هدف این مطالعه بررسی اثر تابش موضعی میدانهای مغناطیسی کم فرکانس (elf-mfs) با شدت بسیار پایین بر سیگنالهای مغزی، با رویکرد استفاده در سیستم های نوروفیدبک و پیشنهاد پرتکلهایی بمنظور کاربرد در درمان بعضی از بیماری های روحی و روانی بوده است. این رساله در دو مرحله طراحی و اجرا شد. در مرحله اول، 19 داوطلب مرد سالم، طی چهار جلسه مجزا توسط کویل کوچکی تحت تابش میدان مغناطیسی قرار گرفتند. شدت میدانها در فاصله 5/1 سانتیمتری از کویل در چهار جلسه مذکور 0، 100، 240 و 360 میکروتسلا بود. مرحله دوم رساله با شرکت 20 دانشجوی مرد، مشابه مرحله اول انجام شد اما با این تفاوت که پنج ناحیه بهطور همزمان توسط پنج کویل مجزا، پنج مرتبه تحت تابش میدان مغناطیسی بهترتیب با فرکانس 45، 17، 10، 5 و 3 هرتز قرار گرفت. نتایج مهم به دست آمده را میتوان به صورت زیر خلاصه نمود: 1- تابش میدان مغناطیسی موضعی باعث بروز پدیده تشدید، در حالت چشم باز و بسته نشد. 2- میدانهای مغناطیسی موضعی لزوماً باعث تقویت باندی از سیگنال مغزی که فرکانس میدان تابشی در آن قرار دارد، نشد. 3- تابش ناحیه cz با میدان مغناطیسی 17 هرتز، باعث تغییر هماهنگ سیگنال مغزی در نواحی پیشانی(f3 و f4) می شود. 4- تابش میدان مغناطیسی موضعی خصوصاً وقتی که پنج نقطه بهطور همزمان تحت تابش بود، باعث پدیده مسدود شدن آلفا در حالت چشم بسته می شود و محل تأثیرگذاری آن بیشتر روی فرکانس پایین باند آلفا (آلفا1) بود. 5- بر اثر افزایش شدت میدان مغناطیسی موضعی، اثرهای قاعده مند مبنی بر کاهش یا افزایش بیشتر باند خاصی با توجه به افزایش شدت میدان مشاهده نگشت. 6- با توجه به یافته های این رساله، به نظر می رسد که منشأ اثرگذاری میدان مغناطیسی به روش تابش موضعی، هسته های مرکزی مغز و احتمالاً تالاموس باشد. لذا اثرگذاری میدان مغناطیسی با منشأ کورتکس تقریباً بعید است. علی رغم عدم مشاهده اثرهای قاعده مند، میدان های مغناطیسی با توجه به فرکانس، شدت و ناحیه تحت تابش اثرهای قابل توجهی بر سیگنالهای مغزی داشتند. با توجه به این آثار می توان ازاین روش پرتکل هایی برای درمان بعضی از بیماری های روحی روانی طراحی کرد و مورد ارزیابی قرار داد.