در این پژوهش به بررسی اثر استفاده از ترانشه دانه ای مسلح در ظرفیت باربری خاک سست پرداخته شد. مشاهده کردیم که با به کارگیری ترانشه دانه ای ظرفیت باربری خاک افزایش می یابد. همچنین طبق انتظار افزایش تراکم ترانشه به علت بالا بردن زاویه اصطکاک، باعث بهبود رفتار بار-نشست پی نواری شد. در حالت تسلیح ترانشه به تراشه لاستیک نیز شاهد بودیم که برای هر 3 اندازه تراشه مورد استفاده، درصد حجمی بهینه برابر 10 تا 15 درصد حاصل شد و هنگام استفاده از تراشه لاستیک بیش از مقدار فوق در ترانشه، ظرفیت باربری رفته رفته کاهش می یابد. همچنین ملاحظه شد که در ظرفیت باربری نهایی، مخلوط 4×4 عملکرد بهتری نسبت تراشه های کوچک تر دارد ولی در نشست های قبل از گسیختگی مخلوط 10% حجمی تراشه 3×3 نسبت به تراشه های 4×4 و 2×2، مقبول تر به نظر می رسد. با افزایش ارتفاع تسلیح با تراشه لاستیک نیز شاهد بهبود رفتار بار-نشست پی بودیم. در حالت تسلیح ترانشه به ژئوگرید نیز فاصله بهینه قرارگیری لایه ها از هم و از زیر پی هنگام استفاده از 1، 2، 3 و 4 لایه ژئوگرید مشخص شد. مشاهده شد در صورت استفاده از لایه های ژئوگرید در فواصل مناسب و به تعداد کافی، رفتار بار-نشست پی نواری به نحو قابل توجهی بهبود می یابد. استفاده بیش از سه لایه ژئوگرید در ستون ترانشه توصیه نمی شود. همچنین ملاحظه شد که محصور کردن ترانشه به صورت قنداق پیچ، روش مناسبی برای تسلیح ترانشه نمی باشد.

چکیده ندارد.