چکیده: امروزه ، شیوع ناسازگاریهای زناشویی عامل مهمی در سلامت جسمی و روانی زوجین و فرزندانشان شناخته شده است و متخصصین سلامت روان را بر آن داشته که توجه بیشتری به حیطه زوج درمانی داشته باشند. در میان رویکردهای زوج درمانی، رویکرد عقلانی هیجانی رفتاری و رویکرد هیجان مدار دو روش درمان کاملا متفاوت هستند که اساسا دیدگاه نظری متفاوتی به مقوله ناسازگاریهای زناشویی دارند. از این رو، پژوهش حاضر بر آن شد به مقایسه اثر بخشی این دو رویکرد بر افزایش میزان سازگاری زناشویی در زوجهای ناسازگار می پردازد . این تحقیق از نوع شبه آزمایشی با پیش آزمون ، پس آزمون و گروه گواه است . بدین منظور تعداد 24 نفر از افراد متاهل که بدلیل تعارضات زناشویی به مراکز مشاوره خصوصی و کلینیک دانشکده روانشناسی دانشگاه فردوسی مراجعه نمودند ، با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند . از این تعداد ، 16 نفر در دو گروه آزمایشی و 8 نفر در گروه کنترل قرار گرفتند و درمان بر روی هر یک از زوجین اجرا گردید . تمام این افراد پرسشنامه سازگاری زناشویی (das) را در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری 2 ماه بعد از خاتمه درمان تکمیل کردند. افراد گروههای آزمایشی در 10 جلسه درمان 1 ساعته شرکت کردند. نتایج نشان می دهد بین هر دو گروه درمانی و گروه کنترل از نظر اثربخشی درمان تفاوت معناداری وجود دارد. این یافته ها نشانگر آنست که هر دو عامل باورهای غیر منطقی و دلبستگی ناایمن میتواند باعث کاهش سطح سازگاری زناشویی شود و درمان آنها در افزایش رضایتمندی زناشویی نتیجه بخش است. اما بین میزان اثر بخشی دو گروه آزمایشی با هم تفاوت معنی داری وجود نداشت.