. بیماری های اسهالی در بسیاری از کشورهای دنیا به ویژه کشورهای در حال توسعه یکی از عوامل مهـم مـرگ و میـر بـه حساب میآیند. اهداف: هدف این مطالعه نشان دادن میزان شیوع ژن های مقاومت به تتراسایکلین، بررسی کاست های ژنی اینتگره شده در اینتگرون های کلاس i و ii و ژنوتایپینگ جدایه های مقاوم به تتراسایکلین سالمونلا و شیگلا می باشد. مواد و روش ها: در مجموع تعداد 70 جدایه شیگلا و 42 جدایه سالمونلا از نمونه های مدفوع جمع آوری شده از کودکان زیر 5 سال مراجعه کننده با علائم تب، اسهال توأم با بلغم گاهی همراه خون، تهوع و استفراغ، دل پیچه و درد شکم به 3بیمارستان در تهران در سال 1391-1392 جداسازی گردید. آنتی بیوگرام و تعیین mic تتراسایکلین با استفاده از روش دیسک دیفیوژن و آگار دایلوشن صورت گرفت. حضور و محتوای کاست های ژنی اینتگرون کلاس i و iiبا استفاده از روش pcr و تعیین توالی انجام گردید. ژنوتایپینگ همه ی جدایه ها با استفاده از روش pfge صورت گرفت. یافته ها: در بررسی الگوی آنتی بیوگرام درجدایه های شیگلا، بیشترین مقاومت به استرپتومایسین (98%) و کمترین مقاومت به سیپروفلوکساسین (0%) و در جدایه های سالمونلا بیشترین مقاومت به مینوسایکلین (5/78%) و کمترین مقاومت به جنتامایسین (0%) مشاهده شد. تکثیر منطقه متغیر کاست های ژنی اینتگرون کلاس i باندهای750bp و 1600bp در جدایه های شیگلا ایجاد کرد که در تعیین توالی در ارتباط با کاست های ژنی dfra7 و aada5/dfra17 بودند. در جدایه های سالمونلا باندهای1000bp و 1000-1200bp منطقه متغیر، پس از تعیین توالی کاست های ژنی aada1 و aada1/blapse1 را نشان داد. در اینتگرون کلاس ii کاست های ژنیdfra1/ sat1 وdfra1/ sat 1/aada1 مشاهده شدند که فقط در جدایه های شیگلاحضور داشتند. دترمینانت های teta و tetbبه ترتیب در (8/23% و 9/11%) جدایه های سالمونلا و (7/75% و 42/21%) جدایه های شیگلا مشاهده شد در حالیکه هیچکدام از جدایه های سالمونلا و شیگلا tetc و tetd را نداشتند.یافته های حاصل از ژنوتایپینگ نشان داد که مجموع 7/75% از جدایه های شیگلا دارای پالسوتایپ های یکسان می باشند که این نشان دهنده این مطلب است که سویه ها از یک کلون واحد مشتق شده اند. نتیجه گیری: نتایج حاصل از آنالیز الگوهای pfge و بررسی توزیع دترمینانت های مقاومتی تتراسایکلین و اینتگرون های کلاسi و ii، بیانگر وقوع یک همه گیری ناشی از شیگلا در تهران می باشد. جدایه هایمقاوم به تتراسایکلین سالمونلا جمعیت متنوع تری را درمیان کودکان مبتلا به اسهال تشکیل می دهند.

اشریشیا کلی انتروپاتوژنیک (epec)، یکی از عوامل مهم اسهال در کودکان است. در کشورهای در حال توسعه به دلیل مصرف بی رویه آنتی بیوتیک ها، مقاومت های آنتی بیوتیکی در ایزوله های اسهال زای اشریشیا کلی شایع می باشد. داشتن اطلاعات کافی از حضور ژن های بتالاکتامازی در پاتوژن های روده ای، از اهمیت ویژه ای برخوردار است زیرا این امر می تواند به پزشکان در درمان مناسب بیماری کمک نماید. با توجه به این مهم، یکی از اهداف مطالعه حاضر، بررسی میزان شیوع ژن های مختلف بتالاکتاماز مانند blashv، blatem و blactx-m در ایزوله های epec جدا شده از اسهال کودکان بوده است. هدف دیگر این مطالعه، بررسی میزان شیوع ژن های جزیره پاتوژنیسیته oi-122 (مانند efa1/lifa، sen، pagc وnleb ) و برخی دیگر از فاکتورهای ویرولانس مانند lpfo113 و paa در ایزوله های بالینی epec بود. علاوه بر این، از روش هایی مانند اینتیمین تایپینگ، mlva و فیلوژنتیک تایپینگ نیز جهت ژنوتیپ بندی ایزوله های epec استفاده شد. تعداد 350 نمونه اسهال از مهر 1390 تا دی 1391 جمع اوری گردید. از 413 ایزوله اشریشیا کلی، 42 ایزوله epec بودند. میزان شیوع epec، 12 درصد بود. از 42 ایزوله epec، 16 ایزوله (1/38 درصد) تیپیک و 26 ایزوله (9/61 درصد) آتیپیک بودند. سروگروه های o111 و o55، شایع ترین سروگرو ها بودند درحالیکه حدود نیمی از ایزوله ها (2/45 درصد)، غیر قابل تیپ بندی بودند. از مجموع 42 ایزوله epec، 8 ایزوله، ژن blactx-m1 را داشتند که بررسی های نشان دادند که تمامی آن ها از نوع blactx-m15 بوده اند. همچنین ژن های blashv و blatem به ترتیب در 5/40 درصد و 19 درصد از ایزوله های epec مشاهده شدند. هیچ نوع ارتباط معناداری بین حضور ژن bfp و وجود ژن های بتالاکتامازی دیده نشد (p>0.05). 24 ایزوله (1/57 درصد) دارای اینتگرون کلاس i و 2 ایزوله (8/4 درصد) نیز دارای اینتگرون کلاس ii بودند. بیشتر ایزوله های epec (2/76 درصد) متعلق به گروه فیلوژنتیکی b1 بودند. تیپ اینتیمین ?1، شایع ترین تیپ (4/40 درصد) اینتیمین بود. از بین ژن های ویرولانس مختلف، nleb، بیشترین میزان شیوع (4/52 درصد) را داشت. پس از آن، به ترتیب ژن های lpfo113 (6/28 درصد)، pagc (19 درصد)، efa1/lifa (7/16 درصد) و sen (3/14 درصد)، بیشترین درصد فراوانی را داشتند. با این وجود، ژن paa در هیچ ایزوله ای دیده نشد. ارتباط بسیار معناداری بین حضور ژن nleb و وجود ژن bfp دیده شد (p<0.0001). سایر ژن های ویرولانس یعنی efa/lifa (p=0.008)، sen (p=0.023)، pagc (p=0.025) و lpfo113 (p=0.003) نیز ارتباط معناداری را با ژن bfp داشتند. همچنین روش ژنوتایپینگ mlva توانست 41 پروفایل اللی متفاوت را در 42 ایزوله epec از هم متمایز کند بطوریکه این ایزوله ها در 7 گروه کلونال (clonal group) جای گرفتند. همچنین انطباق تقریبی بین روش های ژنوتایپینگ مختلف در این مطالعه دیده شد. یافته های پژوهش حاضر، اطلاعات مهمی را در ارتباط با محتوا و تنوع ژنتیکی epec در اختیار ما قرار می دهد.

عفونت های ناشی از استافیلوکوکوس اورئوس مرتبط با بیوفیلم همچنان به عنوان یک نگرانی بالینی جدی در بیماران استفاده کننده از ابزارهای پزشکی مطرح می باشد. از روش real-time pcr می توان به منظور بررسی نقش عوامل دخیل در بیماریزایی از جمله بیوفیلم استفاده نمود. rna های کوچک (srnas) در تنظیم بعد از رونویسی مسیرهای متابولیکی و پاسخ به استرس ها و ویرولانس باکتری نقش دارند. در این مطالعه به بررسی میزان بیان ژنهای مرتبط با بیوفیلم و srnasو بررسی توانایی اتصال و پتانسیل تولید بیوفیلم در جدایه های بالینی mrsa و visa پرداخته شده است. ابتدا همه جدایه های استافیلوکوکوس اورئوس با روش های بیوشیمیایی معمول تعیین هویت شدند. سپس جدایه های visa و mrsa با روش های توصیه شده توسط clsi شناسایی شدند. در این مطالعه با استفاده از روش میکروتیتر (mpa) توانایی تشکیل بیوفیلم بررسی شد. سپس با استفاده از روش pcrسیزده ژن مرتبط با بیوفیلم مورد ارزیابی قرار گرفتند. جدایه هایی که واجد بیشترین ژنها بودند، از نظر تغییرات رونویسی این ژنها و srna های منتخب مورد بررسی قرار گرفتند. فراوانی ژنهای mscrammsو ژنهای لوکوس ica بسیار متغیر بوده و در جدایه های مورد بررسی به یک میزان انتشار نیافته بود. ژن های کد کننده پنج srna مورد بررسی در تمامی جدایه های بالینی بیان شدند. ژنهای دخیل در تشکیل بیوفیلم و srnas در جدایه های mrsa به صورت بسیار متغیر و در جدایه های visa تقریبا به صورت یکسان بیان شدند. علاوه براین، نتایج تغییر در بیان ژنهای دخیل در تشکیل بیوفیلم و srna ها در جدایه های mrsa و visa نشان داد که عوامل متعددی در تنظیم بیان ژنهای دخیل در تشکیل بیوفیلم دخالت دارند. اگرچه در این مطالعه بیشتر به بررسی بیان ژنهای دخیل در تشکیل بیوفیلم و srna ها پرداخته شد، بررسی های توالی ها با استفاده از میکرواری ژنهای بیشتر دخیل در تشکیل بیوفیلم می تواند اطلاعات بیشتر و دقیق تری در خصوص مکانیسم های مولکولی دخیل در شکل گیری بیوفیلم و تنظیم بیان عوامل ویرولانس در استافیلوکوکوس اورئوس را فراهم نماید.

توکسین بوتولینیوم تیپ a که توسط یک باکتری گرم مثبت بی هوازی تولید کنند? اسپور به نام کلاستریدیوم بوتولینیوم تولید می شود، با فعالیت آنزیمی مانع از رها شدن وزیکول حاوی نوروترنسمیتر تحریکی استیل کولین، در محل اتصال عصب- عضله شده و بنابراین به طور موقت از انتقال پیام عصبی و انقباض عضله جلوگیری می کند. امروزه، از این ویژگی توکسین در پزشکی برای درمان بعضی نقایص ماهیچه ای استفاده می شود. هدف این مطالعه تولید زنجیر? سبک توکسین بوتولینیوم تیپ a [bont/a (1- 448)] به صورت فیوژن با پپتید tat از خانواد? پپتیدهای نفوذ کننده به سلول (cell penetrating peptides) یا cpp و بررسی میزان جذب توکسین از سطح پوست و ارزیابی عملکرد آن بود. به طور خلاصه، ابتدا توالی dna زنجیر? سبک توکسین بوتولینیوم تیپ a که بخش کاتالیتیک توکسین است پس از برش با آنزیم های محدودگر مناسب، درون ناقل بیانی پروکاریوت، pet28a، که حاوی دنباله هیستیدین و توالی ژن مربوط به پپتید tat است، کلون گردید. بعد از ترانسفر ناقل بیانی میزبان باکتریایی و القای بیان با iptg، تأیید بیان به روش وسترن بلاتینگ با کمک آنتی بادی anti-his صورت گرفت. بعد از تخلیص،ورود پروتئین کایمریک تولید شده به کشت سلولی به روش وسترن بلاتینگ بررسی گردید. جهت بررسی فعالیت پروتئین نوترکیب به صورت in vitro، پروتئین snap-25 به عنوان سوبسترا استفاده شده و قطعات حاصل از هضم آنزیمی، با روش hplc جداسازی شدند. سر انجام، جذب سطحی آن از پوست حیوان آزمایشگاهی با کمک ایمونوهیستوشیمی مورد ارزیابی قرار گرفت.

چکیده ندارد.

عفونت¬های باکتریایی جزو عوامل اصلی مرگ و میر بویژه در جوامع در حال توسعه محسوب می¬شود. سودوموناس آئروژینوزا، عاملی عمده در بروز مرگ و میر در بیماران با ضعف سیستم ایمنی می¬باشد و مقاومت ذاتی به مواد ضد میکروبی سبب وخیم¬تر شدن وضعیت درمان عفونت¬های آن می¬شود. کینولون¬ها جزو بارزترین دسته مواد ضدمیکروبی سودوموناسی به شمار می¬رود. میکروارگانیسم با موتاسیون ژن¬های توپوایزومرازی و یا بیان بیشینه افلاکس چند دارویی، مقاومت کینولونی را بدست می آورد. هدف تحقیق بررسی نسخه برداری 4 سیستم افلاکس mexab-oprm, mexcd-oprj mexef-oprn و mexxy-oprm و تشخیص موتاسیون مقاومت کینولونی ژن-های توپوایزومرازی می¬باشد. پس از جمع آوری 133 ایزوله بالینی، الگوی مقاومتی 10 دیسک آنتی¬بیوتیکی سفتازیدیم، ایمی¬پنم، سیپروفلوکساسین، جنتامیسین، آمیکاسین، توبرامایسین، تیکارسیلین، پیپراسیلین، آزترونام و سفوتاکسیم از طریق دیسک دیفیوژن تعیین و حداقل غلظت مهارکننده 4 آنتی بیوتیک سیپروفلوکساسین، سفتازیدیم، جنتامایسن و ایمی¬پنم بدست آمد. ایزوله¬های مقاوم برای تشخیص فنوتیپی افلاکس به کمک یک مهارکننده افلاکس؛ مورد آزمون قرار گرفت. 10 ایزوله بدست آمده جهت آزمون semi-quantitative rt-pcr استفاده گردید. rna 10 ایزوله استخراج شده و آزمون rt-pcr صورت پذیرفت و با مقایسه دانسیتومتری شدت جذب و منحنی استاندارد، بیان بیشینه پمپ¬های افلاکس شناسایی گردید. سپسgenomic dna استخراج شده، واکنش pcr ژن¬های توپوایزومرازی برای10 ایزوله¬ مقاوم انجام شد و سپس محصولات تعیین توالی نوکلئوتیدی گردید. آزمون دیسک دیفیوژن نشان دهنده مقادیرمقاومت: سفتازیدیم 65%، ایمی¬پنم 33%، سیپروفلوکساسین 35%، جنتامیسین 65%، آمیکاسین 43%، توبرامایسن 50%، تیکارسیلین 45%، پیپراسیلین 35%، آزترونام 49% و سفوتاکسیم 75% بود. در روش آگار دایلوشن مقادیر مقاومت: سفتازیدیم 67%، ایمی پنم32%، سیپروفلوکساسین 34% و جنتامیسین 62% حاصل شد. بررسی فنوتیپی ایزوله¬های مقاوم به سیپروفلوکساسین با مهارکننده، به جداسازی 10(10/45) ایزوله (%22) با الگوی مقاومتی گوناگون انجامید. آزمون rt-pcr نشانگر بیان پمپ mexef-oprn در %30 (3/10)، پمپ mexcd-oprj در % 50 (5/10) و پمپ mexxy-oprm در %70(7/10)از ایزوله¬ها بود. در هیچ یک از ایزوله¬ها، بیان بیشینه پمپ mexab-oprm مشاهده نشد. تعیین توالی ناحیه مقاومت کینولونی توپوایزومرازی نشانگر موتاسیون در ژن gyra در 10 ایزوله در نوکلئوتید 249 و تبدیل اسید آمینه ترئونین به ایزولوسین بود. در سایر ژن¬ها، با مقایسه توالی ناحیه مقاومت با توالی¬های بانک ژنی، موتاسیونی مشاهده نگردید.

سودوموناس آئروژینوزا بعنوان یک پاتوژن فرصت طلب و عامل عفونتهای بیمارستانی بخصوص در افراد دارای نقص ایمنی و سیستیک فیبروزیس مطرح است.یکی از معمول ترین درمانهای ضدسودوموناسی ، استفاده از آمینوگلیکوزیدها بهمراه بتا لاکتام ها است؛ ولی متاسفانه امروزه مقاومت آمینوگلیکوزیدی به یک مشکل در درمان تبدیل شده است ؛که یکی از مهمترین مکانیسمهای مقاومت به آمینوگلیکوزیدها در سودوموناس آئروژینوزا ،مکانیسم آنزیم های تغییر دهنده می باشد.در این تحقیق ، 250 ایزوله سودوموناس آئروژینوزا از نمونه های مختلف بالینی از بیمارستان های منتخب کشور ،در سالهای 1386 و 1387 جمع آوری شدند.پس از تایید این ایزوله ها با تست های بیوشیمیایی ، حساسیت دارویی ایزوله ها با استفاده از روش دیسک دیفیوژن برای آنتی بیوتیک های جنتامیسین ، توبرامایسین ، آمیکاسین ، ایمی پنم ، پیپراسیلین ، تیکارسیلین ، سفتازیدیم و سیپروفلوکساسین تعیین گردید.سپس برای تعیین mic آنتی بیوتیک های جنتامیسین ، توبرامایسین و آمیکاسین از روش e-test استفاده شد. در نهایت جهت شناسایی ژنهای آنزیم های تغییر دهنده آمینوگلیکوزیدها aph(3′)-vi ، ant(2′′)-i، aac(6′)-ii و aac(6′)-iآزمایش pcr با پرایمرهای اختصاصی انجام شد.مقاومت آنتی بیوتیکی با روش دیسک دیفیوژن بدین قرار بود: جنتامیسین43% ، توبرامایسین 38% ، آمیکاسین24 %،ایمی پنم 22%،پیپراسیلین 48%،تیکارسیلین 52% ، سفتازیدیم 56% و سیپروفلوکساسین 39%.در ضمن با روش e-test مقاومت بدین شرح بود : جنتامیسین40% ، توبرامایسین 36% و آمیکاسین 21%.فراوانی ژن های آنزیم های تغییر دهنده در ایزوله های مقاوم به آمینوگلیکوزیدها بدین قرار بود : aac(6´)-i 7 %، aac(6´)-ii 36% ، ant(2´´)-i 28% و aph(3´)-vi 11%.بر طبق نتایج این تحقیق، مقاومت نسبتاً بالایی به آمینوگلیکوزیدها در این ایزوله ها مشاهده گردید و اکثر ایزوله های مقاوم دارای آنزیمهای تغییر دهنده آمینوگلیکوزیدها بودند که نشان دهنده اهمیت این آنزیمها بعنوان یکی از مهمترین مکانیسم های مقاومت به آمینوگلیکوزیدها در سودوموناس آئروژینوزا می باشد.دو ژن aac(6´)-ii و ant(2´´)-i از بقیه شایع تر بودند ؛که این نتایج مشابه اکثر تحقیقات انجام شده در کشورهای مختلف جهان می باشد.

سودوموناس آئروژینوزا یک بیماریزای فرصت طلب مهم در افراد نقص ایمنی و سوختگی است و به بسیاری از آنتی بیوتیک های معمول مقاوم است. در تحقیق حاضر اثر بازدارندگی از رشد عصاره اکالیپتوس به عنوان یک ماده ضدمیکروبی طبیعی و گیاهی بر روی سویه های 27853 ‏‎atcc‎‏ و ‏‎m8221‎‏ سودوموناس آئروژینوزا بررسی شده است. کمترین غلظت بازدارندگی از رشد عصاره های الکلی و آبی اکالیپتوس به روش رقت در لوله و رقت در آگار تعیین شد.